* Af en toe laat ik me verrassen door mijn eigen ipod en zo passeerde vanmiddag - toen ik over Place d'Italie wandelde - Diana Krall nog eens met 'Let's Fall in Love'. En soms klopt het plaatje toch gewoon? Wel, het wordt nog maar eens bevestigd: de combinatie Diana Krall + Parijs is meer dan geslaagd. Geniet zelf mee:



* La Samaritaine, het warenhuis aan de Seine, dat in 2005 plots zijn deuren sloot (om veiligheidsredenen) is nu een schim van wat het ooit was. De deuren blijven voorlopig nog altijd gesloten. Al zou daar in de nabije toekomst verandering in moeten komen. Ondertussen kan je tegenwoordig in de vitrines een ontroerende en vaak grappige fotocollectie zien van pasgeborenen, die de meest vreemde gelaatsuitdrukkingen tonen. Ik moest - net als heel wat andere passanten - spontaan glimlachen toen ik de foto's zag. Hier een glimps. Als ik er morgen opnieuw voorbijwandel dan ga ik zelf ook wat foto's maken, want daar was vandaag geen tijd voor.

* Le Fumoir blijft mijn favoriete bar/restaurant in Parijs. Elke keer als ik er binnenwandel, dan kom ik een beetje thuis. Vanmiddag ben ik er een paar uur in een boek(*) gaan lezen (vergezeld van een paar lekkere drankjes natuurlijk). Want daar is het zeker de ideale setting voor (overdag, want 's middags en 's avonds verandert Le Fumoir in een bruisend restaurant). De juiste achtergrondmuziek (vnl. jazz & crooners). De geur van verse koffie & thee. Een uitgebreide selectie aan (internationale) kranten en tijdschriften. Ze hebben zelfs een eigen bibliotheek, waar je in de namiddag boeken uit mag plukken.
Qua locatie is het ook redelijk subliem, want Le Fumoir ligt aan de achterzijde van het Louvre, op een worp van de Seine en aan pleintje (met kerk) dat de meest toeristen links laten liggen.
Op zondag kan je er ook uitgebreid brunchen. Maar reserveer op tijd, want het loopt elke keer storm.
Ik heb me er vandaag zo heerlijk genesteld, dat ik er zelfs over denk om het morgen nog eens over te doen. Ik ben tenslotte niet elke dag in Parijs. Was het maar waar...

* 'The Kite Runner' van Khaled Hosseini ligt al een tijdje op mijn nachtkastje, maar de drempel om er in te beginnen was vrij hoog. Elke keer greep ik naar een ander boek, omdat 'The Kite Runner' me om de één of de andere reden nooit echt aansprak. Tot deze week. Na de eerste zin was ik meteen verkocht. Het overkomt me maar zelden dat een boek me meteen meeneemt, maar nu is dat zeker het geval. Ik kijk er nu al naar uit om straks in bed verder te lezen. En ja, ik besef dat de halve wereld dit boek vorig jaar al heeft gelezen.