Zelfs voor mensen als ik, die vinden dat veranderingen altijd te traag en nooit ver genoeg gaan, is het een geruststelling dat sommige dingen nooit veranderen. Dat bedacht ik gisteravond op de terugweg van het verre Overpelt, waar twee kotvriendinnen en ik op kraambezoek waren geweest bij een andere vriendin.

We zaten in de auto een fastfoodmaaltijd te verorberen en probeerden daarbij met alle moeite van de wereld te vermijden dat er saus op de zetels zou belanden, terwijl we ondertussen toch maar doorreden, in de hoop nog op een ietwat schappelijk uur thuis te geraken.

Dat de auto ongetwijfeld nog volle twee weken naar vet zou ruiken, dat we met de friet bovenop een lading suikerbonen, pralines en champagne alweer drie extra beurten in de fitness zouden nodig hebben en dat het absoluut niet past voor dertigjarigen om met je mond vol mayonaise Sunblockgewijs “I’ll be ready” mee te kelen met de autoradio, dat kon ons niet deren.

Chauffeur Tamara zuchtte dat ze altijd zo blij was als ze met ons op stap was. Dat ze zich dan geen zorgen hoefde te maken over of haar make-up uitliep, of haar schoenen wel gepoetst waren en of haar auto deze week al door de carwash was gereden. Want ook al zien we mekaar maar enkele keren per jaar en niet alle dagen zoals tien jaar geleden, wij zijn altijd wij.

Vroeger hielden we taartpicknicks op de derde verdieping en kotfuiven in de kelder, nu houden we fastfoodritten en housewarmings en binnen vijftig jaar zijn we de schrik van het bejaardentehuis omdat we er op staan minstens één keer per week puree naar mekaars hoofd te gooien en een competitie “billen van knappe krasse knarren knijpen” houden. Ik ben er zeker van!

En het zijn niet alleen de meiden in mijn omgeving die eeuwig gekjes zullen blijven. Vorige week zijn Jan B. (ja, ook BV’s zijn soms niet helemaal goed bij hun hoofd) en ik op een feestje ongeveer een uur bezig geweest om het loshangende stiksel op de jeans van één van de andere aanwezigen weg te knippen (jawel, KDH, daar hadden we dus die nagelschaar voor nodig).

Goed, het heeft ons enkele hartstilstanden en duiken in de zetel gekost en een aantal afkeurende blikken opgeleverd van ernstige mensen, maar wij hebben ons geamuseerd. En het is uiteindelijk gelukt zonder dat het slachtoffer er iets van gemerkt heeft. Haar broek zag er na afloop overigens veel beter uit! Echt waar!

Nog zoiets : de al dan niet ongewild dubbelzinnige opmerkingen van Kevin, die me geregeld een lachstuip bezorgen. Zondagavond nog stootte hij een zin uit waarvan buitenstaanders nooit zouden begrijpen wat er grappig aan is, maar die ons allebei minstens enkele uren nachtrust heeft gekost, omdat we niet meer bij kwamen. Dat de wekker tegen een uur of vier genadeloos hard schreeuwt “Donna needs you”, dat doet er dan niet toe.

Weet je, misschien ben ik wel altijd zo uit op progressie en revolutie, precies omdat ik weet dat er iets is om op terug te vallen, dat er hoedanook een aantal zekerheden zijn in mijn leven. My boys will always be boys, bijvoorbeeld. Of hoe oud ze ook worden, my girls just wanna have fun. En laten we het maar gewoon zeggen zoals het is: we are never going to survive, unless we are a little crazy…

Soms moet je als fotograaf gewoon een beetje geluk hebben.
En zoals wel vaker in het leven: het is gewoon een kwestie van klikken op het juiste moment.
Deze foto heb ik 2 weken geleden op een stralende zondagochtend gemaakt. Gent was nog maar net wakker. And so was I...

(klik op de foto om een groter (foto)formaat te zien...)

Je hebt al gemerkt dat ik hier vaak video's post die via YouTube beschikbaar zijn.
En onlangs kwam ik er zelfs iets over Donna tegen.
Ken je deze nog?

Heb je een microfoon op je pc aangesloten?
Stuur me dan eens een voice mail.

Oh, wat is de wondere wereld der techniek toch wonderbaarlijk.

Nounou, zo mag ie ook altijd eens in mijn living komen staan.

Vandaag heb ik mijn eerste officiële uitnodiging voor a gay wedding in de bus ontvangen (en je weet hoe graag ik post krijg).
Thanks, D&B! I wish you two all the luck!
En blijkbaar heb ik het voorbije weekend een trouwfeest gemist.

Wat krijg je als je Brokeback Mountain & James Blunt's 'Goodbye My Lover' combineert?
Dit.

Eigenlijk moet ik voortaan een stickertje "zoals gehoord op de radio" bij Els' columns plaatsen. Vorige week heeft ze tijdens de ochtendshow van Leen op Donna toelichting gegeven bij haar laatste column over singles. Ja, het was die storm die je hoorde voorbij komen.
Maar nu keert ze terug naar haar roots: kev-in-wonderland. Als een trouwe kat..

Gisteravond mijn vriendin Greet over de vloer gehad met haar nieuwe obsessie : de MBTI-persoonlijkheidsanalyse. Wekenlang al sprak ze over niks anders meer. Tot ergernis van haar man, die er zo stilaan genoeg van heeft dat ze midden in een echtelijke ruzie zinnen produceert als “we gaan hier nooit uit geraken want uw judging begrijpt niet dat mijn perceiving dat anders aanvoelt.”

“Ik wil alleen weten of er nog hoop voor me is,” zei ik gisteren net voor we begonnen aan mijn profiel. Meteen werd Greet weer laaiend enthousiast. Het zit namelijk zo: met MBTI is er voor iedereen nog hoop! Je moet alleen jezelf en anderen benaderen op een manier die rekening houdt met ieders “valkuilen” en “potentiële moeilijkheden”. Neen, bij MBTI is er geen sprake van “zwakke punten” of “slechte karaktertrekken”. Het is –volgens Greet- een volledig oordeelvrije analyse.

Het gaat zo: je krijgt vier keer tien keuzes voorgelegd. Die leiden naar een combinatie van 4 letters die staan voor een bepaalde persoonlijkheid. Greet had me al uitvoerig onderhouden over hoe zij een “ENTP” was en ik ook zeker een ENP zou zijn, maar dan misschien een F. En ze bleek nog gelijk te hebben ook!

Ik ben een “ENFP”. En ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit zo blij ben geweest met de indeling in een bepaalde categorie als nu. Het klopt écht! Als ik de beschrijving van een ENFP lees, kan ik alleen maar vaststellen dat het over MIJ gaat. Alles klopt tot in de kleinste details!

Ik was uiteraard niet het eerste slachtoffer van Greets onderzoek. Zo was ze er al achter gekomen dat haar pa en haar man hetzelfde type zijn. En ze was er ook zeker van dat mijn ex een “ISTJ” is. Dat type staat lijnrecht tegenover het mijne en het zou verklaren waarom wij zo vaak dovemansgesprekken voeren.

MBTI werkt behalve met acroniemen (ENFP staat bv voor Every New day Fantastic Possibilities) ook met concrete voorbeelden en uitspraken. Zo is een ENFP een mens die bij het zien van een halfvolle of halflege fles alleen maar denkt: “Watergevecht!”. Of dingen zegt als “God, help me om me te concentreren op één di... Kijk een vogel!”

Maar het allerleukste vind ik dat iedereen wordt vergeleken met een kat. Ik ben altijd al een kattenmens geweest en vind het dus geweldig om dat nu ook bevestigd te zien. ENFP’s zoals ik zijn “happy slobs”. Een happy slob is een speelse kat die haar eten uitsmeert over de keukenvloer en stukjes afval achterlaat op het tapijt. Haar favoriete spelletje is kiekeboe en ze houdt er van om geaaid te worden, maar kan niet lang stilzitten. Iedereen die me een beetje kent, zal nu knikken en zeggen “ja, inderdaad, dat is ze...”

Ik heb me voorgenomen om Kevin ook es aan de test te onderwerpen. Ik gok dat hij een ESFP is aka “The hedonist”. Een sociale kater, gek op contact en verslaafd aan knuffels. Ligt graag in de zon op de oprit. Is zo affectief dat het neigt naar promiscuïteit. En miauwt veel.

Hieronder een prentje waarmee ik een trouwe bezoeker heel gelukkig ga maken.
Ja, het gaat over jou, logopedist in spe.


Zie je wel: Gwyneth heeft ook zo hard moeten studeren om er te komen.


En kijk: twee vliegen in 1 klap. Jouw idool. En het mijne.

Binnenkort wil ik hier een aantal zelfgemaakte videoclips posten.
Schuilt er in jou een talent dat tot nu toe de oppervlakte nog niet heeft gezien?
Ben je klaar voor de eeuwige roem?
Laat het mij dan weten.
Ik ben eens benieuwd...

Een aantal voorbeelden, die je kunnen inspireren:
- Steps Medley: creatief met zonnebril
- Madonna Hitmix: creatief met achterwerk
- The Best Is Yet To Come: creatief met huisdier

Vandaag is de grote dag.
Straks ga ik samen met mijn zus de reisplannen voor de rest van het jaar (of toch een deel ervan) vastleggen.
De opties zijn ontelbaar.
Onze dromen grenzeloos.
De portemonnee zorgt wel voor de ontnuchtering.
Als we dan eenmaal de knoop doorgehakt hebben, dan kan dat zalige aftellen beginnen.
En de research.
Niks zaliger toch dan op zoek gaan naar dat ene perfecte hotelletje of dat restaurant waar toeristen normaal gezien niet horen te komen.
Onlangs heb ik nog zo'n pareltje gevonden in Londen: ... . Neen, laat ik dat adresje voor mij bewaren. Of mocht je het echt willen, mail me dan even.
Met een beetje geluk ben ik in een vrijgevige bui.

Big Brother Brasil lijkt me stukken boeiender dan onze Vlaamse versie.
Al was het alleen maar omwille van deze deelnemer: Daniel Saullo.
Kevin DH eens vragen of ze mij volgend jaar niet kunnen inhuren voor de 'casting'.
En nu we het trouwens toch over BB hebben: ik vind die stemmen die de Vlaamse Big Brother 'spelen' alles behalve geloofwaardig. Er zitten zelfs vrouwen tussen, geloof ik.
Mother, please!

Hoe ziet de wereld er nu uit?
En waar moeten we ons zoal voor excuseren?
Dat zie je hier.

Als je Brokeback Mountain nog niet gezien hebt (en van plan bent om dat wel nog te doen) klik dan vooral niet op deze link, want hier krijg je een samenvatting van de verhaallijn in 30 seconden. Een animatiefilm met in de hoofdrol... konijnen.
Fantastisch!

Ik blijf fan van de 'DIY videoclips'.
Mochten de Backstreet Boys in Azië geboren zijn, dan hadden ze er zo uitgezien.
Van dit soort dingen word ik dus heel erg goed gezind (en dat ben ik de laatste tijd sowieso al).

Hoe zou de trailer van The Simpsons er uitzien mocht er geen animatiefiguurtjes, maar echte mensen in meespelen?
Zo!
Knap!

Welk nieuws valt er waar op de wereld te rapen?
En wat als je het nu eens gewoon op een wereldkaart zou kunnen zien?

Sinds de Franse revolutie dragen wij Europeanen gelijkheid zo hoog in het vaandel dat we er onszelf langzamerhand van overtuigd hebben dat we de meest tolerante en rechtvaardige levensvorm in het heelal zijn. De voorbije eeuwen hebben we gelijke rechten bedongen voor arbeiders, vrouwen, samenwonenden, holebi's, gehandicapten en allochtonen. Daardoor zijn we gaan geloven dat discriminatie iets is wat alleen nog bestaat in de zieke hoofden van de Taliban en de fanclub van de familie Bush.

Helaas is dat NIET zo. Er zijn wel degelijk groepen die nog altijd buiten de structuren vallen. En ik weet waarover ik praat want ik maak deel uit van één van die groepen. De singles. Ik ben zopas nog es met mijn neus op de feiten geduwd. Binnen drie weken sluit de mutualiteit mijn voorhuwelijksspaarrekening af. Wie op zijn 30ste nog niet van straat is geraakt, vliegt uit het systeem. En springt over de bijhorende intrestbonus. Jawel, net als al die andere ouders hebben ook de mijne 15 jaar lang gespaard. Alleen blijkt hun geld aan het eind van de rit minder waard te zijn dan dat van mensen die intussen ook schoonouders zijn geworden.

Heb ik dan minder geld nodig dan een getrouwd koppel? Koppels draaien toch SAMEN op voor een huis, een uitzet, een auto, verzekeringen, onderhoud, elektriciteit, water enzovoort? En ze delen ook andere kosten. Verjaardagscadeaus bijvoorbeeld. Zij kopen er samen één voor mij, ik koop er in mijn eentje twee voor hen. Een simpele rekensom leert ons dus dat ik bij benadering vier keer zoveel geld kwijt ben.

En dan heb ik het nog niet over de huwelijken en geboortes waar ik fortuinen aan besteed. Niet dat ik dat niet van harte doe of op een euro kijk. Ik heb het alleen een beetje gehad met mensen die zich afvragen hoe ik altijd blut kan zijn terwijl ik "toch maar alleen ben" (Begrijp: geen lief en geen kinderen te onderhouden heb). Wel, niet omdat ik spilziek ben, maar precies OMDAT ik alleen ben!

Als je boodschappen doet, kom je als single altijd duurder uit. Grote verpakkingen zijn per definitie goedkoper, maar je krijgt ze niet leeg voor de houdbaarheidsdatum is verstreken. Promoties gelden alleen als je grote hoeveelheden koopt. Zelfs last-minute reizen blijken niet meer de moeite eens je de knop "singlekamer" indrukt. Het lijkt wel alsof je een label krijgt opgekleefd: "Abnormaal, bijbetalen!"

Of "Abnormaal, opschuiven!" Ga je in groep naar de bioscoop dan eindig je altijd aan het einde van een rij. Ga je eten, dan beland je aan het hoofd van de tafel waar je niet alleen uitgesloten bent van deelname aan het gesprek, maar ook niet bij het brood kan. En waarom? Omdat al die koppels die al het hele jaar door op mekaars lip zitten, geen halfuur zonder mekaars onmiddellijke nabijheid kunnen?

Mijn nieuwste frustratie: de gezinsparkeerplaatsen bij de supermarkt. Waarom heeft een gezin met drie kinderen recht op een plaats bij de ingang? Hebben zij dan niet vijf keer zoveel handen om de boodschappen in te pakken, te dragen en in hun reuzenwagen te stoppen? Beseft het gemiddelde kerngezin met monovolume dat een single die van de Ikea komt zich ALLEEN met de scheeftrekkende kar helemaal tot het uiterste uiteinde van de parking moet manoeuvreren -over alle mogelijke richeltjes, borduren en kiezels- om vervolgens die zeven veel te grote dozen ook helemaal alleen in een veel te kleine auto te puzzelen?

Misschien moeten wij singles ons maar eens gaan organiseren zoals al die andere verworpenen der aarde voor ons. Protestmarsen op supermarkten houden, reisbureaus blokkeren, mutualiteitsbijdragen weigeren, het parlement bezetten... En heel onze kennissenkring uitnodigen op een singlefeest met bijpassende cadeaulijst. Bij voorkeur vol peperdure en compleet nutteloze design-items. Zoals een raam waardoor we ons geld naar buiten kunnen smijten.