Ik heb het al mijn hele leven.
Sommige 'vrienden' pesten me er zelfs mee.
Ik heb een vreemde afwijking.
Die ik maar niet onder controle krijg.
Ik ben een compulsieve brievenbuscontroleerder.
Lees: telkens ik voorbij mijn brievenbus wandel check ik of er geen post is.
Ook al ben ik er 5 minuten voordien gepasseerd.
Niet gewoon even door het klepje turen.
Neen, de sleutelbos boven halen en het deurtje openen.
Je weet maar nooit dat er een heel erg klein briefje op de bodem geland is.
Ik krijg gewoon graag post.
Voila.
Nu weet de wereld het.
Je kan je de vreugde niet voorstellen als ik merk dat er iets in de bus steekt.
Brieven zijn leuk.
OK, ik geef het toe: rekeningen iets minder.
Maar het absolute toppunt voor ons - compulsieve brievenbuscontroleerders - is toch wel een pakje krijgen.
En zo waren er vandaag twee.
In het eerste stak dit boek: Extremely Loud and Incredibly Close - Jonathan Safran Foer.
Ik ga er straks in beginnen te lezen.
Maar toch eerst nog even de brievenbus checken.