Het terrasseizoen is weer officieel geopend.
Een tip: praat niet zo luid als je aan het tafeltje naast me zit!

"Mijne moederkesdag was ook weer om zeep."
"Ah, hoeda?"
"Awel, ze komt mij tegen 9u wakker maken en zegt: "Mama, ge moet in bed blijven liggen. Er niet uit komen he?" Dus, ok, ik blijf in mijn bed liggen wachten. 'k Hoor in de keuken gerommel van potten en pannen. En de deuren van de kasten open en toe gaan."
"Ze was een ontbijt aan 't maken of wa?"
"Ja, een ontbijt. En ik lag daar ondertussen maar te wachten en da bleef maar duren. En ik moest nochtans dringend pissen."
"Ai."
"Ja, maar mee zo'n dingen houdt da allemaal geen rekening, jong. Enfin, na een uur komt ze mee ne plateau de slaapkamer binnen. Fruitsap, koffie, een gekookt eitje en enen toast. En ik zei ook direct: "Past op da ge nie morst in da bedde hier." Want mee zo'n dingen houdt da allemaal geen rekening. En zegt ze toch wel "laat het smaken, mama, tot straks". 'k Zeg "Hoe? Ge gaat mij hier mee da ontbijt alleen laten of wa?" "Ja, papa zei dat ik u op uw gemak moest laten." "Awel, da is schoon. Gezellig voor de mama. Zit 'k hier helemaal alleen op mijne moederkesdag." Enfin, de klein is dan uiteindelijk toch op mijn bed blijven zitten. 'k Begin aan da ontbijt, is de helft van de koffie toch wel naast de tas geklutst zeker. Maar ja, 'k denk, 'k ga d'er nikske van zeggen, want da kind doet da voor goed te doen. Wil 'k daarachter aan mijn eitje beginnen, lap, nie lang genoeg gekookt. "Jamaar, legt gij mij nu ne keer uit hoe da'k da moe opeten? Da is rauw, zoetje. Het heeft ook genen zin da'k dienen toast ga beginnen doppen he?" En zo 't één achter 't ander. 'k Zeg tegen de klein da 'k dan maar mijne fruitsap alleen ga uitdrinken. Twee keer raden. Had ze nen appelsien uit de fruitmand op de keukentafel gepakt in plaats van enen uit de frigo te nemen. En ik kan zo al nie tegen fruitsap 's morgens en zeker nie als 'm nie fris is. 'k Ben mij dan maar gaan wassen. 't Was mee al diene cirque al zeker halver elf als 'k beneden was. En ik vraag: "awel, wa zijn de plannen nog vandaag?" 'k Zie de klein naar hem kijken. En zegt hij: "ah, 'k weet nie. Wa wil je nog doen?" "Wa willekik nog doen? Da vraagde aan mij? Gulder hebt nikske gepland of zo? Da ontbijt was het of wa? Da is ferm. Ik dacht nochtans da moederkesdag nen DAG was en nie alleen moederkesontbijt. En waarschijnlijk verwacht ge nu ook nog da'k ga koken zeker vandaag? Awel, merci, fijne moederkesdag. Ge hebt het weer schoon gepresteerd mee ulle twee. Den dag is weeral om zeep. Fijne moederkesdag voor mij. 'k Zal dan maar mijn badpak aandoen en buiten in de zon gaan zitten zeker?" En 't schoonste van al is da ze daar alletwee stonden te kijken gelijk nen geslagen hond. Ze wisten wel da ze in fout waren. Hij is dan achter den noen naar zijn moeder vertrokken. En wie was er weer de ambetante? Ikke. Ah ja, want ik lig liever in mijnen hof dan mee te gaan naar mijn schoonmoeder op moederkesdag. En zo kannekik nooit iets goed doen, jong. 'k Vraag mij soms af waarom da kik nog zoveel moeite doe."
"Ja, 't is waar."

Van sommige vrouwen kruipen mijn ballen spontaan naar binnen.

Eén likje aan een driekleurenijsje.
Bam!
Meteen weer helemaal teruggeslingerd naar mijn jeugdjaren.
Naar bompa, die - als er even geen tijd was geweest om zelf artisanaal roomijs te maken - enkel een driekleurenijsje in mijn pollekes duldde. Want die waren bijna net zo lekker als de zelfgemaakte van mijn grootmoeder. Het had ongetwijfeld ook iets te maken met het 'help-een-handje'-karakter van de driekleurenijsjes. Want je moest het ijs zelf eerst nog tussen twee koekjes vleien. En mijn bompa was daar heel sterk in. Hij was mijn held. Mijn bompa, de ijsjesmaker. Dankzij achteruitblikvertekening last bompa in mijn herinneringen de tricolore ook eigenhandig aan elkaar. Bruin, wit, roze. Met de bijna-kleuren van de Belgische vlag ga je namelijk niet onbezonnen om. (Volg)orde is belangrijk.
En zo'n ijsje at je met evenveel orde op. Geen mens die het in zijn hoofd durfde te halen om rechtstreeks in de koekjes te happen. Neen, volgens de lokale traditie moest je eerst langs de randjes likken. Op het einde mocht je de zwaartekracht een handje helpen en de koekjes gevaarlijk dicht tegen elkaar duwen, terwijl je je blik geen moment liet afdwalen. Geen ruimte voor ongelukjes met de bijna-nationale driekleur.
Ik ga er straks nog eentje 'maken'.
Mijn persoonlijke groet aan de vlag.
En aan mijn bompa.

Als het over goeie boeken en muziek gaat, heb ik een gouden tipgeefster.
Ik volg haar raad blindelings, want tot nu toe heeft ze me enkel naar verborgen pareltjes geleid.
En wat ben ik haar dankbaar om de tip rond 'Noem Me Bij Je Naam' van André Aciman.
Voor mij het eerste boek dat er in slaagt om op papier te vatten wat zich doorgaans ter hoogte van je hart (en darmen) afspeelt als je verliefd bent.
De spanning en het eindeloze spel van 'ja/neen' prachtig in woorden gegoten.
Je zit stiekem te supporteren voor het hoofdpersonage.
En aan de andere kant wil je dat het toch weer niet te snel gaat.
Het soort boek waarvan je de laatste bladzijden liefst nog een eindje wil opschuiven.
Het soort boek dat je er toe aanzet om dan toch eindelijk die ene SMS naar je ex te sturen: "Al lees je maar 1 boek, dan moet het dit zijn... ."
En net omdat je dit boek gelezen hebt, snap je ook waarom hij nooit zal antwoorden.

Altijd fijn om een nieuwe blog in blogland te verwelkomen.
Welkom, Stijn!
Voor de mensen die Stijn niet kennen, Stijn in puntjes:
- stamkroeg: den Bierstal
- hobby: naar de kapper gaan
- krak in: parkeren
- minder goed in: het vermijden van stopwoorden/-zinnen als daar zijn "serieus" en "als ik zo indiscreet mag zijn"
- bekend om uitspraken als: "amai, da is hier heet op mijne schoot" (Stijn over zijn laptop)
- kent het verschil tussen jou en jouw
- door receptionisten wel eens aangekondigd als: "er staat ne keiknappe gast op u te wachten"
- eet traag
- zit in de fanfare, al beweert hij dat het een harmonie is
- is de enige nog levende fan van Laura Pausini
- weet alles over: witgoed in den Vanden Borre
De rest lees je op zijn blog.