Net terug uit Tienen. De slotavond van Suikerrock mee gaan vieren. En natuurlijk heb ik daar weer harde (en zachte) bewijzen van.

Even melden trouwens dat ik Craig David best een fijne mens vind. Lees: geen gevaar dat hij per ongeluk uit mijn bed zou rollen 's nachts (gesteld dat hij er al in zou willen gaan liggen, na mijn spontaan verzoek). Maar toch blijft het mij verbazen hoe zulke wereldsterren wereldvreemd gehouden worden. Vlak voor de komst van Craig moest de hele backstage namelijk ontruimd worden. Want stel je voor dat Craig met een gewone sterveling als mezelve in contact zou komen. Of erger nog, dat een gewone sterveling als mezelve naar Craig zou stappen en vragen: "hey, Craig, it's for the following... would you like to come and sleep in my bed with me and all... no worries I wouldn't let you roll out of it and all... what do you think of it? huh?".
Het blijft een gemiste kans. Voor hem.

George Michael: het televisie-interview.

Jake Gyllenhaal keeps riding (that bike). En deze keer met Matthew McConaughey.

Collega Mark Heyninck heeft op zijn blog een foto van onze Wall of Fame (remember, de verbouwingen op de werklvoer?). En al zeg ik het zelf: er hangt daar van mij nu toch efkes ne super mottige foto tussen. Als er plots een kadertje zou verdwijnen... zou dat dan opvallen?
Sorry, marketing en branding vind ik heel erg belangrijk.
Zeker als het over mezelf gaat.

De Donna-weblogs schieten als paddestoelen uit de grond.
Na Robin, Mark & Erwin mogen we nu ook Birgit (al jaren trouwe bezoeker/kwaliteitsbewaker van kev-in-wonderland) begroeten.
Welkom!
Mooie sjakosj trouwens.

Je kan er niet omheen dat ik het grootste deel van mijn tijd bezig ben met Donna/work-related stuff. En vandaag had ik het er met Birgit over dat dat op blogvlak wel eens voor beperkingen zorgt. Hoe graag ik hier ook dolenthousiast zou willen vertellen over wat ik dagdagelijks allemaal doe en meemaak op de werkvloer, dat kan ik gewoon niet maken. Sommige dingen kan ik jammer genoeg niet aan de grote klok hangen. Of dacht je dat dokters en psychologen de enigen waren met beroepsgeheim ;)

En laat deze zomer net een ontzettend boeiende periode zijn. Met een hoog 'have i got news for you'-gehalte. Ik heb al vaak de handrem aangetrokken om hier geen 'wereldnieuws' te verkondigen. Als producer van Leens ochtendshow ben ik namelijk hele dagen (en halve nachten) bezig met de voorbereidingen van het nieuwe seizoen. En daar heb ik een heel erg goed gevoel bij. Of zoals ik het wel eens tegen de collega's zeg: "manne, we zitte hie op ne goeie vibe".

Ik hoop dat je begrijpt dat ik nog niet veel kan prijsgeven, maar ik kan je alvast wel plechtig beloven dat ik je hier op de hoogte zal houden. Voor de rest blijf ik me heel ernstig op dat nieuwe seizoen (met baanbrekende transfers en al even revolutionaire vernieuwingen) concentreren. Dat mag onderstaande foto bewijzen. Thibaut (die zijn brein mee over de ochtend laat schijnen) heeft deze vanmiddag met zijn nieuwe gsm geschoten. Zeg nu nog eens dat ik geen serieuze mens ben!

Het nieuwe seizoen van Lost wordt nog interessanter.
Zeker als dit bericht blijkt te kloppen, want dan voegt Rodrigo Santoro zich bij de huidige cast.
Rodrigo wordt ook wel eens 'de Braziliaanse Tom Cruise genoemd'. Maar oordeel daar vooral zelf over.


Only the looks for me, please. Minus the scientology-weirdness. And minus the non-existing baby.
Gelukkig zijn er mensen die mijn stalkingtaak overnemen aan de andere kant van de wereld. Kijk: hier!

De geruchten kloppen.
Het bewijs.

OK, ik geef toe dat ik (een beetje) smetvrees heb.
Hey, what's wrong with washing your hands?
Zo erg als bij Madge is het nog niet.
Alhoewel, ze brengt me wel op ideeën.

Of nee, eigenlijk EenLink.
Want ik wil wel effe doorlinken naar deze blog hier.
Vers.
En nog maar net aan de buitenwereld blootgesteld.
Ik ken de dader.
Maar hij wil (voorlopig) liever anoniem blijven.
Al zal dat moeilijk worden na een link hier.

Te bewonderen in Flaunt Magazine.
Wanneer landt dat eigenlijk in mijn brievenbus?

Het gonst op verschillende blogs al wekenlang van de geruchten over de bijzondere vriendschap tussen Jake Gyllenhaal & Lance Armstrong. De twee gaan vaak samen met de fiets rijden. Naar het schijnt omdat Jake zich aan het voorbereiden is op een nieuwe film. Matthew McConnaughey vergezelt hen af en toe.

En vorige week doken Jake & Lance samen op in de Tour de France.
Eens vragen aan Leen & Ann of ze Jake's nr. voor mij versierd hebben.

Er lopen veel te veel gasten met een 'De Puta Madre - 69'-t-shirt rond op de Gentse Feesten. No, you are not a fashion victim. You simply don't have any taste!

Net terug uit Turkije. Met een nieuwe huidskleur, een stressloos lijf en ruim 300 foto's. Hieronder een eerste selectie.

See you all next week! Back on saturday!

deze (Amerikaanse) campagne.
Want, ja, soms is het echt nodig dat je er voor sommige Amerikanen effe een tekeningetje bij maakt.

... willen dat Lance Bass stiekem al jaren iets heeft met de jongen hieronder: Reichen Lehmkuhl.

Als er 1 moeder is die we heel dankbaar moeten zijn dan is het onderstaande wel. De mama van Jesse Metcalfe. Thanks for giving birth!

"Dit waren de tuinfakkels waar ik het over had!"

Niets zo zalig als om half elf 's avonds nog even gaan joggen langs de Coupure.
OK, op het moment zelf grenst het vaak aan het onuitstaanbare soort 'afzien', maar nadien blijf je wel achter met een zalige energy boost.

Ik ben 'Hem' tijdens het joggen trouwens tegengekomen vanavond.
'Hem/Hij' is de gast die nu al 10 jaar mijn pad op de meest vreemde plaatsen kruist. En om de een of andere bizarre reden herinner ik me dat achteraf altijd nog heel goed.
Je moet weten dat ik een geheugen als een zeef heb. Maar iets in mij vindt het blijkbaar de moeite waard om al de (banale) ontmoetingen met 'Hem/Hij' op te slaan. Permanent.
Ik ken zijn naam niet.
Ik weet niet waar hij woont.
Ik heb nog nooit met hem gepraat.

Maar wie weet laat ik hem ooit op een dag deze post wel lezen.
Terwijl we samen met de laptop in de zetel hangen.
En dan hoop ik dat hij glimlacht. Zoals daarnet, toen hij voorbij fietste.

Damn, ik moet echt minder hard gaan trainen. Ik begin te hallucineren.

Ik weet niet of het aan de tijd van de maand ligt, aan de hitte of aan de nieuwe single van Pink, maar ik heb de laatste dagen weer veel over "de ware" zitten denken. Of hij bestaat en zoja waar hij zich verstopt heeft en wat zijn excuus is om daar te blijven zitten. Of ik hem misschien al lang ken maar telkens weer over het hoofd zie. Of nog erger, dat hij er ooit wel geweest is, maar intussen in de annalen van mijn geschiedenis is beland. Al dan niet door mijn eigen stomme fout.

Almaar meer mensen in mijn omgeving lijken te settlen voor relaties waar ze niet koud of warm van worden. Ze trouwen met mensen die ze wel leuk vinden, of waar ze perfect mee kunnen samenleven omdat ze dezelfde toekomstplannen hebben, maar die strikt genomen nog niet één keer hun hart hebben doen overslaan. Ik vind dat jammer. Meer nog, ik zou het niet kunnen. Of je hen nu verstandig noemt of realistisch of rationeel, IK wil geen lauw lief.

Soms probeer ik mezelf te overtuigen om het toch maar te proberen, maar elke keer is er op het laatste nippertje iets in mijn lijf dat blokkeert. Ik kan simpelweg niet geloven dat DAT de bedoeling is. Dat we uiteindelijk moeten kiezen voor een relatie die “wel ok is”. Dat we niet ons hart, maar ons verstand moeten volgen.

Mensen zeggen wel eens dat ik in een droomwereld leef, te hoge verwachtingen koester, tevéél wil. Maar is dat wel zo? Ben ik naïef om te blijven hopen op die allesverterende, "can't live without you"liefde? Stel ik mijn eisen onredelijk hoog als ik er bij blijf dat ik niet óf passie óf tederheid wil, maar allebei? Of ben ik integendeel één van de weinigen die moedig genoeg is om daar voor te blijven gaan?

Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat wat minder hoog richten, mijn pijl niet in de roos zal doen belanden. Het gaat er niet om dat alles perfect moet zijn, ik wéét dat de prins op het witte paard niet bestaat en ik geloof al lang niet meer in rozengeur en maneschijn. Maar ik weet ook dat ik teveel tijd heb gestoken in relaties waar ik altijd van heb geweten dat ze nooit meer zouden worden dan “niet slecht”. En dat ik beter verdien.

En goed, als ik opsom hoe mijn ideale man moet zijn, dan is het lijstje inderdaad eindeloos. Donker, zwart haar, blauwe ogen, groot en stevig. Kuiltjes in de wangen. Twinkelende blik. Knuffelbeer. Eerlijk, loyaal, rechtvaardig, zelfstandig, creatief, intelligent, lief, grappig, speels, koppig en ga zo maar door.

Maar ideaal bestaat niet en dus doen al die dingen er niet toe. Het enige wat hij écht moet kunnen, is voor wat rust in mijn onrust zorgen. Me nemen zoals ik ben. Met al mijn onrealistische dromen en verlangens. En ja, hij mag me verwensen om mijn irritante trekjes. Zolang hij er maar doorheen kan zien naar wat echt belangrijk is. Zolang hij maar niet elke pietluttigheid aangrijpt om alles elke keer weer op de helling te zetten. Zolang ik maar weet dat hij bij mij is omdat dat is waar hij WIL zijn. En neen, hij moet me niet altijd graag hebben, maar hij moet me wel altijd graag zien.

Gent zindert al de hele avond... een Italiaanse koorts heeft zich meester gemaakt van deze stad. Het bruist en het werkt vooral heel aanstekelijk.
En ik wil niets insinueren... maar is het toevallig dat net het team van Fabio Cannavaro wint? Jaja, deze Fabio.


Meer foto's van de feestvreugde vind je hier.

Je kent ze ongetwijfeld ook... de types die altijd ruimschoots de tijd nemen om hun hele leven uit de doeken te doen, nadat je hen de welgemeende vraag 'hoe is het nog met jou?' gesteld hebt. De types die vervolgens de vraag helemaal niet terugkaatsen. Niet dat ze niet geïnteresseerd zijn in jouw bestaan en de ongetwijfeld boeiende dingen die jij meemaakt. Neen, ze hebben het hooguit over het hoofd gezien.

Vaak kan je ze op dezelfde lijn plaatsen als de types die jij altijd weer probeert op te beuren. Een schouderklopje hier, een bemoedigend woordje daar. Maar als jij er eentje nodig hebt...

Maar ach, we kunnen het hen niet kwalijk nemen dat ze er niet zijn als jij het even moeilijk hebt, want de reden is eenvoudig: ze zijn zich in alle egocentrische drukte gewoon vergeten af te vragen hoe het nu eigenlijk met jou gaat.

En soms wil je dan zo keihard roepen: 'vraag dan toch hoe het met mij gaat'. Maar ik vrees dat ze voor het antwoord gewoonweg niet klaar zijn. Net zoals de oppervlakkige ça va-types. Het soort dat aan iedereen ALTIJD vraagt hoe het gaat. Alleen mag je die 'ça va?' niet als een echte vraag interpreteren. Het is hooguit misplaatste etiquette, een standaardbegroeting. Twee woorden die mijn maag in elkaar doen krimpen. Want het mag dan wel goed staan in een cursus 'netwerken voor beginners', bij mij heeft het een averechts effect.

Soms heb ik zoveel zin om gewoon welgemeend de waarheid op zo'n 'ça va?' af te vuren. Als een spraakwaterval. Om vervolgens ongetwijfeld vast te moeten stellen dat de 'geïnteresseerde vraagsteller' al twaalf oprechte begroetingen en drie verdiepingen verder gewandeld is.

Doet er mij aan denken... hoe is het nog met jou?

Vrijdag vertrek ik voor een weekje op vakantie.
Samen met mijn zus, want dat heeft ze na 5 jaar hard studeren meer dan verdiend!
Hieronder al een voorsmaakje. En als we terug zijn mag je natuurlijk een uitgebreide fotoreportage verwachten.

Nog een geluk dat Jesse Metcalfe mijn aandacht van al die vrouwen kan wegleiden in deze film.
Oh ja, voor zij die het nog niet door hadden... Jesse is the hot gardener uit Desperate Housewives (die hier eerder al in de spotlight stond)!

Domi heeft destijds de trend gezet.
En tal van Donnamedewerkers hebben zijn voorbeeld gevolgd.
We bloggen er samen nogal op los.
Misschien tijd om eens een lijstje te maken.
En vroeg of laat komt er een commune van, ik voel het!

Robin Vissenaekens (Creatief Producer bij Donna - en dat hij creatief is kan je zien aan de manier waarop hij met de getallen in zijn gewicht goochelt ;) frietje, Robin?)

Mark Heyninck (Presentator/Producer bij Donna, en altijd leuk om te lezen hoe de goed gevulde agenda van Mark er uitziet. En als er 1 iemand is die ik op muziekvlak nog wel eens blindelings durf volgen, tja, dan is het Mark wel.)

Erwin De Nul (Donna Mixmaster)

Ik heb de voorbije weken van een aantal mensen afscheid moeten nemen.
Van sommigen op eigen initiatief.
Van anderen met pijn in het hart. Domi valt in deze laatste categorie.
Vrijdag heeft Dominique Crommen Donna na 9 zalige radiojaren verlaten. Hij gaat voortaan de Limburgse ochtendether vervuilen bij de regionale Radio 2.
En ik ben niet melig van nature (uhm *kuch*), maar het viel me toch even zwaar.

Vooral omdat we zowat samen het grote radio-avontuur bij Donna begonnen zijn. (je zou er van versteld staan welke radiopipo's Erwin Deckers destijds allemaal hun ding heeft laten doen bij Donna en op zondagochtend bij zijn 'illegale' stoorzender D.O.S.). Dan draai je in je bovenkamer de klok toch even terug. Ik zal ook nooit wennen aan 'de overstap'. Erwin, Bert & Sven beten destijds de spits af. En nog altijd moet ik even slikken. Never Can Say Goodbye.
Langs deze weg Domi in ieder geval nog even alle succes van de wereld toewensen.
En ook al ligt Limburg aan de andere kant van de wereld... we'll meet again!

"Ach, kan het ons wat schelen."

Ja, inderdaad.
Het is hier weer verdacht stil.
Ben even druk bezig met het nieuwe seizoen van Leens ochtendshow. Want na de zomer gaan we er weer full force tegenaan. Leen als presentatrice, ik als producer. Eén van de grootste uitdagingen waar ik tot nu toe al voor gestaan heb. En ik heb er zin in!
Oh kijk eens naar het vogeltje! (gekiekt in Parijs vorige maand)