Als er 1 ding is waar ik al (bijna) 32 jaar goed in ben, dan is het wel in slapen.
En vooral in 'in slaap raken'.
En sinds afgelopen weekend kan ik het niet meer.

Plafondstaren.
Raam open. Raam dicht.
Licht aan. Licht uit.
Dun hoofdkussen.
Dik hoofdkussen.
Sokken aan.
Sokken uit.
Raam toch weer open.
Dun en dik hoofdkussen op elkaar.
Linkerkant van het bed.
Rechterkant van het bed.
Extra deken op het bed.
Te warm.
Extra deken van het bed.
Staren naar de klok.

Ik word er gek van!
Ik hoop dat dit snel voorbij gaat.

In de slideshow hieronder alle foto's van mijn trip naar Parijs (& Versailles).

Ik moet toegeven dat mijn terugkeer in België een beetje een cultuurshock was. Toen ik vlak voor Brussel-Zuid wakker werd dacht ik heel even dat ik me overslapen had. Dat ik een paar haltes te ver was. Dat de eindbestemming Siberië al in zicht was.
Wat was me dat afgelopen zondag?
My nuts almost turned into a snickers (ice cream) bar!
Ik heb er eindeloos lang over gedaan om thuis te raken. En met een bang hartje (veel te laat) in bed gekropen. Want geloof me, er is maar 1 ding dat ik écht haat aan de ochtendshift: op winterprikdagen in het holst van de nacht naar het werk rijden. Op wegen die nog geen korrel zout hebben geproefd. Alsof je - nog iets meer dan anders - Russische roulette aan het spelen bent.
En de tweede shock: wat is er met de dieselprijzen gebeurd tijdens mijn week afwezigheid? Ik stond bijna te juichen aan de pomp toen ik zag dat de literprijs nog eens tot onder een euro was geraakt. Had ik dat maar iets eerder geweten. Had ik in Parijs nog wat meer geld kunnen uitgeven.

5 jaar dus. Het heeft ook mij es doen scrollen door het verleden. Om vast te stellen dat er heel veel dingen zijn die misschien nog wel ergens achter in mijn hoofd leefden, maar die ik toch min of meer uit het oog was verloren. Al dan niet bewust. Helaas, wie schrijft die blijft. En mijn columns herinneren me dus ook aan die dingen die ik misschien liever wél was vergeten.


Het is bevreemdend en soms zelfs beangstigend wat er in die 5 jaar allemaal veranderd is. Het getal 30 heeft blijkbaar een grote rol gespeeld in mijn leven, en ik kan me eerlijk gezegd niet meer voorstellen waarom. Mannen die even in de schijnwerper stonden, zijn volledig uit beeld verdwenen. Ik heb nu een auto die niet voortdurend in panne valt, ben op de één of andere manier uit de financiële put geraakt waar ik op even onduidelijke wijze was in gesukkeld en ik heb een heleboel mensen het huis van vertrouwen zien verlaten, zonder achterom te kijken.


Maar er zijn net zoveel dingen die helemaal niet zijn veranderd. En ik hou mezelf graag voor dat dàt de dingen zijn die er toe doen. Ik ben niet iemand die 5 jaar lang iets volhoudt, gewoon omdat ik er ooit eens mee begonnen ben. Dat betekent dus dat de dingen die hetzelfde zijn gebleven, diegene zijn die belangrijk genoeg waren om ze niet op te geven.


Schrijven bijvoorbeeld. Ook al haat ik het soms, toch kruipt het bloed altijd weer waar het niet gaan kan. Radio ook. Het blijft magisch om alleen met woorden en klanken een wereld te kunnen oproepen bij mensen die thuis zitten te luisteren en van wie ik niets weet, niets hoef te weten en in de meeste gevallen ook nooit iets zal weten. Net zoals zij van mij alleen maar dat stuk kennen dat ik kwijt wil. Radio is anoniem en intiem tegelijk. Een combinatie die mensen het recht geeft hun verbeelding aan het werk te zetten en alleen al daarom onbetaalbaar.


En mensen natuurlijk. Niet eender welke, want ik durf gerust toegeven dat ik bij momenten een mensenhàter ben. De voorbije weken heb ik 4 keer de horror van een lange-afstandsvlucht meegemaakt: teveel vreemden die gedwongen worden om urenlang in een kleine, afgesloten ruimte op mekaars lip te zitten. Ongewenste aanrakingen, geuren, stemmen en andere geluiden die ik niet wil horen, maar waar ik niet aan kan ontsnappen. Het is mijn definitie van de hel.


Niet DIE mensen dus. Wél die die ik al jarenlang graag zie en waarvan ik vurig hoop dat nog vele jaren te kunnen en mogen doen. Mensen die ik niet altijd begrijp, die ik soms vervloek en waar ik wel eens vreselijke ruzie mee maak. Mensen die het de voorbije 5 jaar niet altijd makkelijk hebben gehad en aan den lijve hebben ondervonden dat life geweldig kan sucken. Mensen voor wie ik mijn hart uit mijn lijf zou rukken, ook als ik weet dat hen dat geen zak vooruit helpt.


Mensen van wie ik intussen ook weet dat ik ze vooral graag zie omdat ze niet perfect zijn en het ook niet proberen te zijn. Mensen die, net als ik, fouten maken, zich opjagen over dingen die het achteraf niet waard blijken te zijn, verkeerde beslissingen nemen en met de gevolgen ervan leren leven. Mensen die zijn wie ze zijn en er het beste van maken. Mensen die zich ook de komende jaren zullen vergissen en zichzelf voor het hoofd zullen slaan.


Als dat moment aanbreekt, zal ik ze troosten met wat mij ergens in die voorbije 5 jaar overkwam, toen ik me in het heetste putje van Death Valley luidop stond af te vragen waarom iemand als ik, met ademhalingsproblemen en een zonne-allergie, in een sputterende auto op het middaguur de woestijn was ingereden, zonder het minste idee van hoe ik er opnieuw uit zou geraken. Een oude, zwarte man stapte toen naar me toe, pakte me bij de schouders, keek me recht in de ogen, en zei: “Sweetheart, good judgment comes from experience. Which often comes from bad judgment.”

Morgen is het zover.
En dat zal hier uiteraard gevierd worden.
Onder andere met een gloednieuwe, feestelijke terugblikcolumn van Els Aeyels.
Tot morgen!

Om alle foto's van Parijs te bewonderen: klik hier.

Ik ben vandaag nog eens langs La Samaritaine gewandeld. En heb een aantal foto's gemaakt van de expositie waar ik het gisteren al over had.

Le Fumoir zat vandaag overvol.
Ik had het gisteren moeten vermelden: niet allemaal tegelijk, aub.
De zoektocht naar een rustig café om te lezen werd dus verder gezet en ik kwam zowaar op een adres terecht dat met Le Fumoir zou kunnen concurreren, als het over lezen en koffie nippen gaat. De naam van het etablissement verraadt het al: Le Café Livre. Hier vind je meer info. Als boekenliefhebber moet je er zeker een keertje langsgaan. Ze zijn nog niet zo heel erg lang open. En vanop het (verwarmde) terras heb je een prachtig zicht op La Tour Saint-Jacques, die sinds een paar weken eindelijk weer te zien is. Jarenlang was hij langs alle kanten ingepakt voor studie- en renovatiewerken. Maar nu dus - eindelijk! - terug in volle glorie te bewonderen. Bij (mijn) voorkeur vanop het terras van Le Café Livre.

* Af en toe laat ik me verrassen door mijn eigen ipod en zo passeerde vanmiddag - toen ik over Place d'Italie wandelde - Diana Krall nog eens met 'Let's Fall in Love'. En soms klopt het plaatje toch gewoon? Wel, het wordt nog maar eens bevestigd: de combinatie Diana Krall + Parijs is meer dan geslaagd. Geniet zelf mee:



* La Samaritaine, het warenhuis aan de Seine, dat in 2005 plots zijn deuren sloot (om veiligheidsredenen) is nu een schim van wat het ooit was. De deuren blijven voorlopig nog altijd gesloten. Al zou daar in de nabije toekomst verandering in moeten komen. Ondertussen kan je tegenwoordig in de vitrines een ontroerende en vaak grappige fotocollectie zien van pasgeborenen, die de meest vreemde gelaatsuitdrukkingen tonen. Ik moest - net als heel wat andere passanten - spontaan glimlachen toen ik de foto's zag. Hier een glimps. Als ik er morgen opnieuw voorbijwandel dan ga ik zelf ook wat foto's maken, want daar was vandaag geen tijd voor.

* Le Fumoir blijft mijn favoriete bar/restaurant in Parijs. Elke keer als ik er binnenwandel, dan kom ik een beetje thuis. Vanmiddag ben ik er een paar uur in een boek(*) gaan lezen (vergezeld van een paar lekkere drankjes natuurlijk). Want daar is het zeker de ideale setting voor (overdag, want 's middags en 's avonds verandert Le Fumoir in een bruisend restaurant). De juiste achtergrondmuziek (vnl. jazz & crooners). De geur van verse koffie & thee. Een uitgebreide selectie aan (internationale) kranten en tijdschriften. Ze hebben zelfs een eigen bibliotheek, waar je in de namiddag boeken uit mag plukken.
Qua locatie is het ook redelijk subliem, want Le Fumoir ligt aan de achterzijde van het Louvre, op een worp van de Seine en aan pleintje (met kerk) dat de meest toeristen links laten liggen.
Op zondag kan je er ook uitgebreid brunchen. Maar reserveer op tijd, want het loopt elke keer storm.
Ik heb me er vandaag zo heerlijk genesteld, dat ik er zelfs over denk om het morgen nog eens over te doen. Ik ben tenslotte niet elke dag in Parijs. Was het maar waar...

* 'The Kite Runner' van Khaled Hosseini ligt al een tijdje op mijn nachtkastje, maar de drempel om er in te beginnen was vrij hoog. Elke keer greep ik naar een ander boek, omdat 'The Kite Runner' me om de één of de andere reden nooit echt aansprak. Tot deze week. Na de eerste zin was ik meteen verkocht. Het overkomt me maar zelden dat een boek me meteen meeneemt, maar nu is dat zeker het geval. Ik kijk er nu al naar uit om straks in bed verder te lezen. En ja, ik besef dat de halve wereld dit boek vorig jaar al heeft gelezen.

Op deze blog, Paris Daily Photo, krijg je elke dag een andere foto uit Parijs te zien.
Kwestie van de afkickverschijnselen voor te zijn na mijn terugkeer.

° Het is hier klimatologisch gezien erg verwarrend. Ik moet hier continu mijn sjaal, jas, trui, ... aan- en uittrekken wegens te warm en dan plots weer te koud. Wat ambetant is als je je oortjes in hebt, want 'den draad' raakt altijd wel ergens in verstrikt.

° Gisteren viel mij plots op dat ik die slaapkamers in het kasteel van Versailles precies toch niet echt aan de grote kant vind. In mijn hoofd waren die veel groter. Of misschien ligt het aan mijn hoofd.

° De Champion (supermarkt) op Place d'Italie ruikt naar mens-die-zich-al-minstens-4-weken-niet-meer-gewassen-heeft-en-mens-die-graag-uit-de-vuilnisbak-leeft. Echt bizar. Er was in de verste verte niemand te spotten die als 'dader' kon bestempeld worden. En wat het nog vreemder maakt: de geur hing ter hoogte van de rayon met de shampoo. Geef toe: mysterie! Het vervelendste is dat het het soort geur is die de hele dag in je neus blijft hangen.

° In eigen land krullen mijn tenen als het voor de zoveelste keer over B-H-V gaat. Ik erger me trouwens mateloos aan nieuwslezer(e)s(sen) die te lui zijn om Brussel-Halle-Vilvoorde volledig uit te spreken!
In Parijs staat BHV voor Bazar de l'Hôtel de Ville. Omdat ik in mijn vrije tijd wel afkortingen toesta: BHV. Sinds kort is er zelfs een BHV Homme in de Rue de la Verrerie. En zoals de naam al doet vermoeden: enkel stuff voor mannen. Meer dan kledij alleen. Vijf verdiepingen hoog. Alstublieft! Wat ik vooral handig vind aan een all-in-one-mannen-winkelketen:
- je hoeft niet eerst 4 roltrappen te nemen (zoals in de meeste andere winkels) voor je eindelijk aan de mannenafdeling bent.
- je hoeft niet op zoek te gaan naar de grens tussen de vrouwen- en mannenafdeling. Want geef toe: in sommige winkels begin je als man soms toch te twijfelen of je niet in een rek met vrouwenkleren staat te graaien. Yes, pink t-shirt I was talking about you!
- je kan uit de parfumafdeling buitenwandelen zonder een mélange vrouwengeurtjes op je kleren.
- er loopt minder volk rond/in de weg, maar daar uit besluiten dat vrouwen 'traag zijn' of 'altijd in de weg staan' is een beetje te kort door de bocht zeker? ;)

Zondag bestaat kev-in-wonderland exact 5 jaar!

Mensen vragen mij wel eens: "Zo'n blog, wat is daar eigenlijk het nut van?".
"Goeie vraag." Antwoord ik dan.
Na al die jaren is het voor mezelf vooral een handig archief geworden. Soms scroll ik hier ook wel eens terug in de tijd. Om vast te stellen dat het contrast tussen toen en nu groter dan ooit is. Of dat sommige dingen nooit zullen veranderen.

Tegelijk zie je hier maar een fractie van wat ik meemaak. Ikzelf kan aan de hand van de verschillende posts makkelijk mijn levensloop hertekenen. Ze zijn stuk voor stuk kleine reminders, die met tal van andere herinneringen en emoties verbonden zijn. Bij mij roepen ze dus ook datgene op wat niet neergeschreven staat. Want dat blijft na al die jaren nog altijd wikken en wegen. Wat schrijf ik wel? En wat niet? Tijdsgebrek levert meestal het antwoord op beide vragen.

En wat wil ik voor deze vijfde verjaardag?
Eerst en vooral jou bedanken omdat je - alweer - de moeite genomen hebt om dit te lezen.
En als je suggesties hebt voor de komende vijf jaar: ze zijn welkom! Laat via de link hieronder gewoon een reactie achter. Of stuur een mailtje.

Jawel hoor, hij is er:

Ik ben er zo klaar voor... om straks naar Parijs te vertrekken.
Net als vorig jaar een weekje huisruil. Een week lang het Parijse leven leven. Er zijn maar weinig dingen die dat kunnen overtreffen naar mijn gevoel. Zeker als je je eigen uitvalsbasis hebt. Want in je 'eigen' appartement logeren is zo anders dan op hotel gaan. Vooral omdat je je meteen een echte Parisien voelt. Eentje die ook naar de supermarkt gaat om inkopen te doen, die mee aanschuift bij de bakker, die het trucje met de sleutel van de voordeur onder de knie probeert te krijgen, die 's ochtends zelf de koffie zet, die een babbeltje slaat met de buurvrouw, die de vuilniszakken naar de container brengt, die na 2 dagen de weg naar 'huis' bijna blindelings vindt, ...
En ik vertrek ook met een verlanglijstje van hier tot in... Parijs:
- Jeff Koons in Versailles
- boeken kopen
- boeken lezen (liefst van al op een bankje op Place des Vosges)
- Muji, de Japanse Ikea
- De Berardo Collectie
- schrijven (als het lukt voor deze blog zelfs)
- Sushi eten
- in de metro (en zowat alle andere plaatsen) stiekem meezingen met de muziek op mijn ipod
- (kerst)shoppen (op de traditionele plaatsen en de minder traditionele)
- naar de lokale versmarkt en nadien koken
- de avondopening van het Louvre
- naar Bambi kijken (want 'oh schaam', die heb ik nog nooit gezien)
- ...

Het leukste aan Parijs is dat de inspiratie om elke hoek lonkt. Dus ongetwijfeld wordt dit lijstje elke dag uitgebreid/aangepast/geschrapt/bijgewerkt. Valt het op dat ik - na al die jaren - (nog altijd even) verliefd ben op Parijs?
Het fotoverslag volgt. Beloofd!