Het is hier even wat stiller...
Begin van de week met de auto een ongeval gehad.
Ik ben altijd al tegen slippertjes geweest.
En nu nog iets meer.
Ijzelplekken kunnen voor vreemde uitschuivers zorgen.
Ben dus nog even aan het bekomen.
Fysiek is alles ok.
De auto daarentegen.
En dat ik er mentaal nog wat gestoorder uit gekomen ben, zal je hier binnenkort wel merken.

Mijn vriendinnen verbazen zich geregeld over hoeveel homo’s ik ken. Volgens hen lijkt het soms alsof in mijn vriendenkring –of toch het mannelijke deel daarvan- homo zijn eerder regel dan uitzondering is. Ik kan hen nooit goed volgen in die redenering. Ten eerste heb ik wel degelijk heterovrienden en ten tweede zou ik statistisch gezien nog veel meer homo’s moeten kennen.

Ik werk “in de media”. En cliché of geen cliché: het STIKT er van de homo’s. En dan werk ik zelf nog in een hetero-variant van de media. Ik denk dat alleen sportredacties procentueel minder homo’s tellen dan een nieuwsredactie. Dus als mijn vriendinnen me catalogeren als het homo-equivalent van nectar voor bijen, dan vraag ik me altijd af of er ook iets van klopt.

Het is in elk geval niet zo dat ik het er om doe. Ik heb door jarenlange oefening mijn gay-(ra)dar weliswaar helemaal gefinetuned, maar ik ga zeker niet speciaal op zoek naar homo’s. Waarom zou ik ook? Waar ik voorbij loop, liggen ze voor het rapen. Ik begrijp dan ook niet waar de “homo-hype” vandaan komt.

Het staat tegenwoordig blijkbaar goed om te zeggen: “Ik ken er ook één en het is een hele leuke gast.” Wat houdt die mededeling eigenlijk in? Dat je jezelf speciaal of uitzonderlijk voelt omdat je een man kent die op mannen valt? Dat het een mirakel is dat ie bovendien ook nog leuk is ? Of net het omgekeerde, dat we ALLE homo’s per definitie leuk moeten vinden zoals één of ander modeverschijnsel? Als ik dan toch bekend sta als kenner van “het milieu” of “de familie”, misschien kan ik dat soort fabeltjes dan best meteen de wereld uit helpen.

Homo’s zijn niet beter of slechter dan hetero’s. Ze zijn ook niet fundamenteel anders. Het is niet omdat mensen graag opdelen in vakjes dat die vakjes ook echt bestaan. “Homo” is geen soortnaam zoals “chimpansee”. Er zijn evenveel verschillen tussen twee homomannen als tussen twee heteromannen. En ook al zeggen naar schatting 3 miljard vrouwen vaak genoeg samen met mij “het zijn allemaal dezelfde”, er zijn geen twee identieke exemplaren.

Ja, homo’s praten, bewegen en kijken op een andere manier en ze voelen dingen anders aan dan hetero’s. Maar als ze de opvallerige nicht uithangen, gaat het in 90 procent van de gevallen om show, een act, een schreeuw om aandacht. Hun eigen versie van “kijk eens mama, zonder handen”. En ja, er zijn homo’s die graag met een groepje gelijkgestemden in een hoekje staan koketteren met hun anders zijn. Maar mensen die hun eigen ghetto creeëren, bestaan er in alle lagen van de bevolking. Het is geen homo-afwijking en ook geen homo-privilege.

Daarmee heb ik nog altijd niet geantwoord op de vraag of en zoja waarom ik een “Gay Magnet” zou zijn. Het is in elk geval niet omdat ik een “Gay Icon” ben zoals Madonna of Kylie. Ik ben eerder slonzig dan stylish, eerder slordig dan netjes en precies, en ik ben meer into kitsch dan into design.

Is het omdat ik graag over mannen praat? Omdat ik hetzelfde gevoel voor humor heb? Omdat ik even hard kan zijn over de wereld in zijn geheel en een aantal specifieke individuen erop? Omdat ik hen over dezelfde kam scheer als hun heterobroeders en er evenveel fake luizen uithaal? Eerlijk? Ik weet het niet. Misschien moet ik het hen es vragen…

Ian Somerhalder (Boone uit 'Lost')

Het is woensdag. Dus tijd voor een nieuwe column van Els Aeyels.

Onlangs offerde ik mijn middagpauze op om te luisteren naar drie ervaren journalisten die me het nut probeerden uit te leggen van sms’en met ministers, een dagelijkse “telefoonronde” met woordvoerders en het afschuimen van recepties met kabinetsmedewerkers. Jawel, netwerken is zo’n macho-modewoord geworden dat zelfs ik begon te denken dat hun ongetwijfeld nuttige tips me hoedanook wel één of ander voordeel zouden opleveren.

Helaas, van de anderhalf uur durende uiteenzetting heb ik maar één ding onthouden en eigenlijk wist ik dat vooraf ook al. Ik zal het nooit ver schoppen als dat moet afhangen van mijn netwerk-kwaliteiten. Ik heb er namelijk geen. Bazenhielen likken, saaie proffen opvrijen of op café hangen met compleet oninteressante mensen is in mijn hoofd alleen maar tijdverlies.

Vergaderen om schouderklopjes uit te delen en te ontvangen en de beslissing uit te stellen tot volgende week, aan het begin van elke dag opsommen wat voor geweldigs ik gisteren weer allemaal heb gepresteerd opdat iedereen zou weten hoe belangrijk ik ben of lachen met flauwe moppen alleen omdat ze uit de mond komen van iemand die een hogere positie bekleedt op de sociale ladder: ik kan het niet, ik wil het niet en ik doe het niet.

Ook al springen de tranen me in de ogen als ik weer es moet vaststellen dat zij die zich wel op alle geoorloofde en ongeoorloofde manieren in het gezichtsveld van de decisionmakers hebben gewerkt me pijlsnel voorbij schieten, toch ben ik er zeker van dat ik aan het einde van de rit niet degene ben die bedrogen zal uitkomen.

Want ik HEB een netwerk. Een netwerk van mensen die écht om me geven, ook als ik hen es drie dagen op rij niet heb gezegd dat hun haar zo goed ligt. Mensen die me niet alleen belangrijk vinden omdat ik hen misschien ooit aan een promotie, airplay of een vip-kaart voor het Donna-feestje kan helpen, maar gewoon omdat ik altijd en overal mezelf ben.

Af en toe wordt een mens daar voor beloond. Gisteren bijvoorbeeld was ik in Brugge –na een lunch met de kabinetschef van de burgemeester die toevallig ook een vriend van me is, netwerk, netwerk- een reisboekenwinkel binnengestapt om een Amerikaanse wegenkaart te kopen. De uitbater liet me niet alleen een half uur ongemoeid door de boeken en kaarten bladeren, maar genoot ook van mijn glunderende gezicht toen ik precies datgene had gevonden waar ik naar op zoek was.

“Kaarten zijn het begin van alle dromen,” knipoogde hij. “Ik zal je een kaartje sturen,” lachte ik terug. Toen ik al bijna buiten stond, kwam hij plots naar me toe, pakte mijn arm vast en duwde me zo’n opblaasbaar reiskussentje toe. “Hier,” zei hij, “dan kan je op het vliegtuig er naartoe al ongestoord dromen.”

En toen wist ik het weer zeker. Niemand gaat dood aan een beetje welgemeende vriendelijkheid en oprechte interesse in zijn medemens. En voor mij en iedereen die ik in mijn netwerk wil, zal dat soort eerlijkheid altijd het langst duren.

Ben net bij VT4 naar de laatste afleveringen van Lost gaan kijken. Ze organiseerden daar een persvisie. Kwestie van nu al te weten wat we binnen twee weken (als de laatste aflevering uitgezonden wordt) allemaal kunnen vertellen op de radio. Ik ga nog niet veel verklappen... Dat zou niet echt fair zijn tegenover de trouwe fans (waar ik me zelf ook wel bij reken). Ondertussen probeer ik het grote verlies te verwerken. Boone is gisteren gestorven. Je weet wel, het personage waar Ian Somerhalder gestalte aan geeft. Trouwe bezoekers zijn zijn foto's hier de voorbije maanden al verschillende keren tegengekomen. Tijd voor een rondje eerbetoon? Morgen misschien.

Ik straal momenteel.
GSM-straling meer bepaald.
Want ik heb net mijn splinternieuwe GSM in ontvangst mogen nemen.
En nu komt het beste stuk: ik heb hem gratis gekregen!
Gewonnen met een wedstrijd via Eurostar.
Niet zomaar het eerste het beste toestel trouwens: een Motorola E1 ROKR.
Met ingebouwde iPod, voor 100 songs.
Nu kan ik mijn leven helemaal rond muziek organiseren.
Bedankt, Eurostar!

Vandaag een beetje geëxperimenteerd met podcasting.
Als je niet echt weet wat een podcast is, klik dan hier.
Kort samengevat: een soort radio-uitzendingen gemaakt door individuen van over de hele wereld, die je rechtstreeks op je pc & mp3-speler kan downloaden.

Momenteel staat mijn eerste testuitzending online (er moet wel nog wel wat gesleuteld worden aan de sound processing - but hey, that's why they call it a test), met muziek geleverd door the podsafe music network.
Je kan de show hier rechtstreeks beluisteren als mp3.

Je kan je ook abonneren door deze url in je podcatcher/podcast-software (iTunes, iPodder, Doppler, ...) te kleven:
http://kevinwonderland.podomatic.com/rss2.xml

Of je kan dit icoontje naar je podcast-software slepen.
Dan zal je pc automatisch elke nieuwe uitzending naar je harde schijf (& mp3-speler) downloaden.

Veel luisterplezier!

De nieuwe single van Robbie Williams heet 'Make Me Pure' en hier kan je de videoclip al bekijken (maar hou dat onder ons).




Oh ja, ik heb tickets voor zijn concert kunnen bemachtigen!

Fijn feestje gisteren nav 75 jaar radio.
Hieronder een aantal foto's uit de backstageruimte.
Voor foto's van de show surf je best naar de Donnasite.


Benjamien Schollaert, Maarten Krajsman, Karine Tirry, Frederik Cornelis & Peter Reniers


Els Aeyels & Kevin De Hertogh


Ikke & Sofie Van Moll


Geen Lisa, Leen & Sandy Tura


Roy & Peter: (sommige) mannen weten waarom.


Maaike De Wit (een van de meeste grappige creaturen die ik ken) & ikke


Mark Heyninck

Zoals beloofd een aantal foto's van Leen met nieuw kapsel. Als je meer wil weten over het hoe en waarom klik dan even door naar de Donnasite.


Leen met een aantal centimetertjes extra.


Het eindresultaat.


Het eindresultaat: backstage in de Katoen Natie, waar vanmiddag de repetities begonnen.

Vandaag viert de VRT-radio haar 75-jarig bestaan. Alle stations doen dat in my hometown Gent... Donna bouwt een feestje in de Katoen Natie. De voorbereidingen zijn nu al druk aan de gang. Het haar van Leen wordt op dit eigenste moment verlengd (Leen heeft in de ochtendshow van de week een actie gestart rond hair extensions). En dat wil ik wel even van dichtbij meemaken: Leen turns into Paris Hilton (om het met de woorden van de kapper te zeggen). Dat wil je niet je gemist hebben. Ik zal wat fotootjes schieten en ze straks proberen te posten. Vanavond neem ik mijn toestel trouwens ook mee naar het feest. Dus morgen mag je hier ook een uitgebreid fotoverslag verwachten. Kom jij trouwens vanavond?

Ik heb vandaag de manier waarop reacties gepost kunnen worden aangepast.
De vorige manier werkte niet echt naar behoren. Dus opteer ik nu voor de ingebouwde module van Blogger. Een van de voordelen: de reacties komen niet langer in een pop-up terecht. Want dat bleek voor heel wat bezoekers een probleem te vormen. Voorlopig is het reactieveld nog maagdelijk wit. Breng daar gerust verandering in. Dan kunnen we samen dit systeem even uittesten.

Dat vertel ik je later nog wel eens...

Ik heb het al mijn hele leven.
Sommige 'vrienden' pesten me er zelfs mee.
Ik heb een vreemde afwijking.
Die ik maar niet onder controle krijg.
Ik ben een compulsieve brievenbuscontroleerder.
Lees: telkens ik voorbij mijn brievenbus wandel check ik of er geen post is.
Ook al ben ik er 5 minuten voordien gepasseerd.
Niet gewoon even door het klepje turen.
Neen, de sleutelbos boven halen en het deurtje openen.
Je weet maar nooit dat er een heel erg klein briefje op de bodem geland is.
Ik krijg gewoon graag post.
Voila.
Nu weet de wereld het.
Je kan je de vreugde niet voorstellen als ik merk dat er iets in de bus steekt.
Brieven zijn leuk.
OK, ik geef het toe: rekeningen iets minder.
Maar het absolute toppunt voor ons - compulsieve brievenbuscontroleerders - is toch wel een pakje krijgen.
En zo waren er vandaag twee.
In het eerste stak dit boek: Extremely Loud and Incredibly Close - Jonathan Safran Foer.
Ik ga er straks in beginnen te lezen.
Maar toch eerst nog even de brievenbus checken.

Vanavond ga ik zeker naar 'Neveneffecten' kijken op Canvas. Ik hoop voor de makers dat het een schot in de roos wordt. En voor mezelf eigenlijk ook, want ik snak naar een tv-programma met goeie humor. Het is niet echt veel soeps tegenwoordig. So, please, give me a reason to watch the tele again!

Een FAQ: "Wat doe jij eigenlijk tegenwoordig bij Donna?"
Wel, ik doe 's ochtends de regie van de ochtendshow met Leen Demaré (yep, it's her on the left). En geloof me: daar komt meer bij kijken dan enkel koffie zetten. Al begint de dag daar wel steevast mee. En eindigen eigenlijk ook. Tussen het koffie zetten (en drinken) door maken we samen ook nog even een revolutionaire ochtendshow. Andere onmisbare crew members: Maarten Krajsman & Katrien Elias.

Aanvullende FAQ: "Is Leen een beetje een toffe madam?"
Leen is een heel toffe madam. Een madam met ballen en het soort humor waar ik wel voor uit mijn bed wil komen om 4u 's ochtends/'s nachts. We amuseren ons rot achter de schermen. En dat hoor je ook op de radio.

Een andere FAQ: "Presenteer jij eigenlijk nog bij Donna?"
Neen. Dat doe ik niet meer.

Gevolgd door deze FAQ: "Presenteer je dan niet graag?"
Toch wel. Heel erg graag zelfs.

Wat meestal resulteert in deze opmerking: "Ik vrees dat ik dan niet helemaal kan volgen."
Ik ook niet.

Als er nog vragen zijn, mail dan even.
Ik beantwoord ze met alle plezier.
Tenzij het bovenstaande vragen zijn natuurlijk.

Dolce & Gabbana hebben net een nieuwe reclamecampagne gelanceerd, die vooral om hun uurwerkencollectie draait. Er zijn twee versies van de tv-spot. Je kan ze hier bekijken (versie 1 & 2 kan je selecteren via de foto's onderaan). Merk jij het verschil?

Net een aantal foto's toegevoegd aan het menu rechts.

De mentale gesteldheid van bepaalde van mijn vriendinnen benadert tegenwoordig nog iets meer die van dolle koeien met de vogelgriep. Ik denk dat deze clip daar iets mee te maken heeft. Als de reservatielijnen voor zijn concert zaterdag helemaal plat liggen dan vrees ik dat een groot deel van mijn vriendenkring daar verantwoordelijk voor is. Ik sta niet in voor de gevolgen als ze naast tickets grijpen. Alhoewel, dan neem ik ze gewoon mee naar een optreden van deze kerel.

Het bewijs dat Els Aeyels en ik duidelijk op dezelfde golflengte zitten: we delen hetzelfde hoorapparaat.

Tromgeroffel...
Vanaf vandaag kan je hier elke week de schrijfsels van Els Aeyels lezen. Els is journaliste bij de VRT radionieuwsdienst en is onder andere ook nieuwslezeres bij Donna. De hoofdpunten die ze niet meteen in een nieuwsbulletin kwijt kan - maar die daarom niet minder belangrijk zijn - krijg je voortaan hier in proza(c)vorm. Ooit komt er nog een boek van. Maar laten we misschien beginnen bij het begin: de allereerste column. Die vind je hieronder.



V8, daar is het mee begonnen, goed 25 jaar geleden. Eigenlijk bijna 30, maar laten we het daar vooral niet over hebben. V8 dus. Ik weet niet hoe die groentensapjes er nu uitzien want ik doe al decennia moeite om ze op alle mogelijke manieren te verdringen: uit mijn gezichtsveld, mijn maag en mijn leven. Maar eind jaren 70 zat het verfoeide tomatensap in witte, cilindervormige blikjes. Ik krijg er soms nog nachtmerries van.

Hectoliters heb ik er van gedronken, een jaar lang, soms tot 10 keer per dag kwamen mama en papa met het gehate blikje voor me staan en hoe luid het protest ook was, hoe hard ik huilde, stampte of sloeg, drinken zou ik. Ik was toen een doodzieke kleuter, geveld door een salmonellavergiftiging die me helemaal uitdroogde en het binnenhouden van vast voedsel onmogelijk maakte. V8 heeft mijn leven gered. En me een allergie aan tomaten bezorgd. Letterlijk én figuurlijk.

Soms denk ik dat mijn koppige geest mijn lichaam heeft verplicht om vergiftigingsverschijnselen te vertonen zo gauw ik aan tomaten denk. In elk geval, mijn maag gaat al hevig tegenwerken als ze nog maar in de buurt van mijn slokdarm komen. De buitenkant lukt nog net, maar dat slijmerige, vieze binnenste met die gemeenkijkende pitten is er teveel aan. Als ik ze toch doorslik, ga ik er binnen de kortste keren uitzien als een tomaat dus het is echt niet alleen maar psychologisch.

Let op, ik ben niet het type dat op restaurant gaat zitten zeuren om een slaatje zonder tomaten. Als ze erin zitten, schuif ik ze gewoon aan de kant met mijn vork- dat ik daarna schoonveeg uiteraard- of ik gooi ze meteen op het bord van degene die naast me zit. Ik gebruik tomaten zelfs als een soort mechanisme om mensen op te delen. Wie na de tweede ontmoeting niet spontaan de tomaten van mijn bord prikt, daar zal ik nooit mee opschieten. Mensen die me tomaten opdringen, schrap ik voorgoed van mijn lijstje.

Gisteren nog heb ik een prijs verdiend voor mijn kalmte en zelfbeheersing toen een Joe Cocker look-a-like met clochardambities in de vrt-mess op mijn schouder tikte en voor mijn ogen met zijn gitzwarte handen een schel tomaat uit de mayonaise op zijn broodje viste, voor mijn neus liet bengelen en in mijn gezicht walmde “extra tomaat”? Ik heb niet eens gegild, ik heb gewoon beleefd geweigerd. Verlamd van angst en walging.

Toen ik als student in de Quick werkte, droegen we gelukkig handschoenen en moest ik nooit rechtstreeks met de suckers in aanraking komen. Ik hoop dat dat ook zo is in de fabrieken van Dr Oetker. Het is nl mijn ultieme levensdroom om aan de lopende band tomaten op de pizza’s te leggen. Alleen zal ik daar nooit worden aangenomen als ik mijn afkeer niet onder controle krijg.

En het lijkt me nochtans zo zalig om een baan te hebben waar je je niet constant druk hoeft te maken over het gebrek aan carrièremogelijkheden en waar je niet het leed van de hele wereld op je schouders voelt drukken. Een baan waarvan je op het eind van de dag precies weet wat je hebt gedaan. Zoveel pizza’s belegd, zoveel mensen gelukkig gemaakt. En als ik dan thuis kom, kijk ik samen met mijn man naar Familie en Blind Date en ben ik ook helemaal voldaan. Maar eerst kook ik voor hem. Tomatensoep. Met balletjes.

Binnenkort mag je hier een aantal nieuwigheden verwachten.

Vanaf woensdag kan je hier wekelijks een column lezen. En die is van de hand van... een bijzonder getalenteerde deerne, wiens naam je ongetwijfeld heel bekend in de oren zal klinken. Ze heeft haar strepen in radioland al ruimschoots verdiend. En toch blijven er nog een aantal talenten over waar het grote publiek tot nu geen glimp van heeft opgevangen. Daar komt dus weldra verandering in. Wie is ze? Ontdek het hier woensdag.

Er wordt op dit moment ook druk gewerkt aan een reeks podcasts. Een heleboel bekende radiostemmen zullen hier hun liefde voor de radio in woorden proberen te vatten. Niet enkel omdat we 75 jaar radio vieren. Neen, gewoon omdat het medium radio altijd wel een plaatsje in de spotlight verdient. Je zal de liefdesverklaringen van de radiomakers als podcast kunnen downloaden via deze site.

Beschik je zelf ook over (tot nu nog) ongekend talent?
Laat het dan even weten. Door hier te klikken bijvoorbeeld. Wie weet krijg je dan een vrij podium.
Want je kent mijn motto: je kan nooit te veel talent hebben!

Er zijn maar weinig vrouwen voor wie ik mijn nachtrust wil opgeven.
Voor Madonna overtreed ik mijn eigen slaapregel zonder enige moeite.
Donderdag was ik 1 van de 1.280 Belgen die om middernacht 'Confessions On A Dance Floor' zijn gaan kopen. En daar heb ik nog geen seconde spijt van.
Over de amateuristische aanpak bij de platenzaak in kwestie ga ik het even niet hebben. Dat was ik al min of meer vergeten toen ik de cd in de speler pleurde.
Na 63 luisterbeurten (het weekend was weer veel te kort) stip ik 'Sorry' en 'I Love New York' aan als mijn favorieten. Over de single 'Hung Up' heb ik het al lang niet meer. Die staat al ergens in mijn top 10 van favorieten allertijden geklasseerd.
Ik denk dat Dina Tersago (isn't she royalty?) maar beter kan uitkijken.
Ze zou wel eens flinke concurrentie kunnen krijgen, als queen of my heart.

Wat is het hier lang stil geweest.
Maar daar komt vanaf vandaag verandering in.
En er is al meteen nieuws van wereldformaat: je kan deze weblog voortaan bereiken via www.kevinwonderland.be! Vergeet het oude adres dus. Pas je shortcuts/favorieten/... aan.
Time for a new era!