De muzieksamensteller van Grey's Anatomy weet heel erg goed waar hij/zij mee bezig is. De songs die in de reeks passeren slaan stuk voor stuk de nagel op de kop. En, geef toe, het lijstje is indrukwekkend: 'The Fray - How To Save A Life', 'Snow Patrol - Chasing Cars', 'Damien Rice - 9 crimes', 'Tegan and Sara - Where Does The Good Go?', 'Way Out West - Don't Forget Me', 'Michael Stipe & Chris Martin - In The Sun', 'Beck - Think I'm In Love', ...

SPOILER ALERT: sommige clips bij bovenstaande songs onthullen meer dan je (nu) misschien wil weten/zien!

En Mc Dreamy... tja...

Het is officieel: ik haak af wat Idool 2007 betreft.
Dé winnares is er net uitgestemd.
Kim, you rule, babe!
Let's hear it for the girl!

Al komt Dean ook wel aardig uit de hoek.

Hij heeft (nog maar eens) een nieuw kapsel.

Hoe zou het eigenlijk nog zijn met Savage Garden?


Truly Madly Deeply


Affirmation: "I believe that junk food tastes so good, because it's bad for you."

Els heeft onderstaande column ongeveer een half jaar geleden geschreven.
En ik ontdekte net - tot mijn grote schaamte - dat ik hem nog niet gepubliceerd heb.

Ik ben nooit echt fan geweest van Bart Peeters. Ik word nerveus van die mens. Maar op zijn nieuwste plaat staat een nummer dat me misschien wel van gedacht kan doen veranderen. Groot zijn in iets kleins. Dat wil ik namelijk ook. Al mijn hele leven lang. Uitblinken in iets. Het maakt op zich niet zoveel uit in wat, maar ik wil ergens de beste in zijn. En als dat niet kan, toch minstens uitzonderlijk goed.

In mijn kinderjaren kon ik echt een ettertje zijn als het op spelletjes of kwissen aan kwam. Ik moest en zou winnen. En als ik dat niet deed, werd me wel eens verweten dat ik een slechte verliezer was. Ik ben het daar zelf nog altijd niet mee eens. Als ik niet verdiende te winnen, vond ik het ook niet erg om te verliezen. Maar als het spel oneerlijk verliep of ik verloor door pech, dan kon ik inderdaad ziedend zijn.

Intussen ben ik gelukkig wel wat rustiger geworden. Maar die drang om boven de massa uit te stijgen, is er nog altijd. Ik kan er doodongelukkig over zijn. Ik weet dat het ondankbaar is, want God of mijn genen hebben me heel wat talenten geschonken. Veel meer dan sommige anderen gegund is. En toch blijf ik vinden dat er meer in mij moet zitten. Dat ik er ooit in moet slagen om de wereld te verbazen met een uniek kunstje.

Ik heb het er geregeld over met de mensen om me heen. En die gesprekken draaien altijd op hetzelfde uit. Iedereen in mijn omgeving schijnt me te bewonderen of te benijden om mijn veelzijdigheid. Maar die veelzijdigheid is net waar ik zo’n hekel aan heb. Want ze maakt het mij onmogelijk om te schitteren in dat ene wat anderen niet kunnen.

Ja, ik ben slim. Maar ik zal nooit de Nobelprijs chemie winnen. Ja, ik kan zingen. Maar meer dan toon houden, is het niet. Ja, ik kan schrijven. Maar ik zal nooit de debuutprijs winnen. Al was het maar omdat dat debuut al een jaar op mijn computer staat te verrotten, omdat het me ontbreekt aan de moed om het laatste hoofdstuk te schrijven. Ja, ik kan mensen aan het lachen brengen. Maar mijn stand-up comedy zal nooit de planken halen.

Ik ben een goeie nieuwslezeres. Maar alleen al op mijn eigen redactie zijn er zeker drie betere. Verslag uitbrengen is mijn tweede natuur, maar ik zal het nooit tot sterreporter schoppen. Mijn ellebogen zijn niet meedogenloos genoeg. Ik kan een nieuwsbulletin maken, maar ik heb niet het geduld en de nauwgezetheid van een perfecte eindredacteur.

Meestal komt het hier op neer: als er een gat valt, dan spring ik er in. Maar ik ben en blijf “de Superreserve”. Niet minder, maar zeker ook niet meer. En ja, dat frustreert mij! Want ik wil eerste keus zijn! Zelfs in relaties lijkt het mijn lot om de eeuwige “Number Two” te zijn. En daar bestaan misschien mooie liedjes over, maar trust me, het is een klotebaan!

Weinig mensen hebben me dan ook gelukkiger gemaakt dan de vriend die me vorige week, na een lachstuip van een half uur, zei: “Ik ken niemand anders die zich zonder vragen te stellen en met zoveel overtuiging in deze strijd zou werpen.” Hij had het over de verbetenheid, het lichamelijke bochtenwerk en de blindheid voor hygiënische bezwaren, waarmee ik –op zijn verzoek voor alle duidelijkheid- trachtte te achterhalen welke klamme geur er in zijn bed was gekropen.

Om geen misverstanden te creëren: neen, ik ben niet blij omdat ik de beste “Sherlock Holmes voor vreemde sexgeurtjes” ben. Maar omdat ik iemand ben die zich perfect in die rol kan inleven. Ik ben misschien niet de best mogelijke vriendin. Maar toch minstens een uitzonderlijk goeie.

Als in 1 dag tijd 4 verschillende mensen me vragen wanneer ik me nog eens tot de wereldwijde webwereld ga richten, dan zie ik daar niet meteen een complottheorie in, maar eerder een gezond teken dat het hoog tijd wordt dat ik de hongerigen voed.

Ik weet het: schaam op mij.
Ik heb jullie verwaarloosd.

En ik neem aan dat ik dat maar op 1 manier goed kan maken: hier weer wat vaker posten.
Hoor ik daar champagnekurken knallen?
Ach, het hoeft niet altijd nieuwjaar te zijn om aan goeie voornemens te beginnen.

De slogan op het einde vrij vertaald: "je hoeft echt niet zo stoer te zijn".