De slapeloze nachten zijn voorbij.
Oef.

Nu van een paar dagen kerstvakantievrijaf aan het genieten. En ga me straks voor de zoveelste keer in een shopgekke menigte gooien.

Ik heb eerder deze week fantastisch nieuws gekregen. De kers op de 2008-taart zelfs. Binnenkort vertel ik er uitgebreid over.

Ik wens jou een fantastisch eindejaar! En een subliem 2009. Mijn jaar kan al niet meer stuk.

xx

Als er 1 ding is waar ik al (bijna) 32 jaar goed in ben, dan is het wel in slapen.
En vooral in 'in slaap raken'.
En sinds afgelopen weekend kan ik het niet meer.

Plafondstaren.
Raam open. Raam dicht.
Licht aan. Licht uit.
Dun hoofdkussen.
Dik hoofdkussen.
Sokken aan.
Sokken uit.
Raam toch weer open.
Dun en dik hoofdkussen op elkaar.
Linkerkant van het bed.
Rechterkant van het bed.
Extra deken op het bed.
Te warm.
Extra deken van het bed.
Staren naar de klok.

Ik word er gek van!
Ik hoop dat dit snel voorbij gaat.

In de slideshow hieronder alle foto's van mijn trip naar Parijs (& Versailles).

Ik moet toegeven dat mijn terugkeer in België een beetje een cultuurshock was. Toen ik vlak voor Brussel-Zuid wakker werd dacht ik heel even dat ik me overslapen had. Dat ik een paar haltes te ver was. Dat de eindbestemming Siberië al in zicht was.
Wat was me dat afgelopen zondag?
My nuts almost turned into a snickers (ice cream) bar!
Ik heb er eindeloos lang over gedaan om thuis te raken. En met een bang hartje (veel te laat) in bed gekropen. Want geloof me, er is maar 1 ding dat ik écht haat aan de ochtendshift: op winterprikdagen in het holst van de nacht naar het werk rijden. Op wegen die nog geen korrel zout hebben geproefd. Alsof je - nog iets meer dan anders - Russische roulette aan het spelen bent.
En de tweede shock: wat is er met de dieselprijzen gebeurd tijdens mijn week afwezigheid? Ik stond bijna te juichen aan de pomp toen ik zag dat de literprijs nog eens tot onder een euro was geraakt. Had ik dat maar iets eerder geweten. Had ik in Parijs nog wat meer geld kunnen uitgeven.

5 jaar dus. Het heeft ook mij es doen scrollen door het verleden. Om vast te stellen dat er heel veel dingen zijn die misschien nog wel ergens achter in mijn hoofd leefden, maar die ik toch min of meer uit het oog was verloren. Al dan niet bewust. Helaas, wie schrijft die blijft. En mijn columns herinneren me dus ook aan die dingen die ik misschien liever wél was vergeten.


Het is bevreemdend en soms zelfs beangstigend wat er in die 5 jaar allemaal veranderd is. Het getal 30 heeft blijkbaar een grote rol gespeeld in mijn leven, en ik kan me eerlijk gezegd niet meer voorstellen waarom. Mannen die even in de schijnwerper stonden, zijn volledig uit beeld verdwenen. Ik heb nu een auto die niet voortdurend in panne valt, ben op de één of andere manier uit de financiële put geraakt waar ik op even onduidelijke wijze was in gesukkeld en ik heb een heleboel mensen het huis van vertrouwen zien verlaten, zonder achterom te kijken.


Maar er zijn net zoveel dingen die helemaal niet zijn veranderd. En ik hou mezelf graag voor dat dàt de dingen zijn die er toe doen. Ik ben niet iemand die 5 jaar lang iets volhoudt, gewoon omdat ik er ooit eens mee begonnen ben. Dat betekent dus dat de dingen die hetzelfde zijn gebleven, diegene zijn die belangrijk genoeg waren om ze niet op te geven.


Schrijven bijvoorbeeld. Ook al haat ik het soms, toch kruipt het bloed altijd weer waar het niet gaan kan. Radio ook. Het blijft magisch om alleen met woorden en klanken een wereld te kunnen oproepen bij mensen die thuis zitten te luisteren en van wie ik niets weet, niets hoef te weten en in de meeste gevallen ook nooit iets zal weten. Net zoals zij van mij alleen maar dat stuk kennen dat ik kwijt wil. Radio is anoniem en intiem tegelijk. Een combinatie die mensen het recht geeft hun verbeelding aan het werk te zetten en alleen al daarom onbetaalbaar.


En mensen natuurlijk. Niet eender welke, want ik durf gerust toegeven dat ik bij momenten een mensenhàter ben. De voorbije weken heb ik 4 keer de horror van een lange-afstandsvlucht meegemaakt: teveel vreemden die gedwongen worden om urenlang in een kleine, afgesloten ruimte op mekaars lip te zitten. Ongewenste aanrakingen, geuren, stemmen en andere geluiden die ik niet wil horen, maar waar ik niet aan kan ontsnappen. Het is mijn definitie van de hel.


Niet DIE mensen dus. Wél die die ik al jarenlang graag zie en waarvan ik vurig hoop dat nog vele jaren te kunnen en mogen doen. Mensen die ik niet altijd begrijp, die ik soms vervloek en waar ik wel eens vreselijke ruzie mee maak. Mensen die het de voorbije 5 jaar niet altijd makkelijk hebben gehad en aan den lijve hebben ondervonden dat life geweldig kan sucken. Mensen voor wie ik mijn hart uit mijn lijf zou rukken, ook als ik weet dat hen dat geen zak vooruit helpt.


Mensen van wie ik intussen ook weet dat ik ze vooral graag zie omdat ze niet perfect zijn en het ook niet proberen te zijn. Mensen die, net als ik, fouten maken, zich opjagen over dingen die het achteraf niet waard blijken te zijn, verkeerde beslissingen nemen en met de gevolgen ervan leren leven. Mensen die zijn wie ze zijn en er het beste van maken. Mensen die zich ook de komende jaren zullen vergissen en zichzelf voor het hoofd zullen slaan.


Als dat moment aanbreekt, zal ik ze troosten met wat mij ergens in die voorbije 5 jaar overkwam, toen ik me in het heetste putje van Death Valley luidop stond af te vragen waarom iemand als ik, met ademhalingsproblemen en een zonne-allergie, in een sputterende auto op het middaguur de woestijn was ingereden, zonder het minste idee van hoe ik er opnieuw uit zou geraken. Een oude, zwarte man stapte toen naar me toe, pakte me bij de schouders, keek me recht in de ogen, en zei: “Sweetheart, good judgment comes from experience. Which often comes from bad judgment.”

Morgen is het zover.
En dat zal hier uiteraard gevierd worden.
Onder andere met een gloednieuwe, feestelijke terugblikcolumn van Els Aeyels.
Tot morgen!

Om alle foto's van Parijs te bewonderen: klik hier.

Ik ben vandaag nog eens langs La Samaritaine gewandeld. En heb een aantal foto's gemaakt van de expositie waar ik het gisteren al over had.

Le Fumoir zat vandaag overvol.
Ik had het gisteren moeten vermelden: niet allemaal tegelijk, aub.
De zoektocht naar een rustig café om te lezen werd dus verder gezet en ik kwam zowaar op een adres terecht dat met Le Fumoir zou kunnen concurreren, als het over lezen en koffie nippen gaat. De naam van het etablissement verraadt het al: Le Café Livre. Hier vind je meer info. Als boekenliefhebber moet je er zeker een keertje langsgaan. Ze zijn nog niet zo heel erg lang open. En vanop het (verwarmde) terras heb je een prachtig zicht op La Tour Saint-Jacques, die sinds een paar weken eindelijk weer te zien is. Jarenlang was hij langs alle kanten ingepakt voor studie- en renovatiewerken. Maar nu dus - eindelijk! - terug in volle glorie te bewonderen. Bij (mijn) voorkeur vanop het terras van Le Café Livre.

* Af en toe laat ik me verrassen door mijn eigen ipod en zo passeerde vanmiddag - toen ik over Place d'Italie wandelde - Diana Krall nog eens met 'Let's Fall in Love'. En soms klopt het plaatje toch gewoon? Wel, het wordt nog maar eens bevestigd: de combinatie Diana Krall + Parijs is meer dan geslaagd. Geniet zelf mee:



* La Samaritaine, het warenhuis aan de Seine, dat in 2005 plots zijn deuren sloot (om veiligheidsredenen) is nu een schim van wat het ooit was. De deuren blijven voorlopig nog altijd gesloten. Al zou daar in de nabije toekomst verandering in moeten komen. Ondertussen kan je tegenwoordig in de vitrines een ontroerende en vaak grappige fotocollectie zien van pasgeborenen, die de meest vreemde gelaatsuitdrukkingen tonen. Ik moest - net als heel wat andere passanten - spontaan glimlachen toen ik de foto's zag. Hier een glimps. Als ik er morgen opnieuw voorbijwandel dan ga ik zelf ook wat foto's maken, want daar was vandaag geen tijd voor.

* Le Fumoir blijft mijn favoriete bar/restaurant in Parijs. Elke keer als ik er binnenwandel, dan kom ik een beetje thuis. Vanmiddag ben ik er een paar uur in een boek(*) gaan lezen (vergezeld van een paar lekkere drankjes natuurlijk). Want daar is het zeker de ideale setting voor (overdag, want 's middags en 's avonds verandert Le Fumoir in een bruisend restaurant). De juiste achtergrondmuziek (vnl. jazz & crooners). De geur van verse koffie & thee. Een uitgebreide selectie aan (internationale) kranten en tijdschriften. Ze hebben zelfs een eigen bibliotheek, waar je in de namiddag boeken uit mag plukken.
Qua locatie is het ook redelijk subliem, want Le Fumoir ligt aan de achterzijde van het Louvre, op een worp van de Seine en aan pleintje (met kerk) dat de meest toeristen links laten liggen.
Op zondag kan je er ook uitgebreid brunchen. Maar reserveer op tijd, want het loopt elke keer storm.
Ik heb me er vandaag zo heerlijk genesteld, dat ik er zelfs over denk om het morgen nog eens over te doen. Ik ben tenslotte niet elke dag in Parijs. Was het maar waar...

* 'The Kite Runner' van Khaled Hosseini ligt al een tijdje op mijn nachtkastje, maar de drempel om er in te beginnen was vrij hoog. Elke keer greep ik naar een ander boek, omdat 'The Kite Runner' me om de één of de andere reden nooit echt aansprak. Tot deze week. Na de eerste zin was ik meteen verkocht. Het overkomt me maar zelden dat een boek me meteen meeneemt, maar nu is dat zeker het geval. Ik kijk er nu al naar uit om straks in bed verder te lezen. En ja, ik besef dat de halve wereld dit boek vorig jaar al heeft gelezen.

Op deze blog, Paris Daily Photo, krijg je elke dag een andere foto uit Parijs te zien.
Kwestie van de afkickverschijnselen voor te zijn na mijn terugkeer.

° Het is hier klimatologisch gezien erg verwarrend. Ik moet hier continu mijn sjaal, jas, trui, ... aan- en uittrekken wegens te warm en dan plots weer te koud. Wat ambetant is als je je oortjes in hebt, want 'den draad' raakt altijd wel ergens in verstrikt.

° Gisteren viel mij plots op dat ik die slaapkamers in het kasteel van Versailles precies toch niet echt aan de grote kant vind. In mijn hoofd waren die veel groter. Of misschien ligt het aan mijn hoofd.

° De Champion (supermarkt) op Place d'Italie ruikt naar mens-die-zich-al-minstens-4-weken-niet-meer-gewassen-heeft-en-mens-die-graag-uit-de-vuilnisbak-leeft. Echt bizar. Er was in de verste verte niemand te spotten die als 'dader' kon bestempeld worden. En wat het nog vreemder maakt: de geur hing ter hoogte van de rayon met de shampoo. Geef toe: mysterie! Het vervelendste is dat het het soort geur is die de hele dag in je neus blijft hangen.

° In eigen land krullen mijn tenen als het voor de zoveelste keer over B-H-V gaat. Ik erger me trouwens mateloos aan nieuwslezer(e)s(sen) die te lui zijn om Brussel-Halle-Vilvoorde volledig uit te spreken!
In Parijs staat BHV voor Bazar de l'Hôtel de Ville. Omdat ik in mijn vrije tijd wel afkortingen toesta: BHV. Sinds kort is er zelfs een BHV Homme in de Rue de la Verrerie. En zoals de naam al doet vermoeden: enkel stuff voor mannen. Meer dan kledij alleen. Vijf verdiepingen hoog. Alstublieft! Wat ik vooral handig vind aan een all-in-one-mannen-winkelketen:
- je hoeft niet eerst 4 roltrappen te nemen (zoals in de meeste andere winkels) voor je eindelijk aan de mannenafdeling bent.
- je hoeft niet op zoek te gaan naar de grens tussen de vrouwen- en mannenafdeling. Want geef toe: in sommige winkels begin je als man soms toch te twijfelen of je niet in een rek met vrouwenkleren staat te graaien. Yes, pink t-shirt I was talking about you!
- je kan uit de parfumafdeling buitenwandelen zonder een mélange vrouwengeurtjes op je kleren.
- er loopt minder volk rond/in de weg, maar daar uit besluiten dat vrouwen 'traag zijn' of 'altijd in de weg staan' is een beetje te kort door de bocht zeker? ;)

Zondag bestaat kev-in-wonderland exact 5 jaar!

Mensen vragen mij wel eens: "Zo'n blog, wat is daar eigenlijk het nut van?".
"Goeie vraag." Antwoord ik dan.
Na al die jaren is het voor mezelf vooral een handig archief geworden. Soms scroll ik hier ook wel eens terug in de tijd. Om vast te stellen dat het contrast tussen toen en nu groter dan ooit is. Of dat sommige dingen nooit zullen veranderen.

Tegelijk zie je hier maar een fractie van wat ik meemaak. Ikzelf kan aan de hand van de verschillende posts makkelijk mijn levensloop hertekenen. Ze zijn stuk voor stuk kleine reminders, die met tal van andere herinneringen en emoties verbonden zijn. Bij mij roepen ze dus ook datgene op wat niet neergeschreven staat. Want dat blijft na al die jaren nog altijd wikken en wegen. Wat schrijf ik wel? En wat niet? Tijdsgebrek levert meestal het antwoord op beide vragen.

En wat wil ik voor deze vijfde verjaardag?
Eerst en vooral jou bedanken omdat je - alweer - de moeite genomen hebt om dit te lezen.
En als je suggesties hebt voor de komende vijf jaar: ze zijn welkom! Laat via de link hieronder gewoon een reactie achter. Of stuur een mailtje.

Jawel hoor, hij is er:

Ik ben er zo klaar voor... om straks naar Parijs te vertrekken.
Net als vorig jaar een weekje huisruil. Een week lang het Parijse leven leven. Er zijn maar weinig dingen die dat kunnen overtreffen naar mijn gevoel. Zeker als je je eigen uitvalsbasis hebt. Want in je 'eigen' appartement logeren is zo anders dan op hotel gaan. Vooral omdat je je meteen een echte Parisien voelt. Eentje die ook naar de supermarkt gaat om inkopen te doen, die mee aanschuift bij de bakker, die het trucje met de sleutel van de voordeur onder de knie probeert te krijgen, die 's ochtends zelf de koffie zet, die een babbeltje slaat met de buurvrouw, die de vuilniszakken naar de container brengt, die na 2 dagen de weg naar 'huis' bijna blindelings vindt, ...
En ik vertrek ook met een verlanglijstje van hier tot in... Parijs:
- Jeff Koons in Versailles
- boeken kopen
- boeken lezen (liefst van al op een bankje op Place des Vosges)
- Muji, de Japanse Ikea
- De Berardo Collectie
- schrijven (als het lukt voor deze blog zelfs)
- Sushi eten
- in de metro (en zowat alle andere plaatsen) stiekem meezingen met de muziek op mijn ipod
- (kerst)shoppen (op de traditionele plaatsen en de minder traditionele)
- naar de lokale versmarkt en nadien koken
- de avondopening van het Louvre
- naar Bambi kijken (want 'oh schaam', die heb ik nog nooit gezien)
- ...

Het leukste aan Parijs is dat de inspiratie om elke hoek lonkt. Dus ongetwijfeld wordt dit lijstje elke dag uitgebreid/aangepast/geschrapt/bijgewerkt. Valt het op dat ik - na al die jaren - (nog altijd even) verliefd ben op Parijs?
Het fotoverslag volgt. Beloofd!

Volgende maand is het nog eens zover...
Huisruil nummer 4. En uiteraard zal ik hier uitgebreid verslag uitbrengen.
Nu alleen maar hopen dat er niet te veel Amerikanen rondlopen. (tenzij ze deze keer wél voor de juiste president kiezen)

Ik ben een grote fan van David Sedaris.
En zijn schrijfsels in the New Yorker, over de presidentsverkiezingen in de VS, bewijzen nog maar eens waarom.

Fijn dat Paul De Leeuw dit nog even in herinnering bracht:

Een hele week aan de lay-out van kev-in-wonderland zitten sleutelen.
En dit is zo'n beetje het eindresultaat.
Laat gerust weten wat je er van vindt.
En morgen: nieuwe posts!

Je hebt me gevonden...
xx

De Kijkeraar (tv-rubriek in De Vroege van Nostalgie): hier herbeluisteren.

Het nieuwe seizoen van 'de vroege van Nostalgie' is ondertussen ook al 2 weken ver. Morgenochtend gaan we al week 3 in. Vandaar dat het me aan tijd ontbreekt om hier nog regelmatig te posten, maar ik beloof dat ik mijn best zal blijven doen.
Op de blog van de show kan je elke dag nieuwe berichten lezen. En items herbeluisteren. Geef toe, de stalker in uzelve wordt nogal in de watten gelegd.

OK. Eén dag heb ik me kunnen inhouden.
Maar nu ga ik er toch over posten, want zelfs na een nachtje slapen vind ik het nog altijd even geweldig.
Ik heb het over het spotje dat Paris Hilton maakte, als antwoord op een spot van presidentskandidaat McCain, waarin hij Obama vergelijkt met leeghoofdige celebs als Britney & Paris.
En Paris reageert. Met een eigen spot.
Ik ben vooral weg van het stukje over haar vice-president en het schilderen van het Witte Huis.

Net een stokje gekregen.
De opdracht: maak een lijst van de 25 dingen die je tenen doen krullen van ergernis.

(in niet-volgorde van belangrijkheid)
- middenrijstrook-70-per-uur-rijders
- mensen die in de supermarkt achter jou in de rij staan en de band al lustig aan het volladen zijn, terwijl jij je kar nog aan het legen bent. Een fenomeen dat vooral in den Aldi frequent voorkomt.
- het deuntje van de ijskreemkar in mijn buurt (op piekdagen tot 4x per dag!)
- sprekende Bifi-worsten
- met je sokken in nattigheid/vunzigheid staan (bedankt om me daar aan te herinneren, T.)
- palingen
- tomaten waar het 'hartje' niet uit gesneden is. Een fenomeen dat vooral in VRT-broodjes frequent terug te vinden is/was.
- schrijffouten, vooral DT en jou/jouw-fenomenen
- mensen die "ik zie je graag" niet over hun lippen krijgen, omdat ze "dat thuis nooit geleerd hebben" of omdat ze in de eerste plaats vooral druk bezig zijn met zichzelf heel graag te zien
- klimaatproblemen/airco die niet naar behoren werkt: té warm of té koud, nooit er tussenin.
- cassières die denken dat ze Lewis Hamilton zijn en bij elke scan een persoonlijk snelheidsrecord willen breken. Een fenomeen dat vooral in den Aldi frequent voorkomt.
- frisdrank die niet fris is
- mensen waaraan je nog ruikt wat ze gisteren gegeten (of gedronken) hebben
- mensen die datgene wat ze gisteren gegeten (of gedronken) hebben proberen te verdoezelen met foute parfums
- Gunter Lamoot
- mensen boven de 12, die net iets te vaak verkleinwoordjes gebruiken
- auto's van kettingrokers
- mensen die maar niet kunnen beslissen (zowel over kleine als grote dingen in het leven) en daarmee zelfs mijn eindeloos geduld op de proef stellen
- de zon die achter de wolken verdwijnt als je net goed zit/ligt/hangt
- automatische garagepoorten die niet helemaal sluiten (of openen)
- slappe frieten
- trage internetverbindingen
- 'vers gewassen' handdoeken die naar kattenpis ruiken of 'zachte' handdoeken die zo krokant zijn dat je ze kan gebruiken om er je opperhuidlaag mee te verwijderen
- Raymond van het Groenewoud of alles wat ook maar in de buurt komt
- mensen die zich aan allerlei banale dingen ergeren

En ik geef het stokje graag door aan Bert (& Bart).

Ben net terug van twee zalig ontspannende weken in de Provence.
In gedachten lig ik nog altijd op mijn luchtmatras in het zwembad te dobberen.
Alhoewel, hier mag ik ook niet klagen, want lig op dit eigenste moment op mijn dakterras languit in de zon. En ik heb nog een hele week vol on(w)eer(staan)bare plannen voor me, want ik word pas op 4 augustus weer bij Nostalgie verwacht.

Vind het altijd zalig om in het buitenland de plaatselijke radiostations te (her)ontdekken. En ook in Frankrijk heb je elke zomer 1 echte uitgesproken hit, die je zowat op elke straathoek hoort. Dit jaar is dat ongetwijfeld 'Jelly Bean' van Laurent Voulzy. Alweer eentje die ontegensprekelijk aan mijn zomer van 2008 gelinkt zal blijven.



De foto's van de Provence volgen gauw. Alleen eerst even mijn digitale camera terug proberen te bemachtigen. Heb hem gisteren met een halve slaapkop op restaurant laten liggen.

Vrijdag tijdens The American Movie Day naar de nieuwste van Pixar gaan kijken: wall.E.
Een absolute aanrader!
En als mijn woorden je niet kunnen overtuigen, laat de beelden het dan doen:







En hij bestaat ook echt:

Alles is voor altijd anders...

J., rest in peace!

"The good ones screw you, the bad ones screw you, and the rest don't know how to screw you."

Het terrasseizoen is weer officieel geopend.
Een tip: praat niet zo luid als je aan het tafeltje naast me zit!

"Mijne moederkesdag was ook weer om zeep."
"Ah, hoeda?"
"Awel, ze komt mij tegen 9u wakker maken en zegt: "Mama, ge moet in bed blijven liggen. Er niet uit komen he?" Dus, ok, ik blijf in mijn bed liggen wachten. 'k Hoor in de keuken gerommel van potten en pannen. En de deuren van de kasten open en toe gaan."
"Ze was een ontbijt aan 't maken of wa?"
"Ja, een ontbijt. En ik lag daar ondertussen maar te wachten en da bleef maar duren. En ik moest nochtans dringend pissen."
"Ai."
"Ja, maar mee zo'n dingen houdt da allemaal geen rekening, jong. Enfin, na een uur komt ze mee ne plateau de slaapkamer binnen. Fruitsap, koffie, een gekookt eitje en enen toast. En ik zei ook direct: "Past op da ge nie morst in da bedde hier." Want mee zo'n dingen houdt da allemaal geen rekening. En zegt ze toch wel "laat het smaken, mama, tot straks". 'k Zeg "Hoe? Ge gaat mij hier mee da ontbijt alleen laten of wa?" "Ja, papa zei dat ik u op uw gemak moest laten." "Awel, da is schoon. Gezellig voor de mama. Zit 'k hier helemaal alleen op mijne moederkesdag." Enfin, de klein is dan uiteindelijk toch op mijn bed blijven zitten. 'k Begin aan da ontbijt, is de helft van de koffie toch wel naast de tas geklutst zeker. Maar ja, 'k denk, 'k ga d'er nikske van zeggen, want da kind doet da voor goed te doen. Wil 'k daarachter aan mijn eitje beginnen, lap, nie lang genoeg gekookt. "Jamaar, legt gij mij nu ne keer uit hoe da'k da moe opeten? Da is rauw, zoetje. Het heeft ook genen zin da'k dienen toast ga beginnen doppen he?" En zo 't één achter 't ander. 'k Zeg tegen de klein da 'k dan maar mijne fruitsap alleen ga uitdrinken. Twee keer raden. Had ze nen appelsien uit de fruitmand op de keukentafel gepakt in plaats van enen uit de frigo te nemen. En ik kan zo al nie tegen fruitsap 's morgens en zeker nie als 'm nie fris is. 'k Ben mij dan maar gaan wassen. 't Was mee al diene cirque al zeker halver elf als 'k beneden was. En ik vraag: "awel, wa zijn de plannen nog vandaag?" 'k Zie de klein naar hem kijken. En zegt hij: "ah, 'k weet nie. Wa wil je nog doen?" "Wa willekik nog doen? Da vraagde aan mij? Gulder hebt nikske gepland of zo? Da ontbijt was het of wa? Da is ferm. Ik dacht nochtans da moederkesdag nen DAG was en nie alleen moederkesontbijt. En waarschijnlijk verwacht ge nu ook nog da'k ga koken zeker vandaag? Awel, merci, fijne moederkesdag. Ge hebt het weer schoon gepresteerd mee ulle twee. Den dag is weeral om zeep. Fijne moederkesdag voor mij. 'k Zal dan maar mijn badpak aandoen en buiten in de zon gaan zitten zeker?" En 't schoonste van al is da ze daar alletwee stonden te kijken gelijk nen geslagen hond. Ze wisten wel da ze in fout waren. Hij is dan achter den noen naar zijn moeder vertrokken. En wie was er weer de ambetante? Ikke. Ah ja, want ik lig liever in mijnen hof dan mee te gaan naar mijn schoonmoeder op moederkesdag. En zo kannekik nooit iets goed doen, jong. 'k Vraag mij soms af waarom da kik nog zoveel moeite doe."
"Ja, 't is waar."

Van sommige vrouwen kruipen mijn ballen spontaan naar binnen.

Eén likje aan een driekleurenijsje.
Bam!
Meteen weer helemaal teruggeslingerd naar mijn jeugdjaren.
Naar bompa, die - als er even geen tijd was geweest om zelf artisanaal roomijs te maken - enkel een driekleurenijsje in mijn pollekes duldde. Want die waren bijna net zo lekker als de zelfgemaakte van mijn grootmoeder. Het had ongetwijfeld ook iets te maken met het 'help-een-handje'-karakter van de driekleurenijsjes. Want je moest het ijs zelf eerst nog tussen twee koekjes vleien. En mijn bompa was daar heel sterk in. Hij was mijn held. Mijn bompa, de ijsjesmaker. Dankzij achteruitblikvertekening last bompa in mijn herinneringen de tricolore ook eigenhandig aan elkaar. Bruin, wit, roze. Met de bijna-kleuren van de Belgische vlag ga je namelijk niet onbezonnen om. (Volg)orde is belangrijk.
En zo'n ijsje at je met evenveel orde op. Geen mens die het in zijn hoofd durfde te halen om rechtstreeks in de koekjes te happen. Neen, volgens de lokale traditie moest je eerst langs de randjes likken. Op het einde mocht je de zwaartekracht een handje helpen en de koekjes gevaarlijk dicht tegen elkaar duwen, terwijl je je blik geen moment liet afdwalen. Geen ruimte voor ongelukjes met de bijna-nationale driekleur.
Ik ga er straks nog eentje 'maken'.
Mijn persoonlijke groet aan de vlag.
En aan mijn bompa.

Als het over goeie boeken en muziek gaat, heb ik een gouden tipgeefster.
Ik volg haar raad blindelings, want tot nu toe heeft ze me enkel naar verborgen pareltjes geleid.
En wat ben ik haar dankbaar om de tip rond 'Noem Me Bij Je Naam' van André Aciman.
Voor mij het eerste boek dat er in slaagt om op papier te vatten wat zich doorgaans ter hoogte van je hart (en darmen) afspeelt als je verliefd bent.
De spanning en het eindeloze spel van 'ja/neen' prachtig in woorden gegoten.
Je zit stiekem te supporteren voor het hoofdpersonage.
En aan de andere kant wil je dat het toch weer niet te snel gaat.
Het soort boek waarvan je de laatste bladzijden liefst nog een eindje wil opschuiven.
Het soort boek dat je er toe aanzet om dan toch eindelijk die ene SMS naar je ex te sturen: "Al lees je maar 1 boek, dan moet het dit zijn... ."
En net omdat je dit boek gelezen hebt, snap je ook waarom hij nooit zal antwoorden.

Altijd fijn om een nieuwe blog in blogland te verwelkomen.
Welkom, Stijn!
Voor de mensen die Stijn niet kennen, Stijn in puntjes:
- stamkroeg: den Bierstal
- hobby: naar de kapper gaan
- krak in: parkeren
- minder goed in: het vermijden van stopwoorden/-zinnen als daar zijn "serieus" en "als ik zo indiscreet mag zijn"
- bekend om uitspraken als: "amai, da is hier heet op mijne schoot" (Stijn over zijn laptop)
- kent het verschil tussen jou en jouw
- door receptionisten wel eens aangekondigd als: "er staat ne keiknappe gast op u te wachten"
- eet traag
- zit in de fanfare, al beweert hij dat het een harmonie is
- is de enige nog levende fan van Laura Pausini
- weet alles over: witgoed in den Vanden Borre
De rest lees je op zijn blog.

Mensen die mijn kleerkast een beetje kennen, weten dat ik een grote fan ben van A&F.
Mijn huidige collectie komt voornamelijk overgevlogen uit de VS.
Maar wat lees ik? In het najaar opent er een A&F store in Parijs!
Juij!

Een paar nuttige mededelingen aan alle garagisten die de komende jaren (ongetwijfeld) mijn pad nog zullen kruisen:
- mij een kop koffie aanbieden tijdens het wachten is vriendelijk, maar het maakt het eindeloos wachten niet minder erg.
- de koffie in uw garage is nooit lekker. Hij smaakt alsof u hem eerst door de uitlaat van die beige Lada gegoten heeft.
- ik haat melk in poedervorm.
- ik zou het op prijs stellen als u de vod - waarmee u eerst mijn wieldoppen en daarna mijn dashboard schoonveegt - uit uw mond haalt vooraleer u mij aanspreekt met allerlei angstaanjagend vakjargon.
- het heeft geen nut om mij even mee te lokken naar het werkatelier. Als u me van achter uw toonbank zegt dat mijn remschijven versleten zijn, dan geloof ik dat best. Het defect met een afgekauwde balpen aanduiden heeft voor mij geen enkele meerwaarde. Tenzij u het doet om die verweesde lekenblik nog eens in mijn ogen te zien. Dan snap ik het.
- ik heb het gevoel dat u elk moment een vraag gaat stellen waarop ik een - voor u - ontzettend grappig antwoord ga geven.
- ik ben niet onder de indruk als u een dikke catalogus met prentjes van vreemde spaceshiponderdelen bovenhaalt en als u daar vervolgens neen-schuddend met uw vuile pollen doorheen bladert.
- u hoeft mij niet te zeggen dat u de remschijven niet in voorraad heeft. Dat weet ik al. Het verhaaltje over de overstock heb ik al 33 keer gehoord.
- ja, ik weet dat u de prijzen voor die onderdelen niet zelf verzint. Mocht het wel zo zijn: goed bezig!
- dat schouderklopje op het einde is echt niet nodig.

Mmm.
Over een half jaar is het weer van dat.

Bedankt voor de ontelbare mailtjes, smsjes en (jawel, ik wist niet dat ik dit ooit nog zou mogen schrijven) bloemen!
Heeft deugd gedaan.
Loop al een paar dagen op wolkjes, want de geboorte van een nieuw radiostation maak je niet elke dag mee. Er vanop de eerste rij bij zijn... da's kicken!
Donderdag was een ochtend vol pure adrenaline.
Er volgt gauw meer nieuws.

Ik ben druk aan het aftellen, want nu donderdag (20 maart) is het zover: Nostalgie gaat de ether in!
Je kan de countdown hierboven tot op de seconde volgen.

Om 6u 's ochtends schrijven we met de hele ploeg een stukje radiogeschiedenis.
En wat meer is, samen met Dominique (Crommen) en Toon (Vanden Abeele) mag ik het allereerste programma op Nostalgie maken: 'de vroege'. Vanaf donderdag hoor je ons elke (werkweek)ochtend tussen 6 en 10u.
Ik kan je maar 1 (goeie) raad geven: luister!
En zet www.nostalgie.eu alvast bij je favorieten.

Toon, Domi & me aka 'de vroege'.

The Nostalgie Crew (de plaat die ik aanwijs is - niet geheel toevallig - Hot Shot): Dieter, Werner, Karoline, Toon, Karen, Anne, Kev, Domi, Nicky, Jeroen, Stefan, Liz, Dirk, Miguel, Mies, Bas en Dimi.

Eén van mijn favoriete buitenlandse blogs blijft Clever Fool.
Ik heb het er hier al vaker over gehad.
Heel boeiend om te merken hoe iemand aan de andere kant van de wereld je eigen leven overdoet met andere - weliswaar verdacht veel op elkaar lijkende - randfiguren.
Dat bewijst dit verhaal nog maar eens.

Ik hoorde/zag haar voor het eerst een aantal maanden geleden bij Jonathan Ross.
Ik was op slag verliefd.
En de verliefdheid is nog altijd even groot.
Wat een stem!
Mika heeft trouwens gelijk: "Big girls, you are beautiful!".




En dit is een aardige cover...


En als je Adèles make-up wil coveren... hier is de handleiding:


Meer Adèle hier.

Net de laatste doos uitgepakt.
En de pc weer ingeplugd.
I'm home.
Finally.
Gauw meer.

Als dat geen goed nieuws is: hier, hier en hier.

"Don't fall for someone, unless they're willing to catch you."

Ik weet niet hoe het bij jou zat, maar mijn overgang naar 2008 was redelijk subliem.
En voor 2008 hangt er heel wat in de lucht.
Figuurlijk.
En letterlijk.