Ik ben er nog niet helemaal uit op welke manier ik de piek in het bezoekersaantal van voorbije dinsdag moet verklaren.
Of toch?
Dinsdag was de dag waarop Leen Demaré haar vertrek bij Donna (richting 4FM) aankondigde.
Dinsdag was ook de dag waarop mijn telefoon geen seconde stilstond.
De meest gestelde vraag: "het is toch niet waar zeker?"
Het meest gegeven antwoord: "ja, toch wel!"
En nu ga ik even mijn batterij opladen.
Danku.

De vakantie was fantastisch!
Het stukje hemel op aarde waar we logeerden kan je hier zelf ontdekken.


Binnenkort volgen natuurlijk meer foto's.
Nu even geen tijd. Eerst tegen de microben vechten die ter hoogte van mijn keel flink strijd leveren.

Officieel ging mijn vakantie vorige donderdag van start.
Maar allerlei navelstrengen met het werk zorgden er voor dat dat in mijn hoofd niet echt het geval was.
Daarom gisteren maar naar het reisbureau gestapt met op het verlanglijstje: "zon, exclusief, all in en waaw-gevoel."
De website van het hotel ziet er alvast super uit.
Jaja, dit komt aardig in de buurt van wat ik nodig heb.
Terug op dinsdag 10 oktober.

Ja, de kleuren zijn nog eens veranderd.
En zoals elke keer is het kleurenpalet gebaseerd op de banner.
Die is dan weer het resultaat van wat knip- en plakwerk uit onderstaande foto.
Laat gerust weten wat je er van vindt.
(als het pijn doet aan je oogjes, bijvoorbeeld, L.)

Home Shopping TV.
Het blijft een vreemd concept.
En de wereld waarin het zich allemaal afspeelt is altijd picture perfect.
Of niet?

Niks dan goeie woorden over de serie Prison Break.
En als ik de enthousiaste reacties van mijn collega's mag geloven zeker geen slechte woorden over hoofdrolspeler Wentworth Miller.
Een beetje research levert nochtans rare resultaten op.
Ja, het is wel degelijk 'him' in onderstaand filmpje.

... daar ben ik gisteren in geslaagd.
Alleen stond er niemand aan de finish om me te feliciteren.
In het winkelkarretje:
- een GPS
- Justin Timberlake - FutureSex/LoveSounds
- Scissor Sisters - Ta-Dah!
- een miniminiminiradio (kwestie van de ochtendshow OVERAL te kunnen volgen)

Wat wil ik die Visarekening volgende maand zo hard niet in de bus zien landen!
Nog even een Win For Life krassen.

Ok, misschien had ik toch iets beter moeten opletten tijdens de lessen lichamelijke opvoeding...

Het reisverslag van Els is weer aangevuld.
Je kan het (vrij lijvige) stukje proza hier lezen.

Goed nieuws: Scissors Sisters streamen hun nieuwe album 'Ta-Dah!' via hun MySpace.
Ik ben in ieder geval helemaal weg van hun nieuwe single 'I Don't Feel Like Dancing'.

Dan wil je zo snel mogelijk thuis zijn om nog eens iets te posten voor de trouwe bezoekers... en dan rij je je vast in een of andere ellenlange file.
Het overkwam me vorige week donderdag.
Nog een geluk dat ik mijn digitale camera bij me had om de verveling weg te schieten.
Mooie zonsondergang, ter hoogte van Wemmel op de grote buitenring.

... gaan echt ver.
Neem nu bijvoorbeeld deze man.
Kijk ook eens naar het filmpje dat er bij hoort.
Ik ben vooral fan van het legertje nieuwsankers dat op het eind gezellig (lees: fake) met elkaar zit te keuvelen.

Omdat het al zo lang geleden was...

Het is al een tijdje geleden dat je nog iets van Els hebt kunnen lezen.
Er is een eenvoudige verklaring voor. Els is op dit moment (samen met een vriendin, Cindy) de US aan het onveilig maken. En natuurlijk brengt ze regelmatig verslag uit... Kev-in-wonderland heeft de exclusieve rechten op het reisverslag kunnen bemachtigen.

Els schreef op 2 september:

Hello Belgium!

Amai, het heeft wat voeten in de aarde gehad om jullie te kunnen mailen. De computer in ons motel liet het al afweten en ook hier is het aan een tempo waar Kinshasa niks tegen is. Een korte impressie van onze belevenissen tot nu toe dan:

Zoals voorspeld is Els maar met veel moeite hier geraakt. Al in Zaventem kwamen er de hele Deltastaf, twee telefoons en een hoge securitymadam aan te pas om te oordelen of iemand met een Pakistan-visum wel naar de VS mag. En in Atlanta was het helemaal mis. Els mocht naar een apart kantoortje bij bad cop en even worse cop die haar het land niet wensten binnen te laten. Kort samengevat kwam hun redenering hier op neer: een journalist met een Pakistanvisum die op vakantie komt naar de VS en zegt dat ze mogelijk wel wat voor het werk zal doen "mocht er iets gebeuren' die is eigenlijk op de hoogte van een op til staande aanslag (misschien had ik zelfs die info gekregen tijdens een itv met Bin Laden himself, zo belangrijk zie ik er dus uit!) en die komt er niet in. Gelukkig kreeg een van de twee op den duur wat medelijden, vooral met Cindy die verplicht wel was door gemoeten en stond te flippen aan de bagageband waar ze zich aan moest vastketenen want ook daar werd ze verzocht voort te maken.

Anyway, uiteindelijk zijn we in LA geraakt, hebben een supercoole auto gekregen (een grijze Chevrolet HHR, een soort kruising tussen een monovolume en een jeep) en daarmee door de LA-avondspits gesjeesd. Na 24uur zonder slaap. Geen aanrader. Maar coole Cindy heeft het uiteraard tot een goed einde gebracht.

Vandaag naar de sterren op Hollywoodboulevard gaan kijken al gesocialized met een Belgisch koppel, touche gehad bij twee enqueteurs van Greenpeace die we maar liefst drie keer zijn tegengekomen, een Babylonisch geïnspireerd shoppingcenter bezocht, vintagestores met de meest waanzinnige schoenen, kleren en pruiken. Enkele modetips voor de winter: haar best babyroze of turkoois, schoenen met een hak van minstens 20 cm, alles met pailletten aan de lopende meter en vooral de originele rok gemaakt uit stropdassen. Speciaal voor kerst ook in een versie met kerstman met lichtgevende rode neus. Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben...

Dat was het ongeveer, alleen nog dit. Wie het concept "forellen" kent, Cindy heeft er al enkele gevangen. De schoonste: ze heeft geregeld het gevoel dat ze onder een hondje ligt!?!

Tot de volgende!

Paki en Stanzi

Els schreef op 4 september:

Hey babes en andere varkens!

Om te beginnen, het belangrijkste waren we vorige keer nog vergeten. Het weer! Superformidabel! De mensen hier zijn aan het zeuren dat de zomer al voorbij is, maar dan hebben ze duidelijk augustus in Belgie gemist! Heel de dag zon, af en toe een briesje, zaaaaalig. We hebben onze airco 's nachts echt nodig, anders sterft Cindy onder haar hondje.

Gisteren jeugdsentiment opgehaald in Beverly Hills en Melrose. Het eerste was echt supersjiek, vol fancy winkels, prachtige lanen met palmbomen, mooie parkjes. We zijn nog gaan bellen bij Brandon en Brenda maar ze waren met Dylan op schok. Jammer.

Melrose dan. Dat is echt alles wat ge er u bij voorstelt en nog meer. Een vreemde mix van chicks met designer boobs en hun lief in een Hummer, overjaarse Paris Hilton look-a-likes compleet met Tinkerbellkopie, orthodoxe joden en lots and lots of gay guys. We voelden ons dus weer helemaal thuis.
Ook de meest zotte winkels: keidure schoenenwinkels waar altijd turkooise botten staan die cindy niet kan betalen, tweedehands T-shirtshops die nergens op trekken, koosjere hotdogkramen en beautysalons for men.

Vandaag zijn we voor het eerst naar beestjes gaan kijken in het Long Beach Aquarium, heel mooi, wel keidruk en vol bleitente jung, maar bon. En dan vanmiddag top of the bill van het peoplewatching : Venice Beach. Eigenlijk is het te gek om waar te zijn en moeilijk te beschrijven. Compleet wacko, dat is het enige wat ik kan bedenken. Twas de moeite! We hadden ook keiveel chance want de allerlaatste plaats op de allerlaatse vrije parking was de onze. Aleen geraakten we er niet in en heeft de parkeerwachter dat dan maar voor ons gedaan. Geen nood aan rijtalent als ge charme te koop hebt he :-)

Enkele woorden over het verkeer dan. Vandaag voor het eerst serieus rondgetoerd iin onze coole bak. En het is allemaal zoooooo groots, niet te schatten. Of het nu een gewone boulevard is of een autostrade, alles heeft minstens 5 en meestal 6 rijstroken. De wegen zijn hier ook helemaal kapotgereden, van het ene stuk afgeschraapte asfalt in de andere put, niet te doen. De voorbije dagen hadden we de bus genomen en ook dat was sterven.
De rijstijl van de (vrouwelijke) chauffeurs is echt waanzinnig. En bussen zijn dus blijkbaar alleen voor zwarten, aziaten en latino's want we waren telkens de enige blanken.

Gisteren ook voor het eerst de was gedaan. Ik ben maar gewoon mee in het bad gaan zitten om echt wasmachientje te kunnen spelen. En Cindy heeft weer allerlei ingewikkelde droogsystemen ontworpen boven onze aircoblazer die er voor gezorgd hebben dat alles op tijd klaar is om in de valies te belanden.
Want morgenvroeg verlaten we LA richting Tijuana (voor die Mexicaanse stempel in ons paspoort) en San Diego.

Zo, wij hebben ons best gedaan. Nu jullie nog...

Love to you all,
De nieuwste leden van het Gay Anticircumcision actiefront

Els schreef op 6 september:

Ola Gringos!

My god, is dat hier warm zeg!

Gisteren dus naar Tijuana in Mexico gereden. Voor een stempel in ons paspoort. Die we niet hebben omdat we er zomaar binnen mochten wandelen! Het was raar, maar we hadden meteen het gevoel in een andere wereld te zijn. Uiteraard vol kraampjes en winkels met buchtsouvenirs en andere tourist traps. Maar het meest opvallende was toch dat de Mexicanen blijkbaar graag profiteren van het gebrek aan gezondheidszorg in de VS. Overal konden we voor een gratis checkup naar de dokter of de dental clinic. En er waren daar apotheken, zoveel dat ge haast zou denken dat heel Mexico dodelijk ziek is. En generische geneesmiddelen slikt. En aan de hoeveelheid beschikbare Viagra te zien, last heeft van erectieproblemen.

Het leukste verhaal speelt zich af in toiletregionen. Ik ging naar de WC, die op een kier stond, dus ik trek ze open. Staat daar een Mexicaan op zijn gemak zijn ding te doen! Ik natuurlijk supergegeneerd snel weggelopen. Maar de man zelf was pas echt in shock. Hij is zich een keer of 7 komen excuseren en heeft Cindy een keer of tien de hand geschud om het goed te maken. Een hand die ze vervolgens gedesinfecteerd heeft, omwille van wat ik hem allemaal met die hand had zien doen. Ik bespaar jullie de details!

Dan terug naar de VS. Eerst nog wat staan lachen met al de idioten die perse met de auto de grens over moesten en in een gigantische file stonden. Tot bleek dat de voetgangersfile nog veel indrukwekkender was. En elke keer als we dachten dat we er waren kwam er nog een bocht. En nog een. En nog een. In totaal hebben we twee uur aangeschoven, in de vlakke Mexicaanse middagzon. Ik vreesde echt dat ondanks het vele smeren Cindy vandaag met mij naar de spoed zou moeten wegens tweedegraadsbrandwonden. Maar uiteindelijk is de schade nog redelijk beperkt gebleven. Thank God for Zwitsal Sunblock!

Gisteravond dan naar San Diego gereden en daar nog gaan eten en wandelen langs het water en in Gaslamp Quarter. Heel leuke, gezellige buurt, er was ook net een baseballwedstrijd aan de gang. In elk geval blij dat we ondanks onze eerder plannen toch naar hier zijn gekomen. Danku MM en Jan B!

Vandaag naar Seaworld geweest. Was echt de moeite, super veel mooie beestjes en shows gezien. Helaas was het pinguinpaviljoen net gesloten, dus Veva en Kevin, geen foto's van jullie vriendjes... Was allemaal wel superduur en super Amerikaans. Twee voorbeeldjes: net voor de opening van het park zaten Cin en iik naast mekaar op toilet te tetteren toen er plots door de luidspreker galmde: 'Ladies and Gentlemen, welcome to Seaworld, please stand up for our national anthem'. En jawel daar klonk het volkslied. Wij geweldig in dubio over wat we nu moesten doen. Rechtstaan en een grote plas veroorzaken of gewoon blijven zitten met de slappe lach. Het is het laatste geworden.

Pas op, dat was dus nog niet het ergste. Voor de show met de orka's begon, zei de presentatrice plots :'Members of the US army, the British forces and our allies, and their families, please stand up' En toen ze dat deden, schreeuwde ze haar longen uit haar lijf 'Give them an applause, you are our heroes!' Yep, crazy people... Nu waren we niet zeker of die allies op Irak sloegen of op bv Libanon. Dus we zijn maar blijven zitten. Anders Gaetan was ik natuurlijk rechtgesprongen en had ik meegeroepen 'My brother in law is in the Belgian Army and I am sooooooo proud of him!'

Het was daar trouwens echt de hele tijd pure Amerikaans kuddegeest en massahysterie tijdens de shows, alles schoon ondersteund door melodramatische muziek en de nodige zin voor tragiek. Cin en ik waren echt waar de enige van de duizenden mensen die weigerden om mee onzin als "OOOOOh my hair!!!!" te roepen. Niet normaal!

Soit, we gaan het hier bij laten. Morgen vertrekken we hier richting Flagstaff, om er dan donderdag de Canyon in te rijden en Cindy's verjaardag te vieren. Of er daar veel te surfen valt, weten we niet, mogelijk horen jullie dus even niks van ons. But as our governor Arnold once said 'we'll be back!'

Kusjes,

Sweety and Sweaty. Jullie mogen zelf kiezen wie wie is ;-)

Els schreef op 7 september:

Hey babies,

even een korte update,

Gisteren de hele dag in een verzengende hitte Californie en Arizona doorkruist, langs bergen, grote steenhopen, woestijn, cactussen, maar liefst 900 km. Onderweg een klein incident met de border patrol. We werden tegengehouden door maar liefst vier mannen in uniform waar alleen de volgende zin uitkwam 'State your citizenship'. Wij: 'Euh? u zei?" Enfin na een heel gedoe bleek dat ze onze pas wouden zien. De mijne zat in de koffer, dus ik stap uit en doe de bak open, komt er van de andere kant ook een uniform aangelopen met gevaarlijke hond, in grote staat van opwinding,
roepend: 'watch out, she jumped out of the car, she jumped out of the car, she...' Ik me van geen kwaad bewust aan het kijken van 'zeg, rustig he vriend', maar de hond zat al bijna aan mijn benen, blijkbaar ging ik een machinegeweer bovenhalen en iedereen omver knallen ofzo.. Enfin, gelukkig waren de andere mannetjes ondertussen zo gecharmeerd van het feit dat we uit Belgie kwamen dat het goed is afgelopen. Man, dat hadden ze nog nooit gezien, heel het buro hebben ze bijeen geschreeuwd: 'Come look, they're from Belgium!!!' We hadden net zo goed van Mars kunnen komen!

Voor de rest: we zijn bijna aan de Canyon, helaas is het weer omgeslagen, zo'n graad of twintig minder dan gisteren, wolken, en af en toe een onweer. Vandaag Cindy haar verjaardag gevierd met ontbijt op bed en een nieuwe lader voor de GSM gekocht, want de mijne is stuk blijkbaar. Was ook nog een gedoe, de vent van de winkel wou ons eigenlijk geen lader verkopen omdat we een ander netwerk gebruiken. Veel zin voor commercie die gast!

Wij gaan hier vertrekken, tot over enkele dagen!

The birthday girl and her servant.

Els schreef op 12 september:

Om te beginnen iets wat we al de hele tijd vergeten zijn: we zien hier elke dag enkele keren Chris Vandendurpel op de tv, in die fameuze reclamespotjes, de moeite hoor! Hij komt altijd net voor of achter de man die reclame maakt voor medicijnen tegen ED*.

De twee laatste dagen zijn echt wel het hoogtepunt van wackoness geweest. Dubbelgangers gezien van Luc Appermont, Tom Van Dyck, de gasten van Queer as folk, Wim Devilder... En uiteraard vrouwen met pluimen in hun gat who want to 'accentuate your figure', maar ook Venetiaanse gondeliers op een turkoois kanaal op de tweede verdieping van een shopping center, Romeinse gladiatoren met een borstel op hun kop. Ook wat tips voor badmode opgedaan aan de pool: de witte zwembroek zonder inhoud, de turkooise met weerspannige inhoud, de roze string for older gays, en de beige bikini, bij voorkeur drie maten te klein en alleen de tepels bedekkend. En zelfs dat met moeite...

Ze spelen hier een soort poker dat wij niet verstaan, het is dus bij de slots gebleven, en net als vorige keer hebben we ons laten vangen. Eerst 5 dollar gewonnen, uiteindelijk 20 verloren. Maar ja, we gaan vast als tegenprestatie nog getrouwd geraken, toch? Duizenden keren verloren gelopen ook, in gigantische casino's/shoppingmalls/hotels en wat niet meer.

Een nieuwe aflevering in the never ending gay story. Daarnet zaten we buiten op een bankje -heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeet- toen een man ons kwam vragen of een van ons 'Gay Raymond'was. Wij toch enigzins beledigd, dat we er gayfriendly uitzien hebben we ondertussen ook wel door maar ons voor een travestiet pakken is toch nog iets anders. Bleek naderhand dat meneer op zoek was naar ene mevrouw GAIL Raymond. :-)

Bon, morgen vertrekken we richting Death Valley en Yosemite de dagen daarna.
If we survive, you'll be the first to know...

Kusjes,

gamblers anonymous

*ED: de eufemistische manier om hier te zeggen dat het spel niet meer marcheert, erectile disfunction dus..

Els schreef op 14 september:

Yep, we survived. Maar zoals Cindy zei, het was ne nipte. Onze temperatuurmeter heeft 47 graden gehaald en of ge het nu gelooft of niet, daartegen is een Belgische hittegolf NIKS. Man, zo heeeeeeeet. We begonnen op den duur echt wel te snakken naar lucht. En naar de uitgang. En wij waren niet alleen, ook een harige Hollandse motorbende was de wanhoop nabij. Om nog te zwijgen van onze auto. Die begon zo'n 6000 toeren te draaien. En remmen deed hij alleen nog zoals een roetsjbaan in de Walibi, als hij goesting had... Enfin, we hebben het gehaald en het was wel de moeite ook.
Echt zo raar, zo leeg, zo uitgestorven en heel verschillende landschappen uren aan een stuk.

Vandaag beetje teleurstellende dag, de hitte is gelukkig wel weg, een graad of 20 minder. We zijn naar Mono Lake geweest, wat volgens onze lonely planet een prachtig zoutmeer met grote kraters en gigantische kalkstenen formaties was. Alleen, de krater was onzichtbaar en de stenen amper een meter hoog. En excuse us, but in this case size DOES matter!

Dan eentje voor de geschiedenisboekjes. Gisteren het toppunt van surrealiteit meegemaakt. We hebben alweer de slappe lach als we er aan denken. Beeld je in : je rijdt uren door de Nevadawoestijn, rijdt Death Valley binnen op het middaguur, raakt met je sputterende auto met veel moeite het hoogste punt op, kilometers in de omtrek is er niks anders dan stilte en desolate maanlandschappen. En dan gebeurt het. Uit het niets duiken twee mannen op, een van hen met een petje waarop het zeer onamerikaanse woord Flikken staat. Hij opent zijn mond en spreekt de legendarische woorden : 'Seg Jean, as wai na is nor diejen baaarg waaaandelen...' :-))))))

Kusjes,

de Laker Sisters

Els schreef op 15 september:

Vandaag dus naar Yosemite geweest. Was heel mooi en het weer viel ondanks storm vannacht en regen nu weer zeer goed mee zolang wij ah wandelen waren. Het is echt onvoorstelbaar!

Was allemaal heel mooi, echt weer iets heel anders dan we al gezien hadden. Sequoia's, naaldbossen, gletsjerbergen of zoiets, watervalletjes, riviertjes, meertjes. Beetje sprookjesachtig. Cindy droomde een beetje van Goudlokjeverhalen, en zat de hele tijd te turen of we de veelbeloofde beren zouden tegenkomen. Ik ben heel blij dat dat NIET het geval was! BTW, MM, wel een beer met een blauw broekske gezien, en er voor u een foto van gemaakt...

Bijna onszelf doodgewandeld ook, amai, het ging ineens wel heel lang bergop. En geloof het of niet, net op het moment dat ik helemaal buiten adem zei 'als er nu een beer opduikt...' was er toch weer 1 man in de buurt die zei 'dan gaat ge heel hard lopen!' Incroyable, een mens durft hier op den duur zijn mond niet meer opendoen, iedereen spreekt hier vlaams!!!

De voorbije dagen en ook nu elke keer geeindigd in zo'n echt roadside dorpje, bestaande uit vijf motels en een vettige snackbar. Na donker ronduit uitgestorven en spooky, Cindy heeft weer al sloten dichtgevezen, ge wilt het niet weten ;-)

Morgen vertrekken we richting San Francisco, hard to believe dat onze conge
vanaf nu NOG gay-er gaat worden :-)

Groetjes,

de broodjesmeersters

Els schreef op 18 september:

SF is dus zoals we verwacht hadden geweldig. Heel mooi, een soort groot dorp, en heel onamerikaans eigenlijk, bijna zuideuropees, met mooie baaien, prachtige herenhuizen enzovoort. Alleen, het is hier wel serieus gespen, denk niet dat er hier een baan is die gewoon plat loopt, het is altijd of bergop, of bergaf. Het is hier ook schitterend weer, maar wel een graad of 15 minder dan de rest van onze tijd hier, en na de middag steekt een zeebries op, die u letterlijk van uw -vuile- sokken blaast.

Wat hebben we al gedaan : Fisherman's Warf was heel gezellig, veel winkeltjes, boten, leuke 'musea', de zeeleeuwen natuurlijk, een latinofeest... En ETEN!!! Beetje zoals in Oostende, hebben ze hier aan de vismijn ook zo van die eetkraampjes. Met ECHT!!!! eten. Iets wat we al in geen weken hebben gezien. Het kwijl droop Pavlovgewijs letterlijk uit onze mond, zo lekker ruiken!

We zijn ook naar Yerba Buena Gardens geweest, een leuk kunstig parkje -weet niet hoe ik het anders moet omschrijven- waar we op de paardjesmolen hebben gezeten (helaas alweer geen huwelijksaanzoek gekregen) en dan naar de hippe winkelbuurt, waar we nog es een Macy's zijn binnengevallen om promdresses te passen. Deze keer geen vies pokkewijf aan de paskamers, dus wij met twee erin en veel foto,s gemaakt van roomsoezen, overgordijnen en babydollekes.

Naar Alcatraz geweest. Dat was echt de moeite, was met zo'n audiotour, met getuigenissen van mensen die er echt hadden vastgezeten zodat ge er u ook iets kon bij voorstellen. Moet serieus rottig zijn geweest, want die Rock is alles wat ge er van denkt, zo vlakbij de kust en de fun en de pracht van de brug enzo, en tegelijk zo desolaat en wind, man om zot van te worden. Cindy had er graag een nachtje doorgebracht, maar helaas de rangers deden een serieuze check en dus zijn we toch met de laatste boot terug gemoeten.

Ook op de fameuze cable cars gezeten, maar wat daar leuk aan is, is ons een raadsel. Man, iedereen opeen geplet op een kar die nauwelijks voor of achteruit gaat en als ze dat wel doet een geluid produceert waar ge nachtmerries van krijgt. En dan al die bergen op en af, we waren blij dat we het overleefd hebben. Walibi is er niks tegen!

Zaterdagavond zijn we de Gaydistrict gaan verkennen en dat was weer serieus de moeite. Een letterlijk zeer kleurrijke bevolking, de beste was een man van een jaar of 45, kaal op een oranje kuif en een groene sik na. Hij droeg baggy pants (voor de leken, zo'n broek die halverwege uw gat vastgemaakt is met een ceintuur zodat iedereen uw boxershort kan zien), alleen was hij zijn ondergoed vergeten. Misschien net als wij geen proper meer in huis, wie zal het zeggen? In elk geval, Cindy had haar hele dinner lang een schoon zicht op een leuning met verrimpelde bilspleet. Smakelijk. Ook nog de leatherboys tegengekomen en Big Daddy (een soort Kojak met snor) die duidelijk elk moment zijn vrouw naast hem aan de gaybar verwachtte, hij was er puur niet gerust in. Op de terugweg een taxi-incident, wij hielden er een aan en een ander ging er mee lopen. Maar charmant als we zijn, gooide de chauffeur de
gast uit zijn auto en nam ons mee. We zijn bij de gays trouwens een hele avond bediend, hulp bij het naar toilet gaan, bij het handen wassen, bij de deuren openen. Een vrouw moet toch echt zoiets in huis hebben hoor ;-)

Dan wat algemene updates.

We hebben nog es de was gedaan. Voor het laatst. Niet omdat het niet meer nodig is, maar omdat we gewoon liever stinken dan nog es huisvrouw uit de 19e eeuw te spelen. De bloedblaren op mijn handen zijn nog niet genezen van de vorige keer. Wel vervelend, door de frisse temperaturen duurde het hier dubbel zolang eer alles droog was. Als ge zonder ondergoed en kousen zit, beetje vervelend...

Tot slot het verhaal van de familie Klepkes, de eigenaars van ons motel. Aan het hoofd staat vieze stiefzuster van Assepoester, die al de hele tijd aan het proberen is om ons op een tourbus te krijgen. Vermoedelijk heeft ze aandelen in die maatschappij ofzo. Enfin, ze kan ons niet uitstaan omdat we weigeren haar plannen voor ons uit te voeren. Het enige wat we wilden weten, nl wanneer het ontbijt kwam, dat wou ze niet zeggen. En toen we het gingen vragen in de namiddag schreeuwde ze 'not now no!'

Dan is er de grote broer, also known as de parkingcleaner, die gast sproeit en schuurt heelder dagen de parking, waarom, we don't know. Vooral niet omdat kleine broer ondertussen niks anders doet dan auto's verzetten, met een voorzichtigheid waar Jean Marie Dedecker niks tegen is. Dan is er nog papa, de krabber of naaktvoet, zoals ge wilt. Loopt hele dagen op zijn blote voeten te gluren naar zijn gasten, terwijl hij uitgebreid zijn edele delen masseert. Zijn het de hormonen van een man met ED of gewoon schaamluizen, again, we don't know...

Zaterdag was een topdag voor de Klepkesfamily. Die begon met ons uit bed te bellen want de enige boom op de parking moest gesnoeid worden. Om halfacht op een zaterdag. En wiens auto stond er toch net onder die boom, yep de onze!

Meteen daarna begaf onze wc het. Om nog te zwijgen van het brandalarm dat maar bleef afgaan en waarvan assepoes haar zus maar niet kon geloven dat wij er niks mee te maken hadden. En dan s avonds om een uur of zes was het helemaal fun, geen elektriciteit meer! Wij waren gelukkig al binnen en konden dus heel het spel afloeren, maar al wie na ons kwam, kon zelfs zijn kamer niet meer in omdat de kaartsloten niet werkten. De vieze zuster heeft hare pere gezien zenne! Anderhalf uur lang al de gestrande gasten opvangen en maar GSMen. Wij vonden het heel plezant, hebben zelfs op het punt gestaan ons warm water te verhuren aan de andere gasten :-)

Ziezo, de volgende dagen gaan wij de Pacific Coast afrijden, daarbij
verdringend dat we zuidwaarts, dus richting LA en richting het einde gaan.
Kusjes,

de kuitenbijters

Bijna 18 en een half uur na afloop van het concert ben ik er nog altijd niet helemaal uit.
Wat vond ik van Madonna?

Ik ga er nog even over nadenken.
Maar een enthousiaste 'waaaaaaaaaaaaaaaw', zoals bij haar vorige tournee, zal het zeker niet worden.
Daarvoor ging er te veel fout.
Daarvoor is ze net iets te fel van haar sterkste punt afgeweken.
En dat sterkste punt is voor mij nog altijd 'gewoon Madonna zijn'.
Nu heb ik de 'door producers geknede Madonna' gezien.
En ik vond ze minder leuk dan de echte.
Voor zover 'echt' in deze context al bestaat.

T. tegen Kev:

Jij bent zoals een Nokiabatterij.
Je doet alsof je vol bent. Maar eigenlijk ben je plat.

Dat van die omgekeerd evenredige drukte hier en op het werk... dat klopt!
Het is nog maar eens bewezen. Hoe drukker het op het werk is, hoe rustiger het hier wordt.

De eerste week van de (ver)nieuw(d)e ochtendshow zit er op. Leen is er meteen ingevlogen. En ook Ronald (you remember him) had vanaf de eerste seconde de juiste drive te pakken. Ik mag het nu stilaan wel toegeven: ja, dat fijne glimlachje om mijn lippen heeft alles te maken met de ploeg waarmee ik mag samenwerken.

Zo'n eerste week is natuurlijk het toppunt van drukte, want je mag dan nog maandenlang voorbereiden, het echte werk begint pas op het moment dat je terug 'on air' gaat. Dan pas komt alles in een stroomversnelling terecht en je wordt tegen 300km per uur meegesleurd voor je het goed en wel beseft.

Als je me net iets te hard mist, surf dan even naar Leens weblog, want daar post ik af en toe ook iets.

Amai, wat is die nieuwe trailer voor seizoen 3 van Desperate Housewives toch knap gemaakt.

Ok, die van seizoen 2 mocht er ook al flink wezen.

Vanaf 28 augustus is Leen Demaré tussen 6 en 9u weer helemaal wakker & mee. Ze trekt de dag met een ‘ongehoord’ enthousiasme op gang en ook in het nieuwe seizoen maakt ze het verschil in het ochtendradiolandschap. Bij Leen hoor je wat er leeft in de wereld.

Leen verwelkomt vanaf maandag nieuw, jong geweld in de ochtendshow: Ronald Verhaegen (vroeger StuBru). Zijn grootste verslaving: kranten en alles wat met actualiteit te maken heeft. En van die verslaving maakt Leen een deugd. Ronald zal bij Leen verschillende keren per dag signaleren wat de Vlaamse (en andere) kranten zoal brengen. Hij staat tegelijkertijd in rechtstreekse verbinding met de verkeersredactie en meldt verkeersproblemen meteen als die er zijn.

Ella & Dorien Leyers werden de voorbije zomer vaak op de achterbank bij verschillende bekende Vlamingen gespot. Ze hadden daarbij enkel professionele bedoelingen. De zusjes waren zich druk aan het voorbereiden op Donna’s nieuwe ochtendshow. Wat ze allemaal van plan zijn op die achterbank hoor je volgende week bij Leen.

Geert Hoste blijft elke week de wenkbrauwen fronsen terwijl hij de actualiteit volgt. Op vrijdag brengt hij bij Leen verslag uit en voorspelt hij meteen ook al wat we de volgende week zoal in het Journaal te zien zullen krijgen. Er komt geen glazen bol aan te pas. Puur Hoste-buikgevoel.

Vanaf maandag mag Leen al meteen 2 tickets voor Madonna’s Confessions Tour in Parijs weggeven. Hotelovernachting, concerttickets, vervoer & transfers all in. Wat je precies moet doen om de tickets te bemachtigen vertelt Leen maandag.

Het begint subtiel.
Eerst heb je het nog niet echt door.
Maar dan begint het plots te dagen: ik post weer minder regelmatig.
En ja, we weten ondertussen allemaal al wat dat betekent.
Het is druk op het werk.
We zitten in de laatste rechte lijn naar het nieuwe seizoen van de ochtend.
Nu begint het pas echt interessant te worden.
Ik voel het kriebelen.
Het wordt hoog tijd dat we er weer allemaal samen in kunnen vliegen.
Twee maanden voorbereiden is kort en tegelijk lang. Nu wil ik gewoon weer in de dagelijkse stroom van actua en interactie met luisteraars terecht komen.
We staan met z'n allen op scherp.
Jij hopelijk ook.

Was vanmorgen aan het dollen met mijn bedgenoot toen die met een mengeling van amusement en gespeelde verontwaardiging zei: "Kijk, het is toch onvoorstelbaar, amper het bed uit en ze is weeral naughty". Mijn ogen lachten even hard als de zijne, toen ik me als een wulpse filmdiva achterover gooide en kreunde: "Ik ben ALTIJD naughty, wist je dat nog niet?"

Nu ik er zo een paar uur over nagedacht heb, besef ik dat het eigenlijk nog waar is ook. Soms probeer ik me wel eens een tijdje te gedragen zoals mijn leeftijd het voorschrijft, maar ik hou het nooit lang vol. Meestal vind ik volwassen toch maar een mooi woord voor saai. En ik ben veel dingen, maar al zeg ik het zelf, saai is er niet één van.

Ik denk dat ik altijd al de verpersoonlijking ben geweest van de ergste nachtmerrie van elke ouder. Een roekeloos kind dat op zoek naar avontuur telkens in de meest onmogelijke situaties terecht kwam. Dat alles wou weten, zien, voelen, ruiken, proeven en zélf van dichtbij meemaken. Tijdens mijn uitstapjes viel ik van de tafel, de trap, het balkon, de glijbaan, het klimrek en de schommel. Later uit touwladders, bomen en dakgoten.

Avonturen die 4 keer resulteerden in een gegipste enkel en littekens opleverden in voorhoofd, slapen, rechterduim, linkerhand, linkerelleboog en rechterknie. Voor de rest ben ik er redelijk ongeschonden uitgekomen. Van mijn ouders weet ik het niet.

Er is in de loop der jaren niet zo gek veel veranderd. Ik vind dingen die niet mogen, nog altijd leuker dan dingen die wel mogen. Uit de psychologische test die bij mijn journalistenexamen hoorde, bleek dat ik een soort ongeneeslijke afwijking heb, die er op neerkomt dat ik leef in de veronderstelling dat regels bestaan om ze te overtreden. Sinds dat officieel is vastgesteld, voel ik niet langer de nood om er nog iets aan te veranderen. Het IS zo. Ik ben een onverbeterlijke flirt, een plaaggeest, een stout kind, een rebelse puber en een nieuwsgierig aagje.

Ik heb teveel fantasie om binnen de lijntjes te kleuren. Ik ben te eigengereid om me neer te leggen bij de heersende normen en waarden. En ik heb te weinig inzicht in de zakelijke kant van het leven om mijn plezier er door te laten vergallen. Of dat goed of slecht is, weet ik niet. Maar tot ik daar achter kom, zet ik mijn ondeugende tocht gewoon voort. Onder prikkeldraden en over afsluitingen, door deuren met “enkel voor bevoegden”, naar verboden stranden en illegale feestjes. Op zoek naar dat ene onverwachte, dat het allemaal de moeite waard maakt.

En ja, ik val nog geregeld onderweg. Op de vlucht voor de ordediensten, van zattigheid over mijn eigen voeten of van blinde passie voor foute mannen. Maar ik heb het er voor over. Je kan beter spijt hebben van iets wat je hebt gedaan dan van iets wat je niet hebt gedaan. Dat en zoveel andere belangrijke levenslessen heb ik geleerd van mijn grote voorbeeld. Mijn GSM zingt haar tijdloos lied. Pippi Langkous rules. Always.

Feestvierder 1:

Ik vind dat sommige mensen naar preparé ruiken.

...

Jamaar nee, serieus, sommige mensen ruiken toch echt naar preparé?

En hier nog een aantal foto's van het decor.



Een volledige fotoreportage vind je op donna.be.

Het was een feestje om U(do) tegen te zeggen.
En in het kader van de achteruitblikvertekening kan ik mij precies al niet meer herinneren dat het af en toe regende.
Trouwens, ik zou toch niet thuisblijven omdat het een beetje regent zeker?
Ik ben geen mietje. (hold that thought! and delete it!)

De Donna Soirée Deluxe was de perfecte afsluiter. Altijd leuk om met een fijne mix van collega's en vrienden de dansvloer in te palmen. Omdat ik de Bob van dienst was, kan ik me vandaag ook alles nog glashelder herinneren. Bepaalde collega-bloggers beschikken nochtans over bewijsmateriaal dat je aan het twijfelen zou kunnen brengen.
Neen, ik was echt niet zat.

Tijd om zelf ook wat beeldmateriaal te posten.

Vroeger werd ik er hooguit 2 keer per jaar door geteisterd.
Maar de voorbije weken gebeurt het net iets te vaak naar mijn zin: een auto- of winkelalarm dat me uit mijn slaap haalt.
Vorige zondag (de dag waarop ik mijzelf uitslapen wel eens toesta) was het nog maar eens van dattum. Het alarm van de winkel naast de deur loeide me rond 8u wakker. Want twee keer raden waar de sirene hangt. Vlak naast mijn slaapkamerraam.

De brandweer leverde alweer de redding. Al konden ze aan de continue echo in mijn hoofd niet meteen iets doen: "Meneer, ge werkt bij de radio, dan zijde toch gewoon om constant hetzelfde te horen".
Hahahaha.
"Ja, ik ben vooral gewoon om constant dit soort zeikopmerkingen over 'de radio' te moeten aanhoren."
Hahahaha.

En kan er nu even iemand het alarm van die auto die onder mijn livingraam geparkeerd staat duidelijk komen maken dat het genoeg is geweest?
De ontoerekeningsvatbaarheid dreigt toe te slaan.

The Pet Shop Boys.
Ja, ik heb ze gezien op Marktrock.
En, ik vond ze niet goed.
Ze zongen onder andere 'Go West'.
En ik dacht: "Go West, and don't come back!"

Maar ik geef toe dat het podium wel meeviel.
Kijk, op een onder- en overbelichte foto zag het er zo ongeveer uit:

Gisteren (met de nodige vertraging) de verjaardag van die andere Kev gevierd.
Er zullen op zijn blog ongetwijfeld heel foute foto's verschijnen binnenkort. Foute foto's van foute geschenken.

Er klopt iets niet.
Het bezoekersaantal stijgt als ik niets post.
I love my stalkers!

Ik heb een van de drukste weken van het jaar achter de rug.
Remember the morning show producer-thingie?
Wel, het was een week met flinke knopen.
En een nog flinkere bijl om ze door te haken.
Just the way I like it.

Het leuke is dat ik jullie met enige trots kan melden dat we binnenkort aan het nieuwe seizoen kunnen beginnen met de gedroomde crew.
Niet enkel achter de schermen, maar ook on air.
Aan 'name dropping' kan ik nog niet doen.
Maar het gaat er nog van komen.
Ik voel het.

dat ik in het midden van de zomer plots zin krijg om de verwarming op te zetten?

Badmintonner 1:

Ik ga heel erg zuinig met mijn lichaamsenergie om. Als ik zie dat er een kans bestaat dat het verloren energie is om naar het pluimpje te lopen, dan schiet ik gewoon niet in actie.

Bij ons noemen ze dat gewoon 'lui zijn'.

"Een uurtje?!? Is dat niet te kort?"
Ja, daar was hij weer. De sporter die geen grenzen kent.
Want als ik me ergens in vastbijt dan is het niet half, maar anderhalf.

Zo gebeurt het dat een mens op een zondagmiddag in Sporty Spice verandert.
'De Vlaanderen Sportland Start To Run-podcast" (probeer dat maar eens zonder horten uit te spreken nadat je net 20 minuten gelopen hebt) werkt verslavend.
Al moet ik Evy wel nog even onder handen nemen morgen. Want na een tocht van een half uur plots te horen krijgen dat je goed bezig bent en er dan toch nog een maar aan toevoegen...
"Jaja, je bent goed bezig, maar laat ons niet vergeten dat je nog 20 lessen te gaan hebt voor je echt in topconditie bent."
I know! Maar dat betekent nog niet dat iemand dat luidop mag zeggen.
Zeker niet als iemand daarboven ook nog eens besluit om de kraan even open te draaien.


Na de hoopgevende woorden van Evy ben ik rechtstreeks naar het sportcentrum doorgelopen. Want de sportfreak in mezelf had ook nog om een potje badminton gevraagd.
"Een uurtje?!? Is dat niet te kort?" hoorde ik mezelf zeggen toen mijn mede-vliegenmepper de reservatie van het terrein bevestigde.
Hij lachte een beetje mysterieus.
Nu snap ik waarom.


Morgen een rustdag. (niet mijn eigen keuze, het moet van Evy)
En overmorgen vlieg ik er weer in.
Als je me mocht tegenkomen ondertussen: ja, dat is waanzin in mijn ogen.
Kom nooit tussen mij en mijn loopschoenen of badmintonracket!

Jawel, het gaat echt nog lukken om tegen eind deze zomer heel de Donnaploeg aan het bloggen te krijgen.
Maarten is ook terug in blogland.
Welcome back in blogland!
En oh ja, spreek hem voortaan aan als 'the man with the plan'.
Ik ken hem ondertussen goed genoeg om te weten dat hij die titel meer dan verdient.

Wat?
Je wil mij graag een fles wijn cadeau doen?
Geen probleem.
Een van mijn absolute favorieten staat hieronder.


En ze serveren hem ook in 't Pakhuis.

Dus, ik kom gisteren op een feestje Dave & Posh tegen en ik vraag of ze even voor een foto willen poseren. "Doe gewoon alsof je thuis bent," zei ik.

Als jij daar, starfucker, nog eens naar New York gaat, dan komt deze map zeker van pas.

Ja, als je het hier zo bekijkt dan zijn we toch echt wel goed bezig.

De pro's en contra's van weblogs zijn hier de voorbije weken al uitvoerig besproken.
Maar dan vooral vanuit de wereld van de auteurs.
Laat ik het perspectief nu even omdraaien en aan de andere kant van het scherm gaan zitten.

Dan moet ik toegeven dat ik het zelf ook leuk vind om het verloop van kleine levenshistories te volgen. In stilte. Want ik laat zelden of nooit een comment achter op de blogs die ik bezoek. Ik wil een anonieme getuige zijn. Mijn handtekening hoeft niet noodzakelijk onder iemand anders' levensverhaal te staan. Ik geniet in stilte.

OK, ja, ik zal een voorbeeld geven.
Een aantal weken geleden las ik dit op een van mijn favoriete blogs.
Sommigen kijken graag naar 'Neighbours'. Anderen hebben het dan weer meer voor 'Home and Away'. Ik hou van dit soort verhalen.
En net als die 'Neigbours/Home and Away'-fans vlucht ik even uit mijn eigen wereld. Alhoewel. Ik blijf wel in de echte wereld. De echte wereld in prozavorm.
Voorlopig blijf ik de plotlijn goed vinden. Deze plotlijn zeker.

De strakke design freak in mezelf begint al te dagdromen van deze Apple-plannen.

Ik zou het es willen hebben over een vriend van mij. Omdat hij nogal gesteld is op discretie en privacy, zal ik zijn identiteit beschermen. Maar omdat een verhaal een hoofdpersonage nodig heeft en een hoofdpersonage een naam, zal ik hem Steven noemen. Mocht iemand ooit op het idee komen een boek te schrijven waarin hij een rol speelt, dan lijkt Steven me een uitstekende naam voor hem.

Stevens verhaal begint ietwat sprookjesachtig. Op de dag dat God de talenten uitdeelt, is Steven te laat op de afspraak. Hij is zo druk bezig geweest met over en weer lopen tussen alle mensen die hem nodig hebben om één of andere futuliteit op te lossen, dat ie dat ene ding waar hij zélf belang bij heeft helemaal uit het oog is verloren.

En zo komt het dat Steven helemaal achteraan in de rij staat aan te schuiven, zichzelf voor het hoofd slaand over zo’n stommiteit, en met weinig hoop op een goeie afloop. Wanneer het eindelijk zijn beurt is, heeft God maar drie pakjes meer over. Steven maakt ze voorzichtig open en vindt tot zijn verbazing “groot hart”, “scherp verstand” en “sterk karakter”.

Vol ongeloof over zoveel geluk, klapt hij enthousiast in de handen, tot hij vanuit zijn ooghoeken een meewarige glimlach op Gods gezicht ziet verschijnen. Steven kijkt God vragend aan, maar het enige wat die zegt, is: “Mooie loten, maar of het ook makkelijke zijn...”

Niet dus. Zoals alle verstandige mensen, gelooft Steven heilig in de theorie dat je niet van iemand anders kan houden als je niet eerst van jezelf houdt. Dat je onmogelijk van iemand kan verwachten dat ie je neemt zoals je bent, als je dat zelf niet eens kan. En dus steekt Steven al zijn hele leven veel energie in het aanvaarden van zijn eigen kleine tekortkomingen.

Het probleem is Stevens hart. Dat is zo groot dat het vindt dat het recht heeft op een eigen mening. En die is dat het onmogelijk is om van jezelf te houden als er niemand van jou houdt. Om het aanvaardingsproces van de mensen om hem heen makkelijker te maken, houdt Steven dus ontzettend veel van hen. Zoveel dat de tijd om voor zichzelf te zorgen, er soms bij inschiet.

Die mensen om hem heen wéten dat ook, maar ze vinden het niet echt een probleem. Want Steven heeft een sterk karakter. Die slaat zich er wel doorheen. Die komt altijd op zijn pootjes terecht. Toch?

Wel, ja en neen. Steven raakt ook wel es de weg kwijt en verliest zichzelf in allerlei omwegen, uitwegen en vluchtwegen waar hij diep ongelukkig van wordt. Zo diep dat ik er soms niet meer in slaag hem uit het doolhof te helpen.

Waarmee ik bij de essentie van dit verhaal kom. Net als Steven ben ik een idealistische wereldverbeteraar. En deze keer ben ik er in geslaagd mezelf wijs te maken dat ik minstens enkelen van jullie kan overtuigen om de Stevens van deze wereld niet vanzelfsprekend te vinden. Want dat zijn ze niet.

En net als Steven ben ik naïef. Naïef genoeg om te geloven dat ik hem kan overtuigen om niet te wanhopen. Miracles DO happen, honey. Look in the mirror. YOU happened to me.

Ik had het gisteren al over de manipulatie van bepaalde mediabericht(geving)en. Hier is nog een voorbeeld.

Ik heb het zo lang als mogelijk stil gehouden, maar nu de klok rondom mij wel heel erg luid begint te tikken, kan ik het niet langer.
Over een half jaar word ik 30.
En de enige emotie die dat - voorlopig - bij mij oproept, is: party! Voor zover dat al een emotie is natuurlijk.
Vorige week heb ik zelfs de eerste stappen gezet om dat party-gevoel wat dichter bij de realisatie te brengen. Altijd handig namelijk als je emoties ook in de praktijk kan omzetten.
Ik heb een partner-in-crime aangeduid, die voor de praktische realisatie van de feestelijkheden zal instaan. De taakomschrijving is duidelijk: zorg er voor dat het een onvergetelijk feest wordt, niet alleen voor mij, maar vooral voor de genodigden.
Ik had de woorden amper uitgesproken of de locatie lag al vast. En: het is er eentje om U (jawel, zelfs met een hoofdletter) tegen te zeggen.
Het spreekt voor zich dat ik er nog een half jaar lekker mysterieus over ga doen.
En wat minstens even mysterieus is, is de vraag of jij wel uitgenodigd zal worden.
Heb je in de voorbije 29 en een half jaar (op de juiste manier) indruk op mij gemaakt?
Het antwoord landt begin volgend jaar in je brievenbus. Of niet.

Nvdr: kev wil zich nu alvast excuseren bij mensen die hij toevallig een uitnodiging zal vergeten te sturen.

Ik moest mijn vermoedens over La Tourneuse de Pages nog weerleggen/bevestigen.
Bij deze:
- het is een trage film: YEP!
- het is een spannende film: NOT! Al wordt er af en toe wel een poging ondernomen om het allemaal wat spannender te maken.
- het is een pianofilm: YEP, maar tegelijk ook weer niet.
- het is een film met warme kleuren: NOT! Al wordt er af en toe wel een poging ondernomen om het allemaal wat warmer in beeld te brengen.
- het is een soort American Beauty, maar dan op z'n Frans: NOT! Alhoewel, soms een beetje.
- het is vooral een veelbelovende film: wat zeggen ze ook alweer? Veel beloven, maar...
Ik ben dus niet echt overtuigd de zaal uitgewandeld.
Het gesprek achteraf op café was stukken boeiender.
Maar dat lag natuurlijk aan het gezelschap. En de pianomuziek op de achtergrond.

Dit reduceert mijn kansen op het vinden van Mr. Right nog iets meer. 1 kans op 3 volgens deze cijfers dat ik hem straal negeer.

But then again, who needs a boyfriend when you can have THIS?
Het grappigste aan de site zit 'm in het onderstaande beeld.



Was het leven maar altijd zo eenvoudig.

Op de unief heb ik ooit een bijzonder interessant vak over de manipulatie van bepaalde mediabericht(geving)en gevolgd. Er zijn zoveel factoren die er voor kunnen zorgen dat nieuws de kijker/lezer/luisteraar/surfer/... niet op de juiste manier bereikt. En daar staan we eigenlijk niet voldoende bij stil.
Toen ik dit bericht las, werd ik mij daar nog maar eens pijnlijk van bewust.

Ja, in de media kan de wet van Murphy soms echt toeslaan.
Het resultaat: uitzendingen waarin echt alles fout gaat.
In het onderstaande filmpje zie je dat de ellende zelfs zeven en een halve minuut lang kan blijven aanslepen.
Je zal de presentator maar zijn.

Ik hoop dat je zonder kleerscheuren door het weekend gekomen bent.

Ik ben door de organisatoren van het Filmfestival Gent uitgenodigd om vanavond in avant-première naar La Tourneuse de Pages te gaan kijken.


Een beetje research laat mij het volgende vermoeden:
- het is een trage film
- het is een spannende film
- het is een pianofilm
- het is een film met warme kleuren
- het is een soort American Beauty, maar dan op z'n Frans
- het is vooral een veelbelovende film


Straks zal ik jullie vertellen hoe ver ik er nu precies naast zat met mijn vermoedens. Straks is een rekbaar begrip. Maar als trouwe bezoeker wist je dat natuurlijk al.

Ik moet dringend nog eens gaan zwemmen.
Waar zou Michael trainen?

Ik heb iets met symmetrie.
En vroeger keek ik tijdens de Olympische Spelen ook graag naar het synchroon zwemmen/onderwater ballet. (yeah, huge hint for my parents)
Het zal je dus niet verwonderen dat ik onderstaand clipje ook fantastisch vind.

Met deze column bewijst Els nog maar eens waarom het een jaar geleden een van mijn betere ideeën was om haar te vragen voor kev-in-wonderland af en toe iets te schrijven.

Toen ik gisteren met het angstzweet parelend op mijn voorhoofd, mijn mond wagenwijd open en mijn handen verkrampt om de steunen van die ongemakkelijke stoel bij de tandarts zat, bedacht ik dat ik een uitstekende spion zou zijn. Of crimineel. Of professioneel totalitair regime-saboteur. In elk geval iemand op wie men martelpraktijken toepast in de hoop hem of haar bezwarende informatie te ontfutselen. Ben ik in andere omstandigheden zeer wendbaar en flexibel, voor pijn buig ik niet. Dan barst ik liever.

Mijn tandarts lijdt altijd meer onder mijn bezoeken dan omgekeerd. Ik heb een hekel aan dat slaperige gevoel in mijn lip, dus ik laat haar altijd boren en slijpen en polijsten zonder verdoving. En terwijl zij nerveus heen en weer springend dingen roept als “oh help, dat is toch niet normaal, ik begrijp niet dat iemand dat kan verdragen, dat moet toch pijn doen!”, denk ik alleen maar “nog even doorbijten –haha- en het is voorbij.”

Ik heb blijkbaar een hoge pijngrens. Ik ben er niet speciaal trots op ofzo, ik veronderstel dat het genetisch bepaald is, dus veel verdienste heb ik er niet aan. Ik ga pas naar de dokter als ik bij manier van spreken op sterven na dood ben en ik ben eerder een recreatieve gebruiker van pijnstillers dan dat ik ze slik omwille van hun verdovende capaciteiten. Ik vind dat een Brufen 600 niet mag verspild worden aan hoofdpijn. Een Brufen vraagt om het gezelschap van een Gin Tonic en een leuk feestje om ten volle tot zijn recht te komen.

Dit alles maar om te zeggen dat ik mezelf al de hoofdrol zag spelen in mijn eigen “good cop, bad cop”verhaal. Een donkere, vochtige verhoorruimte, spot op mijn gezicht, rooie striemen op mijn rug en een uitdagende glimlach die mijn ondervragers tot waanzin drijft. Af en toe draai ik mezelf om, knipoog naar de zwartgekapte beul en fluister door mijn nieuwe tanden: “Hit me baby…”

Helaas, op weg naar huis al schoot ik letterlijk wakker uit mijn triomfantelijke droom. Toen de automobilist achter me mij er luid toeterend attent op maakte dat het licht al enige tijd op groen stond. En dat groen doorrijden betekent. Het is me de voorbije weken net iets te vaak overkomen. Mijn eindeloze reeks ochtenden, gecombineerd met de hittegolf en de zomerfeestjes hebben me met een gigantisch slaaptekort opgezadeld. En vermoeidheid is dus iets waar ik wél gevoelig voor ben.

Het is natuurlijk niet bepaald verstandig om het zwakke punt van mijn misdadige alter ego wereldkundig te maken, maar ik ben altijd al eerlijker geweest dan goed voor me is en de klachten over het uitblijven van mijn schrijfsels stapelen zich op dus een mens moet iets doen om het lege blad gevuld te krijgen. Bij deze dus: hou me een dag of twee wakker en ik teken alles. Really. Anything.

Ik word niet alleen zwakzinnig als ik niet genoeg slaap, maar ook gevaarlijk. Voor mezelf omdat ik ga balanceren op het randje van een depressie en dingen begin te doen zoals door het rood rijden omdat ik wil testen of God het wel goed met me voor heeft. Voor anderen omdat ik verander in de Playstation-versie van mezelf en dingen ga denken als “aha, voetganger, 1000 bonuspunten!”

Wie me te vriend wil houden, kan me dus op die ene dag dat ik niet moet werken beter niet voor de middag uit bed zetten zonder rekening te houden met wraakacties die jarenlang kunnen aanslepen. En wie me wil kraken, moet maar één ding onthouden. Pijn werkt niet, uithongeren evenmin en vleierij al helemaal niet. Maar laat naast mijn bed elke zeven minuten een wekker aflopen en ik word zo mak als de schaapjes die ik tel om in slaap te geraken.

Ja, ok, ik geef het toe. Ik kus graag mannen.
Zeker als ze 'groot' zijn.
En er in het midden van de Donnaredactie gewoon om smeken.

Mijn zusje heeft nu al wekenlang dezelfde nachtmerrie. Het lijkt me persoonlijk heel erg angstaanjagend om nacht na nacht hetzelfde te dromen. Het is me gelukkig nog nooit overkomen.

Mijn zus droomt telkens opnieuw dat ons opgroeidorp door een tsunami getroffen wordt. Even voor alle duidelijkheid: ons opgroeidorp is geen kustgemeente. Meer nog, ons dorp is zelfs vrij diep het binnenland ingetrokken, waarschijnlijk op de vlucht voor foute frigoboxtoeristen (er zijn namelijk ook juiste, maar da's voor een andere keer).

En toch, mijn zus droomt dus over lokale tsunami's, ter hoogte van het Vlaamse binnenland. In haar droom is de eerste golf net gepasseerd. Maar ze weet - van het Journaal en zo - dat er natuurlijk een tweede golf op komst is. Daarom smeekt ze me om haar niet los te laten, want anders raken we elkaar ongetwijfeld kwijt "als den tweeden komt". Geef toe, tot op dit punt is het psychologischerwijs (toevallig ook het vakgebied van mijn zus) allemaal vrij goed te volgen.

En dan gebeurt het. Ik weiger haar met beide handen vast te houden, want (en ik citeer mezelf in de droom): "ik moet eerst wel efkes een verslag maken voor op de radio." Vervolgens sta ik ter hoogte van het station (nog altijd in ons dorp) een verslag naar Brussel te lepelen met behulp van een heel erg grote microfoon.

Kijk, zelfs in mijn dromen ben ik een workaholic.
Maar zusje, laat het een troost zijn. In real life laat ik je nooit los. Ik zal er voor zorgen dat er een headset in de buurt is voor dat verslag.

Peter heeft er ook eentje!
Als we aan dit tempo blijven doorgaan dan heeft elke Donnamedewerker eind deze zomer zijn/haar eigen weblog.
Peter houdt zich in het weekend vooral met dit soort dingen bezig.
Tijdens de week is hij de rechter- (en soms zelfs linker-)hand van David.
Peter, welkom in de wereld van de mensen zonder privacy!

Kevin De Hertogh is blijkbaar ook weer in gang geschoten.
En dat schieten mag je letterlijk nemen.
Hij schiet nu elke dag een paar foto's voor zijn blog.

Een nieuwe lay-out en ook een nieuwe traditie.
Zo zal de banner (dat dreigende ding dat je hierboven ziet staan) regelmatig veranderen. De inspiratie ervoor pluk ik uit mijn eigen foto-archief.
En ik zal er ook telkens een verhaaltje bij vertellen.


De huidige is een stukje uit een foto die ik vorige zomer gemaakt heb, ergens hoog boven de wolken. En boven de Atlantische Oceaan. Tijdens een BA-vlucht tussen Barbados en Londen. En je ziet nog net het tipje van een vleugel. Binnen een aantal weken komt er dus een nieuwe banner. Met een al even boeiend verhaal.

Jawel, je vergist je niet.
Je hebt net een time-warp overleefd.
En je bent zowaar op deze weblog beland.
Even vertellen dat nu, anno 2016, geel/oranje echt helemaal in is.
Vandaar deze nieuwe kleurencombinatie.
Geef toe, het ziet er helemaal anders uit dan die site van 10 jaar geleden he?
Man, man, man, waar waren we toen in 2006 toch allemaal mee bezig?

Sommige mensen zijn al jaren dood. Zonder dat ze het zelf beseffen. Ze blijven gewoon rondlopen. Met de blik op mute-stand. En liefst van al doen ze dat ter hoogte van mijn winkelkarretje in den Delhaize/Makro/Carrefour/...

... snap ik het allemaal niet zo heel erg goed meer.
Neem nu broekenverkopers... zijn er toch bij gebaat dat mensen broeken AAN trekken, in plaats van UIT?
En toch doet deze reclamecampagne van Dolce & Gabbana me daar ernstig aan twijfelen.

Ik heb vorige week over Edinburgh gedroomd. Dat schoot me net te binnen toen ik dit bericht over een van mijn favoriete fotografen las.

Robert Mapplethorpe heeft tijdens mijn tienerjaren een groot stuk van het behang-over-behang geleverd. Na een tijdje vond ik duimspijkers iets te oneerbiedig voor zo'n meesterwerken en kaderde ik z'n foto's in. Deze heeft jarenlang in kamerbreed formaat in mijn kamer gehangen. Doet er me trouwens aan denken: mams of Eef, waar is dat kader heen?

Jawel.
Het is niet enkel een song van N'Sync.
Het waren ook de woorden die ik gisteren uitsprak toen collega Thibaut de Donnadeur achter zich dichttrok, om meteen met een andere bij StuBru in huis te vallen.
Ik zou hier allerlei toffe anekdotes over hem kunnen neerschrijven.
Maar ach, laten we vooral niet in leugens vervallen.


Alle gekheid op een stokje: Thibaut is het soort mens (jawel) waarmee ik graag witse-pingpong speel. Niet duidelijk? De ene lanceert een (flauwe) grap en de andere speelt er op in. En voor je het weet ben je in het soort gesprek verwikkeld waar de rest van de wereld een beetje verbaasd (en jaloers) naar staat te kijken. Thibaut is het soort mens waar andere mensen van zeggen: amai, da is ne raren.
Maar laat ik rare mensen nu graag hebben.
Voor de rest is het ne ferme klootzak.

Al die afscheidsfeestjes mogen nu trouwens eindelijk wel eens stoppen. Want volgende maand wil ik graag terug beleg op mijn boterhammen kunnen leggen. Hopla, daar ging de geldbeugel (1 van de meest foute woorden in ons taalgebied trouwens!) weer open. Deze keer voor dit speel-eens-met-andermans-voeten-cadeau.


Update: net de 3de zin van deze post herlezen en tot de vaststelling gekomen dat sommige mensen verkeerdelijk zouden kunnen denken dat 'de Donnadeur' de achternaam van Thibaut is. Voor alle duidelijkheid: dat is niet zo. Waarmee ik nu ook niet bedoel dat 'niet zo' zijn achternaam is. Enfin. Genoeg witse-pingpong voor vandaag.

Net terug uit Tienen. De slotavond van Suikerrock mee gaan vieren. En natuurlijk heb ik daar weer harde (en zachte) bewijzen van.

Even melden trouwens dat ik Craig David best een fijne mens vind. Lees: geen gevaar dat hij per ongeluk uit mijn bed zou rollen 's nachts (gesteld dat hij er al in zou willen gaan liggen, na mijn spontaan verzoek). Maar toch blijft het mij verbazen hoe zulke wereldsterren wereldvreemd gehouden worden. Vlak voor de komst van Craig moest de hele backstage namelijk ontruimd worden. Want stel je voor dat Craig met een gewone sterveling als mezelve in contact zou komen. Of erger nog, dat een gewone sterveling als mezelve naar Craig zou stappen en vragen: "hey, Craig, it's for the following... would you like to come and sleep in my bed with me and all... no worries I wouldn't let you roll out of it and all... what do you think of it? huh?".
Het blijft een gemiste kans. Voor hem.

George Michael: het televisie-interview.

Jake Gyllenhaal keeps riding (that bike). En deze keer met Matthew McConaughey.

Collega Mark Heyninck heeft op zijn blog een foto van onze Wall of Fame (remember, de verbouwingen op de werklvoer?). En al zeg ik het zelf: er hangt daar van mij nu toch efkes ne super mottige foto tussen. Als er plots een kadertje zou verdwijnen... zou dat dan opvallen?
Sorry, marketing en branding vind ik heel erg belangrijk.
Zeker als het over mezelf gaat.

De Donna-weblogs schieten als paddestoelen uit de grond.
Na Robin, Mark & Erwin mogen we nu ook Birgit (al jaren trouwe bezoeker/kwaliteitsbewaker van kev-in-wonderland) begroeten.
Welkom!
Mooie sjakosj trouwens.

Je kan er niet omheen dat ik het grootste deel van mijn tijd bezig ben met Donna/work-related stuff. En vandaag had ik het er met Birgit over dat dat op blogvlak wel eens voor beperkingen zorgt. Hoe graag ik hier ook dolenthousiast zou willen vertellen over wat ik dagdagelijks allemaal doe en meemaak op de werkvloer, dat kan ik gewoon niet maken. Sommige dingen kan ik jammer genoeg niet aan de grote klok hangen. Of dacht je dat dokters en psychologen de enigen waren met beroepsgeheim ;)

En laat deze zomer net een ontzettend boeiende periode zijn. Met een hoog 'have i got news for you'-gehalte. Ik heb al vaak de handrem aangetrokken om hier geen 'wereldnieuws' te verkondigen. Als producer van Leens ochtendshow ben ik namelijk hele dagen (en halve nachten) bezig met de voorbereidingen van het nieuwe seizoen. En daar heb ik een heel erg goed gevoel bij. Of zoals ik het wel eens tegen de collega's zeg: "manne, we zitte hie op ne goeie vibe".

Ik hoop dat je begrijpt dat ik nog niet veel kan prijsgeven, maar ik kan je alvast wel plechtig beloven dat ik je hier op de hoogte zal houden. Voor de rest blijf ik me heel ernstig op dat nieuwe seizoen (met baanbrekende transfers en al even revolutionaire vernieuwingen) concentreren. Dat mag onderstaande foto bewijzen. Thibaut (die zijn brein mee over de ochtend laat schijnen) heeft deze vanmiddag met zijn nieuwe gsm geschoten. Zeg nu nog eens dat ik geen serieuze mens ben!

Het nieuwe seizoen van Lost wordt nog interessanter.
Zeker als dit bericht blijkt te kloppen, want dan voegt Rodrigo Santoro zich bij de huidige cast.
Rodrigo wordt ook wel eens 'de Braziliaanse Tom Cruise genoemd'. Maar oordeel daar vooral zelf over.


Only the looks for me, please. Minus the scientology-weirdness. And minus the non-existing baby.
Gelukkig zijn er mensen die mijn stalkingtaak overnemen aan de andere kant van de wereld. Kijk: hier!

De geruchten kloppen.
Het bewijs.

OK, ik geef toe dat ik (een beetje) smetvrees heb.
Hey, what's wrong with washing your hands?
Zo erg als bij Madge is het nog niet.
Alhoewel, ze brengt me wel op ideeën.

Of nee, eigenlijk EenLink.
Want ik wil wel effe doorlinken naar deze blog hier.
Vers.
En nog maar net aan de buitenwereld blootgesteld.
Ik ken de dader.
Maar hij wil (voorlopig) liever anoniem blijven.
Al zal dat moeilijk worden na een link hier.

Te bewonderen in Flaunt Magazine.
Wanneer landt dat eigenlijk in mijn brievenbus?