Ben in Londen naar Brokeback Mountain gaan kijken.
Zij die pas iets geloven als ze het met hun eigen ogen hebben gezien: hieronder 'the ticket'!


En wat vond ik er van?
Dat het een goeie zaak was dat Jake Gyllenhaal (in deze originele versie) het volledige scherm kon vullen zonder zijn uiterlijk te laten bezoedelen door vervelende ondertitels.
En het verhaal greep me zowaar ook even naar de keel.
Heel even.
Een uitgebreid verslag volgt nog.
Ik wil de film eerst nog even laten bezinken.

Met een beetje geluk kom ik één van de volgende dagen hier wel eens zwaaien. Ik zal het verkleumde stipje in beeld zijn.

Ik kan al bijna niet meer wachten op het vervolg van deze column...

Of je nu openlijk gelooft in liefde op het eerste gezicht of er liever niet voor uitkomt om niet voor watje te worden versleten, volgens mij heeft iedereen het wel eens meegemaakt. Een moment waarop je heel je leven zou omgooien voor een volslagen onbekende. Je ontmoet iemand – bij voorkeur op een heel ongepast moment op een waanzinnige plaats waar je anders nooit komt - en zonder enige verklaring voel je je wangen kleuren en je lippen droog worden. Je hebt geen idee waarom, maar iets binnenin je fluistert dat je met deze persoon je leven zou kunnen delen. Of op zijn minst enkele hete nachten.

Waarschijnlijk blijkt het een ongelofelijke vergissing en weet je morgen al niet meer wat je er in zag, maar je zou nu meteen met hem op een vliegtuig naar Aruba springen om het te gaan uitvissen. Misschien is dat soort fysieke aantrekkingskracht wel de enige échte vorm van verliefdheid. Een onverklaarbare donderslag bij heldere hemel, waarna de zon plots nog veel feller lijkt te schijnen.

Een vriendin van me had ooit een coup de foudre in de afdeling chocolade van de Unic. We zaten toen op kot in Leuven en vier jaar lang is ze elke dinsdagochtend rond de klok van elf gaan checken of “hij” er “toevallig” ook niet was. Tevergeefs, ze heeft hem nooit meer gezien.

Een vriend maakte enkele weken geleden iets gelijkaardigs mee op de laatste trein naar huis. Hij speelde met een medepassagier “even checken of hij ook nog kijkt... ja dus...” en tegen de tijd dat de trein zijn eindbestemming naderde, zou hij zijn ziel aan de duivel hebben verkocht om nog vijf minuten langer te kunnen blijven zitten. Hij plaatste later zelfs een krantenadvertentie om zijn voorbestemde wederhelft terug te vinden. Helaas, blijkbaar las die geen krant.

Mij overkwam het enkele jaren geleden –jawel, schande!- tijdens de begrafenis van Pim Fortuyn. Ik had het moeilijk om een goed zicht te krijgen op de menigte en plots trok de hand van een cameraman me uit de mensenmassa een klein verhoog op. Ik heb het volgende anderhalf uur hand in hand gestaan met een donkere vreemdeling van wie ik zelfs nooit heb geweten hoe hij heette, ook al was hij in mijn hoofd al de toekomstige vader van mijn kinderen.

Het noodlot in de vorm van mijn eindredacteur maakte een abrupt einde aan onze kortstondige romance. We werden letterlijk uit elkaar gedreven en als ik langs de Beukelsdijk in Rotterdam loop, komt er nog altijd een diepe droefnis over mij om die gemiste kans.

Waarom ik daar nu zo plots aan moet denken? Omdat ik vanmorgen een iets mildere versie van hetzelfde heb beleefd. Ik heb nog net mijn tong afgebeten of ik had 5 minuten nadat ik aan iemand werd voorgesteld, gevraagd: “Ben je getrouwd? En if not, kunnen we dan nu kussen?”

Geloof me, ik overdrijf niet. Ik doe dat soort dingen. Ik kraam meer onzin uit dan goed voor me is. Ik heb er meestal al spijt van terwijl ik het zeg, maar ik kan het niet helpen. Op een schaal van 1 tot 10 scoor ik 11 voor impulsiviteit. Ik ben een labiel wicht. Maar ik ben blijkbaar niet de enige. Want hij heeft mijn nummer gevraagd...

Tegenwoordig duiken er elke dag ontelbaar veel nieuwe t-shirt-ontwerpen op. Elke pipo op elke mogelijke straathoek ontwerpt er wel een. Maar 'the shirt of the day' vind je enkel hier.
Jammer dat ze deze niet in een mannenmodel hebben.

Vrijdag vertrek ik voor 3 dagen naar Londen.
En ik hoop dat ik in de metro 'Inspector Sands' plots niet door de luidsprekers hoor.
Otherwise, I could be in some deep shit...

Net opgedoken...
En deze kan ik jullie niet onthouden...

Als je bij Google Kevin intikt dan is de eerste link die van een Belgische Kevin. En niet zomaar de eerste de beste. Zowaar een Kevin uit Merksem, mét een hobby.
Check him out: Kevin Wan Kenobi. Vergeet de rubriek 'foto's' niet te bezoeken.
De Kevin van de week! Zonder enige twijfel!

De dingen die jij op televisie ziet of in een boek leest, maakt Els in het echte leven mee. Non-fictie kan zo mooi zijn.

Ik heb zo goed als niks opgestoken aan de universiteit. Toch niet in de les. Goed, ik ben er zelfstandiger geworden, ik kan verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen doen en laten en misschien heb ik er ook geleerd om te leven. Maar al die dingen heb ik zélf gedaan. Veel blijvende KENNIS heb ik aan de tienduizenden franken inschrijvingsgeld niet overgehouden. In elk geval niets wat het niveau “weetjes om mee op te scheppen” overstijgt.

Behalve van die ene man dan: Eddy Stols. Van inborst een halve Braziliaan, het prototype van de verstrooide professor en de enige van alle leraars die ik heb versleten die begreep dat een antwoord niet altijd juist moest zijn om goed te zijn. Goed GEVONDEN bijvoorbeeld is ook een mogelijkheid. Eddy Stols is al een hele dag in mijn gedachten.

Tot gisteren had ik geen idee waar ik het deze week over zou hebben en de deadline voor mijn column naderde sneller dan me lief was. Een gevoel dat ik al es had ervaren in de tweede kandidatuur toen ik voor bovengenoemde een paper moest schrijven en geen bronnen vond over het opgelegde onderwerp. Terwijl ik stilaan begon te flippen, bleef hij de rust zelve. “Je moet het toeval de kans geven om zijn rol te spelen”, zei hij, “loop es langs een boekenwinkel ofzo, je weet nooit wat je vindt...”.

Wel, ik vond vanmorgen om kwart over vijf in mijn eigen straat het onderwerp voor mijn column. Of neen, het was eerder een kwestie van wat ik niet vond. Mijn auto namelijk, of nog beter: de vervangwagen waar ik mee rondrijd omdat de mijne hersteld wordt. Gisteravond had ik die op 20 meter van mijn deur geparkeerd, vanmorgen was ie weg. Verschwunden.

Na een hartstilstand of twee, het vervloeken van alle criminelen van het westelijk halfrond en het zeven keer over en weer lopen om zeker te zijn dat ik er toch niet over had gekeken, merkte ik plots dat de plaats waar ik de auto had achtergelaten de uitrit van een garage was. Pas op, dat is een grotere verrassing dan je zou aannemen want ik woon hier al 8 maanden en ik heb daar NOOIT een garage gezien. Volgens mij hebben ze die daar vannacht gezet.

Even overwoog ik om de mensen die in het huis bij de uit het niets ontstane garage horen, te vragen waar mijn auto was gebleven. Gelukkig besefte ik net op tijd dat ze mij -gezien het uur van de dag en het feit dat ik hen ook al het vertrekken uit hun eigen huis onmogelijk had gemaakt- niet erg gunstig gezind zouden zijn als ik hen ook nog es uit bed zette. Ik heb dus maar een taxi gebeld.

Terwijl ik ijverig zat uit te rekenen wat deze dag me zou gaan kosten -takelen, parkeerboete, taxirit, reparaties aan kapotte auto enzovoort- stopte de taxi aan de Carré. Om een zat koppel op te pikken dat naar Brugge wou. Ja, er zijn mensen die op dinsdagochtend om halfzes een taxi nemen omdat de vervangwagen van hun kapotte auto is weggesleept en ze het nieuws moeten lezen. En er zijn mensen die omstreeks dat uur genoeg hebben van het fuiven en een taxi nemen om te gaan slapen. Honderd kilometer verderop.

Er zijn mensen die geld hebben en er zijn er die het altijd op de meest lullige manier kwijt spelen. Er zijn schrijvers met angst voor het witte blad en er zijn er die erop vertrouwen dat de inspiratie wel komt als het moet. Er zijn verhalen die goed gevonden zijn en er zijn er die zo onwaarschijnlijk klinken dat ze wel waar MOETEN zijn. En er zijn dingen die aan iedereen kunnen gebeuren maar waarvan mijn vader gewoonlijk zegt: “Ja, maar altijd eerst aan u...”

Volgens deze bron.

Jake Gyllenhaal was vorige vrijdag te gast bij Jay Leno.
Hier kan je het 11 minuten durende interview nog eens bekijken.
En, ladies, ik weet dat ik het er niet makkelijker op maak, maar: hij kookt graag! Italian!
*sigh*

Ben eerder deze week naar Jarhead gaan kijken. Als fan van de betere oorlogsprent kon ik deze niet laten liggen.
Ik lijk met de minuut een steeds grotere aanhanger (en je mag dit gerust letterlijk nemen) van Jake Gyllenhaal te worden.

Mijn geloof in de kerstman is sinds het zien van de film ook weer helemaal hersteld.

Een tijdje geleden schreef ik hier al iets over opvallende USB-sticks, maar deze zijn pas echt te gek: check out the top 10 of weirdest USB drives.

Je moet er maar op komen.
Die gedachte is de voorbije week al een aantal keer door mijn hoofd geflitst toen ik hier langssurfte: The Million Dollar Homepage, waar een of andere clevere pipo op het idee kwam om op zijn site 1 miljoen pixels te verkopen.

Het verhaal erachter: "The idea is simple: to try and make $1m (US) by selling 1,000,000 pixels for $1 each. Hence, 'The Million Dollar Homepage". The main motivation for doing this is to pay for my degree studies, because I don't like the idea of graduating with a huge student debt. I know people who are paying off student loans 15-20 years after they graduated. Not a nice thought!"

De pipo heeft net de laatste 1.000 pixels geveild via eBay voor... 38.100 dollar!

En daar komen de afgeleiden al!
Ik ben fan van dit idee: fill my room. Voor 1 dollar kan je een legoblokje kopen en de bedenker wil op die manier zijn hele kamer met legoblokjes volstapelen.


Benieuwd of dit gaat werken. Tot nu toe heeft hij nog maar 140 blokjes verkocht. Maar ach, voor lucht vind ik dat nog een vrij goeie prijs.

Een nieuwe wekelijkse rubriek bij Kev-in-wonderland vanaf vandaag: de Kevin van de week!
En we beginnen met een -tot nu toe- nobele onbekende.
Geen idee wie deze Kevin is, maar de beelden bewijzen nog maar eens dat Kevins altijd garant staan voor fun op familiefeestjes.
(we zijn wel niet verantwoordelijk voor walgelijk lelijke kerstbomen in het interieur van familieleden)

Wat een mens al niet doet voor een gratis foto: people keep surprising me.

Oh, wat ben ik toch een fan van Madonna's Hung Up. En het lijkt wel alsof er ondertussen al ontelbaar veel varianten op de song, de videoclip, de foto's, ... gemaakt zijn.

En deze 'remake' van de videoclip is op zijn minst opmerkelijk te noemen.

In de hoofdrol: model Rafael Verga.
And there are plenty more where that one came from!
Thank god!

Andy Roddick is aan het oefenen voor de Australian Open.
Meer Andy 'in training' hier.
En het grootste discussiepunt van het moment: hij heeft zijn borsthaar afgeschoren!

Hij bestaat!

Ik heb het nieuwe jaar ingezet zoals het vorige: met een kop vol snot. Al sinds de jaarwisseling werk ik iedereen in mijn omgeving op de zenuwen met een onafgebroken, afstotelijke serenade van hoesten, snuiten, rochelen en piepen. Ik lijk wel een terminale patient. Ik word er stilaan ook zelf gek van. En doodmoe.

Ik vervloek voor de zoveelste keer de "Jongens en wetenschap" die me het antwoord schuldig zijn gebleven op een nochtans zeer pertinente vraag: "hoeveel snot kan een menselijk hoofd bevatten?". Als ik dat al es wist, dan kon ik misschien berekenen hoelang mijn ellende nog moet duren. Of nog beter: wanneer ze eindelijk achter de rug zal zijn. Dan was er licht aan het eind van de tunnel. Nu lijkt het erop dat ik me naar mijn lot zal moeten schikken en me door de rest van de winter zal slepen als een ziek paard dat wacht op het verlossende spuitje.

Wie me kent, zit nu waarschijnlijk al luidop te denken: "Ga dan naar de dokter, koppige trees!". Wel lieve mensen, het zal jullie verbazen en/of verontrusten maar ik ben geweest! Jawel, zo erg is het dat ik zelfs mijn aangeboren afkeer voor dokters aan de kant heb geschoven en deskundig advies ben gaan inwinnen. Ik slik en spuit op doktersvoorschrift -en tegen al mijn principes in- al vijf dagen allerlei vergif. Veel beterschap heeft het me nog niet opgeleverd.

Al die chemische substanties zorgen bij mij alleen voor de aantasting van mijn spijsverteringsstelsel waarna ik weer pillen moet gaan slikken om die miserie opgelost te krijgen. Het volstaat niet dat ik door mijn allergische gesteldheid hypergevoelig ben voor luchtwegeninfecties, neen, ik moet ook nog es allergisch zijn aan de helft van de medicijnen die de infecties bestrijden en immuun voor ongeveer al de andere.

Het is een straatje zonder eind en ik haat het! Ik lijk wel Calimero. "Want zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk!". Maar goed, dat is het leven in het algemeen nooit. Life's a bitch and then you die. En ik misschien toch nog voor mijn dertigste.

En dus heb ik een -afhankelijk van het standpunt- waanzinnig, gewaagd, origineel, drastisch besluit genomen. Ik ga die "Gezondheid!" die volgt op elke niesbui es helemaal anders interpreteren. Ik ga me bezatten! Het is genoeg geweest met het braaf zitten wachten tot ik me beter ga voelen. Ik ga me beter drinken! Laat de kurken knallen, ik ben er helemaal klaar voor.

Klaar om de alcohol vanuit mijn maag zoetjesaan naar mijn hoofd te laten stijgen, om het glas steeds sneller leeg te zien worden, om hevig te houden van alles en iedereen om me heen, om een slappe lachbui te voelen ontstaan ergens diep vanbinnen en die te laten uitdeinen tot ze luider klinkt dan alle ziektegeluiden, om zwalpend huiswaarts te keren en de lampjes van mijn wekker in duizendvoud te zien ronddansen eens ik op bed ben neergeploft.

Ja, ik weet dat het gevolg onvermijdelijk een kater van jewelste is, maar op zijn minst zal ik dan weten waarom ik me ziek voel. Weg met de onverklaarbare nies-en hoestbuien, welkom misselijkheid, hoofdpijn en de belofte "ik drink nooit meer...". Alleen deze keer nog. En het zal veel zijn. Na!

Voor de kenners: oops, he did it again.

Sommige posts zijn de voorbije dagen met serieus wat vertraging verschenen. Er waren wat problemen met het posten via Blogger.
Scroll dus af en toe nog eens naar beneden, want het zou kunnen dat je een aantal berichten gemist hebt. Stel je voor, zeg.

Terwijl zowat alle aardbewoners druk doende zijn met het in de praktijk omzetten van goede voornemens, zit ik met stijgende verbazing toe te kijken. Ik ben jaren geleden al gestopt met mezelf onzin wijs te maken en ik snap niet dat iedereen er zich elk jaar weer aan laat vangen. Stoppen met roken, snoepen, drinken, roddelen: het zijn typisch dat soort dingen waarvan je weet dat je ze toch niet langer dan een maand volhoudt en die je dus uiteindelijk niks opleveren behalve het gevoel een mislukkeling te zijn.

Het zal mijn reputatie als egocentrisch wezen wel bevestigen, maar laat ik het toch maar meteen toegeven. Voor mij wordt 2006 niet het jaar van de grote ommekeer omdat ik mijn leven ga beteren maar omdat ik -ondanks mijn verfoeilijke levensstijl- 30 word. Het enige positieve daaraan is dat ik er het ongelijk van mijn vader mee bewijs. Die voorspelde me 10 jaar geleden een dramatisch jonge dood als ik niet dringend wat manieren en verstand zou krijgen.

En kijk : binnen een week of tien word ik dubbel zo oud als mijn metekindje. DUBBEL!!! En zij is ook al 15! Toen ze dat vorige week opmerkte en zag hoe erg ik er van schrok, probeerde ze me te troosten met: "maar jij bent niet zoals andere mensen van 30, die zijn getrouwd en hebben kinderen enzo..."

Het was ongetwijfeld goed bedoeld, maar eigenlijk stak ze daarmee het mes nog wat dieper in de wonde. Want op zich is dertig worden natuurlijk niet waar ik mee zit. Het is meer dat ik er niet in geslaagd ben om die dertig jaar te gebruiken waar ze voor dienen: te weten komen wat je wilt, het zoeken, vinden en niet meer loslaten.

Ik ben blijkbaar alleen goed in het zoeken. Als ik al denk iets gevonden te hebben, blijkt het naderhand toch weer niet helemaal dat geweest te zijn wat ik zocht. En als het wel is wat ik vinden wou, dan slaag ik er altijd weer in om het nog kwijt te spelen.

Van alles wat bij dertig hoort, heb ik alleen de zorgen verzameld. Een huis dat moet afbetaald worden, een auto die aan vervanging toe is, rekeningen die zich sneller opstapelen dan ik ze kan betalen en een biologische klok die zo luid tikt, dat ik er soms niet van kan slapen.

Al die mensen in mijn omgeving die zich de voorbije jaren hebben ingeschreven voor het 'huisje, boompje, beestje, kindje'-verhaal, snappen niet hoe angstaanjagend het is om 30 te worden met het besef dat je de boot hebt gemist. Want het is niet alsof ik er bewust voor heb gekozen om aan de wal te blijven staan en hen enthousiast uit te wuiven. Het is me overkomen en ik had het zelf misschien ook wel anders gewild.

Neen, ik ben niet ongelukkig, maar ik ben ook niet compleet ongevoelig voor de overdaad aan geluk die sommige andere mensen te beurt valt. Mensen die dan ook nog vaak ondankbaar met dat geluk omspringen. Die vergeten dat het niet zo vanzelfsprekend is iemand te hebben in wiens armen je kan in slaap vallen. Laat dat mijn enige goeie voornemen zijn: die momenten naar waarde schatten en ze koesteren. Ook na mijn dertigste.

Even wat technische problemen (de schijf bij Blogger is vol!)... dus nog even geduld.

Herinner je je nog mijn euforie over het '2006 for life'-kraslot?
Neen?
Dan moet je dit eerst even lezen.
En ik zei toen toch dat ik aan mijn theewater voelde dat ik ooit miljonair zou worden?

Wat ontdek ik op nieuwjaarsdag?

Voor alle duidelijkheid: dat heuglijke nieuws gaat niet over één van de 13 loten die ik de voorbije weken gekocht heb. Ok, het kunnen er ook wel wat minder geweest zijn.
Ander leuk detail: ik heb deze foto genomen bij mijn vaste lotenleverancier!
Dus, ik heb nu echt wel het gevoel dat ik er heel dicht bij was vorig jaar.
Ach ja, ondertussen zijn we in een nieuw jaar beland.
Het jaar waarin ik miljonair word?
Of het jaar waarin ik gewoon luidop blijf dromen?

Did I disappoint you or let you down?
Should I be feeling guilty or let the judges frown?
'Cause I saw the end before we'd begun,
Yes I saw you were blinded and I knew I had won.
So I took what's mine by eternal right.
Took your soul out into the night.
It may be over but it won't stop there,
I am here for you if you'd only care.
You touched my heart you touched my soul.
You changed my life and all my goals.
And love is blind and that I knew when,
My heart was blinded by you.
I've kissed your lips and held your head.
Shared your dreams and shared your bed.
I know you well, I know your smell.
I've been addicted to you.

Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.

I am a dreamer but when I wake,
You can't break my spirit - it's my dreams you take.
And as you move on, remember me,
Remember us and all we used to be
I've seen you cry, I've seen you smile.
I've watched you sleeping for a while.
I'd be the father of your child.
I'd spend a lifetime with you.
I know your fears and you know mine.
We've had our doubts but now we're fine,
And I love you, I swear that's true.
I cannot live without you.

Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.

And I still hold your hand in mine.
In mine when I'm asleep.
And I will bear my soul in time,
When I'm kneeling at your feet.
Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.
I'm so hollow, baby, I'm so hollow.
I'm so, I'm so, I'm so hollow.

Lyrics: 'Goodbye My Lover' - James Blunt

We wisten al een tijdje dat 'Sorry' de volgende single zou worden voor Madonna.
Je weet wel, die waarin de legendarische woorden 'ek bin droevik' zitten.
En dit wordt de hoes van de single.
De videoclip zou in het 'Pimp My Ride'-concept passen.
The Pet Shop Boys leveren ondertussen ook een van de remixes van Sorry.

Deze fotolog is verkozen tot een van de beste van 2005.
En dat heeft waarschijnlijk meer met de looks van de kerel te maken dan met het artistieke karakter van de foto's.
Maar voor 1 keer kan ik daar wel mee leven.
*smelt*