Via de on-demand-service op je digitale tv krijg je soms nog eens iets te zien wat je anders niet zou zien.
Zelfs bij VTM maken ze al eens een foutje.



Ach, en bij de NOS gaat het ook wel eens mis.

Een cadeautje voor volgend jaar.

Vandaag, 28 december, is het je verjaardag.
Ik blijf het er moeilijk mee hebben om de verleden tijd te gebruiken als het over jou gaat.

Vandaag zou het je verjaardag geweest zijn.
En ik blijf hem vieren.
Op de manier waarop je het het liefst van al zou gewild hebben.
Met vanalles in veel te grote porties.

Straks ga ik weer vieren.
Met veel te grote porties.
En een klein hartje.

"Say goodbye to yesterday,
Those are words I'll never say"
uit This Used To Be My Playground - Madonna

Mijn oprechte excuses voor het onregelmatige postgedrag.
Ik ben namelijk druk bezig.
Met de nieuwe radio.
Met het bekijken van de programma's die 85% van de schijfruimte van mijn digicorder innemen.
En met het regelen van mijn verhuis.
Yep, ik verlaat Gent weldra.
Met mijn digicorder en al.

"Ik ben in een versierbui...".

Hey, kijk... een regenboog toen ik naar het werk reed!

Opletten als je van plan bent om in Brazilië een ijslolly te eten.
Mocht je er een iPod Shuffle in vinden: da's perfect normaal.
Fabrikant Kibon verstopt er 10.000 in 'fake' ijsjes.
Knappe marketingcampagne.

... als je gaat tanken!
The freaks are out there.

My all time favourite:


En komt ook aardig in de buurt:

Hieronder een stukje geschiedenis dat ik graag nog eens bovenhaal.
De start van Kanaal 2, het tweede net van VTM, dat toen nog simpelweg Ka2 heette.
De vlammetjes rond het logo en de 'zoemzoemzoemzoem'-reclametune. Ik was fan.
Veel te snel van het scherm verdwenen, want het blijft de beste vormgeving die ik ooit op tv gezien/gehoord heb. Als je er nu naar terugkijkt kan je alleen maar toegeven dat het er alles behalve '1995' uitziet.



Marleen Vanhecke daarentegen...
Zij heeft er altijd al '1995' uit gezien.

Sinds kort is onze taal een uitdrukking rijker: 'een Marthaatje doen'.
De echte definitie: je stervende moeder op ietwat ongepaste wijze toespreken op nationale televisie.
"Good Luck, Mom!".
Je ma aanmoedigen tijdens een wedstrijdje bingo of haar moreel steunen terwijl ze aan het sterven is... voor Martha Stewart is dat allemaal hetzelfde.
"And more importantly, we have some very nice guests on the show tonight...".
OK, dat laatste zei ze niet.
Maar ze dacht het wel.
Trust me.
WTF?!

De voorbije weken hebben Domi en ik op het werk trouwens nog meer van dat soort uitdrukkingen gecreëerd. Maar ik vrees dat die niet voor publicatie geschikt zijn.

De Britten hebben van die tradities waar ik wel van hou. Zoals hun Christmas Specials. Rond de jaarwisseling komt er ook een special van de Catherine Tate Show. En daarin zal George Michael de slapjanusversie van zichzelf spelen. De versie die de voorbije jaren een aantal keer met zijn broek op zijn knoesels (gebruikt iemand dit woord ooit nog?) betrapt werd.

Waarom roepen presentatoren/presentatrices op één altijd zo LUID als ze een kandidaat aankondigen?
Iemand moet Katja Retsin in Steracteur Sterartiest dringend eens vertellen dat het niet nodig is om ZO LUID in de microfoon te brullen: "Hier is... ***doorbreekt de geluidsmuur***".
En Tom Lenaerts in de Pappenheimers... vantzelfde.
Voor de rest een heel erg fijn weekend gehad ;-)

Morgen ga ik op dieet.
Echt.
Maar eerst even de tafel helpen leegruimen.
En gelukkig zijn er nog collega's die zich met volle overgave op de opdracht smijten.

2007 is zonder enige twijfel hét concertjaar aller jaren geweest.
Damien Rice in Lille & op TW, Joan As A Police Woman in AB, Bajofondo Tango Club & Gustavo Santaolalla in Vooruit en Mika in Vorst Nationaal: voor mij dé (muziek)momenten van dit jaar.
Tijdens een subliem concert zou ik liefst van al een (tupperware)potje willen nemen om de sfeer te vangen. Dat gevoel had ik voor het laatst bij Mika. Prachtig toch als een artiest zich onvoorwaardelijk 'geeft' en speelt alsof hij voor het eerst en tegelijk voor het laatst zijn muziek met het publiek mag delen?

Mika - Happy Ending

Mika - Any Other World

Wat is Apologize van Timbaland toch een zalig nummer.
Ik was er meteen weg van toen ik 'm vorige maand voor het eerst hoorde.

Heb vorige week onderstaande vragenlijst via mail ontvangen. Hij komt helemaal van aan de andere kant van de oceaan. Vandaar het niet-Nederlandstalige karakter en al.
Blijkbaar is het een blog-estafette-ding.
Ik word verondersteld de vragen in te vullen en ze hier vervolgens met het publiek te delen.
Daarna moet ik het 'stokje' aan een andere blogger doorspelen.

Taken a picture completely naked? Neveuh.

Made out with a friend on your MySpace/Facebook/Gaydar/Linkedin page? Not yet.

Danced in front of your mirror naked? You have a problem with that?

Told a lie? It was a matter of national security.

Had feelings for someone who didn’t have them back? Yes, I've met my share of clueless people.

Been arrested? Nope. Several near-misses.

Made out with someone of the same sex? Mission accomplished.

Seen someone die? No.

Slept in until 5pm? All the time.

Had sex at work? That round conference table was begging for it!

Fallen asleep at work/school? Yes.... shame on me... a school trip to Poland. I slept the whole (day)time.

Held a snake? Like a pro.

Ran a red light? Yep. Red is my colour.

Been suspended from school? I've been trying.

Totaled your car in an accident? Two times. And, really, it wasn't me!

Pole danced? Is my name Tanja?

Smoked? I like my salmon either way.

Been fired from a job? Nope.

Sang karaoke? Never. I respect mankind.

Laughed until a drink came out your nose? Nope. The only thing that passed through my nose while laughing was spaghetti plus sauce.

Caught a snowflake on your tongue? Is that a sexual act I don't know about? If not, yes. If so, yes.

Kissed in the rain? Does the shower count?

Sang in the shower? Never. But kissing...

Given your private parts a nickname? Yep, but suddenly struck by amnesia.

Ever gone out without underwear? Madonna made me.

Sat on a roof top? The roof top of the VRT is fabulous. From there the only way is down.

Played chicken? I respect birdkind.

Been pushed into a pool with all your clothes on? Never. Although Turkey was a close call.

Broken a bone? No, I'm not that fragile.

Mooned/flashed someone? Is my name Sergio?

Shaved your head? Yes. And passed out when I saw myself in the mirror.

Slept naked? Yes... Madonna (and her crew) made me.

Played a prank on someone? Is my name David Van Ooteghem?

Had a gym membership? Yes. Doesn't it show?

Felt like killing someone? Killing? That's so 1998. Now we have 'revenge'. So much so sweeter. So less traceable.

Made your girlfriend/boyfriend cry? Yes, when I told her I was more into him. And vice versa.

Cried over someone you were in love with? Yes.

Had sex more than 10 times in one day? Nearly.

Had Mexican jumping beans for pets? Come again?

Been in a band? As a band member? Or as a groupie?

Subscribed to Maxim? Go wash that filthy mouth of yours!

Taken more than 10 shots of alcohol? That's like asking: "Ever inhaled oxygen?"

Shot a gun? Yes. And quite good at it too.

Had sex today? Yes.

Played strip poker? Today? Or yesterday?

Tripped on mushrooms? As in "I tripped on a mushroom with my shoe"?

Donated Blood? No.

Eaten alligator meat? Nope.

Ever jump out of an airplane? No. Boarding one is already difficult enough.

Have you been to more than 10 countries? Yes. And counting.

Ever wanted to have sex with a platonic friend? Only on nights when I had more than 10 shots of alcohol.

De nooit eerder uitgezonden pilootaflevering uit 1994.

Vind je het vervelend dat je arm altijd in beeld komt als je 'jezelf trekt'?
Dan is deze tool misschien wel handig.
Hoe vinden ze het uit?
Pun intended.

Eén van mijn meest favoriete songs allertijden blijft toch wel 'No Ordinary Morning' van Chicane. Ik moet wel toegeven dat ik de clip vandaag pas voor het eerst gezien heb... inspirerend: "Mijn wraak zal zoet, maar bovenal buiten alle proporties zijn."

Dan wil je als heteroman je stoerheid bij je vrienden voor eens en voor altijd bevestigen... door tovenaar Dumbledore uit Harry Potter op je rug te laten graveren...
Alleen jammer dat schrijfster J.K. Rowling iets later onthult dat Dumbledore eigenlijk homo is.
En ja, dan durven je vrienden wel eens dingen roepen als: "Watch your backs!"
Het overkwam Paul.
Ach. Paul kan nog altijd een t-shirtje aantrekken om het te verbergen.

Remember the hysterical Britney-freak?
Kijk: nu doet hij pas echt een Britneyke.

Dit is echt maf...
Wat krijg je als je een flight simulator en een e-mailprogramma met elkaar mengt?
Een knap staaltje techniek.
Elke e-mail wordt voorgesteld door een ander vliegtuig. Je ziet je berichten 'landen' en 'opstijgen'. En je kan een e-mail ook 'voltanken' met attachments.
Geef toe, het klinkt logisch.
En met deze demo wordt het helemaal duidelijk.

Wie een MySpace-profiel heeft, kent Tom Anderson ongetwijfeld.
Hij is namelijk altijd je 'eerste officiële MySpace-friend'.
Op het moment dat ik dit hier neertik heeft hij 206660467 vrienden.
Ga daar eens mee op café.
Maar nu blijkt dat Tom niet helemaal eerlijk is geweest over zijn leeftijd en zo.

"Olivia Elton John!"

(vorige nacht het antwoord van een belspelkandidaat op de vraag: "Noem een bekende Amerikaan(se)!")

Lang geleden dat de man aan wie ik mijn voornaam te danken heb nog eens in het nieuws kwam. Maar yep, daar is ie weer.

Niks zo zalig als op een zonnige zondag op een terrasje te gaan zitten om een beetje mensen-te-kijken en mensen-te-luisteren. Tijdens het lekker-lange-terrasweekend opnieuw een aantal memorabele quotes opgevangen trouwens:

"'t leven is ne stroad, mor hij moet gestreden worre."

(vrouw A. tegen vrouw B. aan het tafeltje naast ons, toen er even een stilte dreigde)

"Fistfucken. Da gaat er bij mij echt niet in."

(man C. tegen vrouw D.)

T. had het er een tijdje geleden op zijn blog ook al over: briefgeheimen, de site waar Vlamingen en Nederlanders hun grootste, kleinste, meest bizarre, grappigste, ... geheimen kwijt kunnen op een postkaart.
De trailer van de oorspronkelijke site, postsecret.com, schetst perfect waar dit fantastisch-in-zijn-eenvoud concept over gaat.

Het 34ste Filmfestival van Gent is van start gegaan.
En dat is altijd een beetje feest voor de filmliefhebber in mij.

Net nog naar Jindabyne gaan kijken.
Niet in het kader van het filmfestival.
Maar in ieder geval een aanrader!
Trailer Jindabyne

Ik duik pas binnen een paar dagen in het filmfestivalparcours.
De eerste film- en concerttickets zijn besteld. Ik kijk in het bijzonder uit naar het optreden van Gustavo Santaolalla, wiens soundtracks voor Brokeback Mountain en Babel ik al platgedraaid heb.
Je kent ongetwijfeld het main theme uit Brokeback Mountain: The Wings.
Gustavo Santaolalla - Brokeback Mountain
Gustavo Santaolalla - Babel

Je kan je niet voorstellen welke wilde geruchten ik (over mezelf en mijn vertrek op de vrt) de voorbije week allemaal heb opgevangen. Sommige mensen waren zo overtuigd van hun gelijk, dat ze op den duur mij zelfs aan de juistheid ervan deden twijfelen. Situaties à la: "Maar neen, echt Kev, ik zweer het, gij werkt sinds van de week bij Woestijnvis als reporter voor 'Man Bijt Hond'. 'k Zal het toch wel weten zeker? Want ik heb uw stem gehoord in een reportage." Duh!
Ik kan enkel vertellen dat ik maandag meteen aan de slag ben gegaan. Mijn eerste week bij mijn nieuwe werkgever zit er dus op en ik voel het (op creatief vlak) weer kriebelen op de meeste vreemde plaatsen. Which is a good thing.
I'll keep you posted!

En, neen, mailen met de belofte "ik zal het echt aan niemand doorvertellen" heeft geen nut ;)

Oh, en voor de mensen die mijn stem plots op de meeste vreemde plaatsen horen... daar bestaan pillekes voor...

update: de link is hersteld!

Kevin De Geest
°: 3 februari 1977 - Gent

1987-1997: vanuit de tienerslaapkamer de eerste stappen richting 'echte' radio. Het eindeloos 'pakken van intro's' en (letterlijk) knippen & plakken van jingles.

1997: deelname en winst bij de wedstrijd 'word co-presentator van D.0.S.', het verzoekprogramma/de piratenzender van Erwin Deckers, elke zondagochtend via de frequenties van Donna. Een half jaar later als programmamedewerker aan de slag bij Donna, met vooral redactiewerk voor 'De Bumpershow' (spitsnieuws), 'Peperklap', 'Vrouwentongen' & 'de Ultratop 50'.

1999-2006: naast redactiewerk ook geleidelijk meer presentatiewerk bij Donna. Het begon met 'De Weekendshow' & 'Donna's Dansfolie'. Later: 'Fun Files' & 'Donnamour'. En tussendoor, als vervanger: 'De Bumpershow', 'PrimaDonna', 'Ultratip 20', 'Binnen & Winnen', 'Lunchbox', 'Donna's Request', 'De Donnateur', 'Ultra Dance 20', 'Donna's zomertoer', 'Donna Staat Op - Weekend'. En productiewerk voor 'De Fun Files', met radio-buddy Evert Venema en 'Doe De Donna', met die andere radio-buddy, Dominique Crommen.

2006-2007: producer bij Donna, van tal van acties & programma's als 'Leen Demaré, helemaal wakker & mee', 'Donnamour' & 'de avondspits'.

oktober 2007: start bij Nostalgie, mee aan de wieg van Vlaanderens derde commerciële radiostation.

20 maart 2008 - nu: start uitzendingen Nostalgie én de start van 'de vroege van Nostalgie', de ochtendshow met Kevin als presentator.

"Als ik ooit kinderen heb, dan is dit het laatste dat ze ooit te weten zullen komen."

(vriendin L., over het bestaan van Flikkendag, terwijl we (toevallig!!!) voorbij de attractie 'kind-mag-flik-met-matrak-in-elkaar-slaan' wandelden)

... en dat wordt op BBC1 elke vrijdagavond om 22u gevierd met 'A Bucket O' French & Saunders". Staat vet in mijn agenda aangekruist.
Een rondje?

Alanis volgens F & S:

Abba volgens F & S:

The Corrs volgens F & S:

Boyzone volgens F & S:

Elton John volgens F & S:

De geruchten kloppen.
Het Donna-avontuur zit er op voor mij. Gisteren heb ik de VRT verlaten.
De knoop doorhakken was alles behalve makkelijk. Niet in het minst omwille van de fijne collega's...
Maar... je hoort nog van me!
Binnenkort lees je er (hier en elders) meer over.
Aan al diegenen die de voorbije uren mijn gsm plat-ge-sms-t en mijn mailbox vol gebombardeerd hebben: thanks!
En aan al diegenen wiens lunchpauze ik gisteren vrij abrupt verstoord heb: sorry ;-)

Darlings,

Ons laatste mailtje vanop vreemde bodem, morgen rijdt onze Cobalt terug naar Boston en keren we huiswaarts. Met pijn in het hart ofcourse...

Wat hebben we nog meegemaakt? Niet al te veel eigenlijk, behalve met ons bloot gat in de zon gelegen ;-) We zijn op het uiterste puntje van Cape Cod, Provincetown, en al zult ge ons toch weer niet geloven, onze kust is er niks tegen hoor. Prachtige stranden en duinen, ver weg van de wereld, ruuuuuuuuuuuuuuust, alleen een paar marjetten en jeanpols on the beach, the park ranger die zijn pickup showt en het occasionele ruziende koppel gisteren. Twas weer de moeite amai, ze waren nog niet gezeten of hij was al aan het zagen dat hij naar huis wou. "It would be nice if ocasionally you would ask what I want to do, but no... Last year I had a relationship that was completely different, she wouldn't have made me do things I dont want to...' en zo ging dat uren door terwijl she gewoon haar kruiswoordraadsel invulde met blik op oneindig en hij na al het gezaag overschakelde op enkele uren beeld zonder klank.

Voor de rest: a very gay time, want het is hier de gay wedding capital of the country, you can imagine dat we weeral wat hebben zien passeren. Ook wel een grote teleurstelling, wij waren zondagavond helemaal klaar voor DE fameuze T-Dance, een soort vooravond gay-extravaganza op een houten platform in het water, maar tuuuuuuuuuuut, er was er geen! En op de tweede plaats waar we het probeerden, was er alleen de spreekwoordelijke twee man (welisaar in blauwe discoglittershort en groen fluo marcelleke) en een paardenkop (een butchlesbo in red sox-outfit).

Voor de rest lopen we alletwee al enkele dagen met een snotvalling en ons veelvuldig niezen levert ons elke keer enkele 'Bless you!'s op en guess what? We ARE blessed, maar daar kunnen we voorlopig niet meer over zeggen, u zal op de foto's moeten wachten maar a miracle did happen!

Dat zal het zo wat zijn, wij gaan nog wat zonnen, we'll see you when we see you. May God bless you all!

Thelma and Louise

Howdie!

Nog eens een motel met computer dus tijd om te mailen. De computer is ook het enige positieve trouwens want er zit hier een onvriendelijk wijf achter de balie, niet normaal! Tis teveel dat ze hare mond moet opendoen. En dit was al onze derde poging, de twee motels waar we daarvoor waren gestopt, stuurden ons gewoon weg. Ga maar naar de Best Western zeiden ze -allebei Indiers trouwens- daar hebben ze tenminste mooie kamers! ??? Anyway, het is maar voor een nacht dus we overleven het wel.

De voorbije dagen zijn we in Newport geweest, veel sjieker dan de gelijkaardige badplaats aan de Belgische -of is het nu Vlaamse?- kust. Prachtige jachthaven, poepsjieke shops en natuurlijk de wereldberoemde Mansions van de beaumonde tijdens de vorige eeuwwisseling. Namen als 'The Breakers', 'Rosecliff' en 'Marble Hall', zogenaamde cottages waar een heel huizenblok uit NY in past, met 10tallen kamers en badkamers en servants, ale Gatsby in het echt he.

Ook nog wat nieuwe modetrends ontdekt zoals de diadeem met linten, die ge dan rond uw nek kunt binden of een plastron van kunt maken. En de nieuwste teenslippermode, nl ge doet er gewoon witte tenniskousen in aan of ge koopt er met kousen in gemonteerd.

Teenslippers speelden ook vandaag een hoofdrol, bij ons bezoek aan Brown University in Providence waar we op zoek naar een toilet verzeild geraakten in een rondleiding voor de toekomstige studenten. Compleet met ouders die zich zorgen maakten omdat de dorms niet unisex zijn en sommigen ook alcohol niet verbieden. Steljevoor! De gids bewoog zich op 'College Hill' achterwaarts en dus bergop voort en dat bleek geen sinecure in flipflops...Ook een Japanse familie gezien die letterlijk op elke hoek van de campus een statief begon op te stellen voor de familifoto. De moeite!

Dat is het zo ongeveer, morgen rijden we naar Cape Cod, voor enkele dagen strandvakantie. Hopelijk blijft het weert ook dan even zomers.

Kusjes,
de fresh girls.

hi there!

De titel stond hier daarnet te lezen op de Tshirt van een van onze collega-hotelgasten, om u maar te zeggen dat de overload aan testosteron nog altijd niet verdwenen is.

Een kort overzicht van de weirdos die vandaag ons pad zijn gekruist:

vanmorgen in het aquarium viel het nogal mee, al hebben we er wel een beest ontdekt dat ik alleen kan beschrijven als een groot, dik, groen slangachtig creepy zeemonster waar we zeker nachtmerries van gaan hebben.

deze namiddag naar Mohegan Sun casino geweest, in een indianenreservaat staat dan zo'n megacomplex als in Las Vegas, compleet met fake bewegende wolven en totempalen. Het stikte er van de luidruchtige aziaten en er waren ook een aantal mensen aan het stikken. Naast ons zaten bv twee vrouwen van minstens 120 vastgeketend aan hun stoel en -echt waar Marc lamot, we hebben het niet gegoogled- aan een beademingsapparaat, met zo twee slangetjes in hun neusgaten. Unbelievable! Weer eens zoals gewoonlijk eerst veel gewonnen en dan verloren. Ik dacht dat te kunnen compenseren door sexy aan een ijsje te likken en zo een oude bompa op zo'n gemotoriseerde driewieler binnen te doen, maar dat was geen succes. Eerst bijna het ijs over mijn Tshirt en daarna bijna mijn elleboog gebroken omdat bompie zodanig van zijn melk was dat hij knal tegen mij liep.

Gisteren trouwens het voorlopige hoogtepunt van "oh my god, dit kan toch niet' op tv. Al zappend vastgesteld dat Jerry Springer nog altijd leeft, de aflevering had de weinig aan de verbeelding overlatende titel: 'MEAT me on Springer' en behandelde een zaak waarin een stripster tot de vaststelling kwam dat haar broer ook stripte, samen met haar verloofde, in een gaybar waar ze na hun uren ook met mekaar allerlei ongehoords uitstaken. En dan had ge ze moeten zien, nu wil ik niks zeggen, maar in eender welke gaybar waar Cin en ik onze kleren uitdoen hebben wij meer succes in 5min dan zij in hun hele leven! Twas gelijk een boer op sletsen die de macarena danste, dubbel! Omdat beide heren uit Kentucky kwamen, werd de aflevering -terwijl de bedrogen vrouw wild in het rond slaand en met dansende camouflageblokjes voor haar ontsnappende tieten werd afgevoerd- afgesloten met een vrolijke linedance, waar het publiek gezellig kon aan deelnemen.

Anyway, morgen rijden we naar Newport, Rhode Island, de zesde van onze staten.

Groetjes,

De Mohegan sunnie gamblers

P.S: de koeienstaking is voorbij, er was melk vandaag!

Hey lieverds,

even geleden dus we proberen er een uitgebreid verslag van te maken.

Zondag nog een dag in Burlington, 33 km gefietst langs Lake Champlain, prachtig, echt de moeite. Ons gat doet er wel nog altijd zeer van, maar bon. Burlington was echt super, er woonden zelfs Amerikanen waar ge een intelligent gesprek mee kon voeren! En die -echt waar!- de taalproblematiek in Belgie kenden! Misschien dat de nabijheid van Quebec daar voor iets tussen zit.

Gisteren een moeilijke dag vol hoofdproblemen. Cindy bv was het hare vergeten. Ze was smorgens alvast de helft van onze inboedel in de car gaan steken. Na het douchen, ontbijten en uitchecken lopen we op ons gemak naar de parking om te vertrekken. Blijkt dat ze al die tijd de deur van de auto wagewijd laten openstaan had!!!!!!!!! Maar onze spullen waren zelfs niet aangeraakt. Niks Jack The Ripper of Freddy Krueger, zeg nu nog eens dat Amerikanen onbetrouwbaar zijn!

Dan naar Ben en Jerry's gereden waar we een rondleiding in de fabriek kregen, heel fijn, nog nooit zoveel kleurtjes en fun gezien in een workplace. Leukste was de Flavour Graveyard, een kerkhof waar alle niet meer verkochte smaken een eigen zerk met opschrift hadden.

Daarna bleek er ook met mijn hood wat te schelen, het sloeg nl open en dicht van de migraine. Gooi daar 300 km bergop/af rijden met de zon pal op de voorruit bij en ge krijgt een uitstekend recept voor carsickness. En terwijl er anders om de 10 km 14 rest areas zijn, nu natuurlijk geen enkele. Na 45min is Cin ten einde raad van de eerste de beste afrit gereden en dan zomaar een open plek op. Het bleek de employees only parking van Bernies New England Headquarters te zijn, alwaar ik mijn maaginhoud, bestaande uit Ben en jerrys Pumpkin and cheesecake in de berm heb achtergelaten.

Ondertussen zijn we in Mystic, en mystic it is! Ons hotel zit vol bommies en bompies die allemaal sneeuwwit haar hebben en duidelijk net als wij gisteren op de Emmys fahion police hadden gezien dat een helmkapsel in is! Behalve dan de bazin van de breakfast room vanmorgen die meer voor de blonde poedelstijl gaat. Zij had een zware dag vandaag, want 'they' called her om te zeggen dat breakfast vandaag maar tot halftien was ipv tot tien uur. En dus had ze grote moeite om de deuren af te sluiten en de hongerigen naar de exit te begeleiden. Ze bleef om een of andere onduidelijke reden ook steeds maar tegen mij herhalen dat er geen milk today was. Enfin, het werd daar een rel van jewelste omdat er overal aangeduid stond dat er eten was tot tien en iedereen langs branddeuren terug naar binnen kroop. Uiteindelijk verdween ze om even later terug te komen en alweer heel persoonlijk aan mij te komen vertellen dat 'they' nog es hadden gebeld om te zeggen dat het toch tot tien uur was. Que?

Vandaag zijn we naar Mystic Seaport geweest, een oude scheepswerf/haven, waar een zeiler/motorfreak/wereldreiziger/dichter mij zowat zijn hele leven heeft verteld, terwijl ik alleen maar dacht: makker, ik ben hier wel aan het verbranden he! Daarnet hebben we ook nog een reddingsoperatie uitgevoerd en een verloren badge uit het zwembad gevist, maar toen we die braaf inleverden aan de receptie kregen we alleen een 'ok' en geen vindersloon, ondank he..

Forel van de dag kwam vandaag uit mijn mond, nl 'ik zal er langs voor ingaan'.

Bon, dat zal het zijn want we gaan nu eten in Mystic Pizza, van de film jawel, als we Julia Roberts tegenkomen, zullen we ze de groeten doen!

The Mystic Washergirls

Hallo daar,

ja, we zitten weer eens zonder GSM-verbinding, ook al hebben we dan terug de geciviliseerde wereld bereikt. Volgens een phoneman hier is het een 'Burlington area problem'. Jammer maar helaas dus, we kunnen er ook niks aan doen.

Een verslagje van de afgelopen dagen. Met in de hoofdrol de Mike. Mike was nl een van de stoere mannen die de trein op de Cog Railway richting Mount Washington deed stomen. En stoom was er niet alleen op de trein maar ook in ons lijf. Amai! We kunnen al twee dagen nog nauwelijks aan iets anders denken, wat de geur van steenkool in combinatie met Mike zijn handen met onze hormonen doet, is moeilijk te beschrijven. Toch niet als we deftig moeten blijven.

Ook op de trein: the crazy nervous lady, the plastic dollwoman (zo iets gelijk een pop bij de kapper maar dan levend) en twee older gays die mekaar niet konden gerust laten. Was de eerste keer dat we hier zo'n public display of affection zagen amongst gays, buiten de veilige omgevimg van speciaal daartoe ontworpen etablissementen natuurlijk. De leuze van de staat New Hampshire is dan ook 'Live free or die'. En nog wat political correctness tot in het absurde: daarnet zijn we begot een verkeersbord tegengekomen met "attention, blind person'!!!!!!! Stond tussen de tientallen borden met "Moose crossing', die bij ons altijd de reactie "My ass ja!' oproept, want ondanks vier dagen in de bush geen moose te bespeuren, we zijn van miserie bijna tegen zo'n bord gereden ipv tegen het beest zelf!

Nu dus in Burlington, Vermont, de vierde staat op ons lijstje, leuke universiteitsstad met veel jonge mensen en veel shops. Waar we -ale, vooral
ik- nog maar eens in de Abercrombie en de boeken zijn gevlogen. We zijn naarstig op zoek naar een privevliegtuig om alles mee naar huis te krijgen.

Persoonlijke boodschappen (ook ter vervanging van de GSM dus)

Johan en Greet ODB: gelukkige verjaardag xxxxxxxxxxxx Bert R: hoop dat het een leuk feestje was, en uiteraard wil ik een verslag met alle gore details Greet M: heb een verrassing voor u

Oh en dan nog iets wat we de vorige keer waren vergeten: in het gastenboek op MT Washington hebben we eens gezocht naar al die andere Belgen die de zaak hier plat lopen en jawel we hebben er twee gevonden. In mei zijn er gentenaars op bezoek geweest en ze vonden het vree waas. Wij ook dus :-)

Kussen,

de onbereikbare tweeling

Hey lieverds,

yep, we did it, met onze cobalt het hoogste punt van de eastcoast beklommen.
Superspannend, een beetje spooky, maar heel mooi. Boven op de top natuurlijk vriezekou en wind niet normaal. En uiteraard een heleboel mensen die ondanks de waarschuwingen met moeite een strandbermuda hadden aangedaan en zich dan maar genoodzaakt zagen het hondedeken uit de auto rond hun benen te draaien.
Zucht. Nog een vb van stomme Amerikanen: op de top wou iedereen natuurlijk een foto en ipv zoals wij herhaaldelijk voorstelden een doorschuifsysteem te hanteren en u te laten fotograferen door de volgende in de rij werd het daar een complete opstopping van stomme oude wijven en hun overjaarse playboys die niks anders deden dan vragen of ze ons hand moesten vasthouden. Neen, pipo, wij willem gewoon een foto!

Vanmorgen ontbeten in zo'n echte amerikaanse 'all day breakfast' zaak met een rosse serveerster die Darlene heette, hoe echter kan het zijn he? Morgen gaan we de berg nog eens beklimmen maar van de andere kant en in een echte stoomtrein. Cool he!

Ook cool -not- zijn de gepersonaliseerde nummerplaten die op mijn systeem beginnen te werken, de ergste tot nu toe GR8CHEF. Hoeveel overbdoige testosteron kan 1 man bevatten he... Over dat laatste hebben we nog een ander verhalen, voor Kev en Griet: het valt in de categorie BR, if you know what I mean. Cin heeft de voorbije dagen ook een paar schone forellen gevangen zoals "Mag ik eens van uwe cornichon proeven' en 'ach, diene kleone kan toch nog niet schieten'.

Zo, that's all folks!

The red apple Innieminnies

Slippery when wet...
Dat staat hier overal behalve dan waar het nodig is, namelijk op de rotsen die wij vandaag hebben beklommen. Koud en mistig miezerweer maar al bij al viel het nog mee, niet veel regen en dus hebben we toch wat kunnen wandelen en zien.
Ondanks al Cindy haar lokroepen geen moose gezien, wel veel foto's genomen.
Enkele flashbacks naar onze vorige trips gehaqd de laatste dagen: onze auto die ineens 4000 toeren begint te draaien, een vreemd telefoontje van de politie van De Pinte of all places en nog altijd veel mannen met erectile disfunction. Wij dachten dat ED was uitgeroeid maar gisteren zagen we plots weer spotjes voor nieuwe medicamenten, er zijn nog zekerheden dus. Vandaag me bijna ingeschreven voor een Rangerprogramma maar de knappe krullebol op de foto bleek alleen in de brochure te bestaan, dus toch maar niet. Veel rare mensen gezien, oa eentje die lag te slapen in zijn auto, ofwel gewoon dood was. Het slechte weer hier maakt iedereen aan de ene kant blij omdat er watertekort dreigde, aan de andere kant zien de meesten er toch de hand van Bin Laden in. Stel u voor, in NY had het al sinds 22/8 niet meer geregend en uitgerekend op 9/11 met al die herdenkingen begint het! Toeval? We don't think so!!!

Bon, morgen trekken we naar de bergen, helemaal echt de middle of nowhere dus.

Kusjes,
The wet babes

We zijn dus in Bar Harbor, waar we morgen hopen iets te ontdekken van het Acadia National Park. Als het weer wat beter wordt, moet dat lukken.
Onderweg naar hier stond langs de baan "Maine, the way life should be", maar so far is het vooral "Maine, the state of raar gebisj and crazy gepensioneerden".

In een visitor's center zei de vriendel;ijke vrouw achter de counter "Oh, Belgium, you're the first persons from Belgium. Today!" Yeah, sure, wij zijn hier inderdaad ook al gestruikeld over de MASSA'S Belgen op elke ander dag????????!!!!!!!!!!! Zoals Cindy zei: vooral in het weekend e man, dan gaat ne mens al gemakkelijk ne keer naar de zee"

In een ander center hebben we daarnet naar een video gekeken surrounded by elders die de hele tijd ohs en ahs uitkrijsten alsof ze net persoonlijk op audientie bij de paus waren geinviteerd die hen ook nog ten huwelijk vroeg.
We doen nu alsof we voortdurend Belgen tegenkomen en spelen dan toneeltjes na. Daarnet bv kreeg een elderly koppel naast ons dikken ambras over wat ze wel en niet zouden doen. Waarop Cindy riep 'Neeje Marjet, we goan niet, stapt moar terug inden auto!' En weg waren ze, voor een hele avond beeld zonder klank no doubt.

Vreemd gebisj: harige wasbeerachtige doden dingen langs de weg, van die maga-spinnenwebbenbomen, en iets met een rood gat.

Ze blijven goed:
Thanks voor de tip, Stijn!

Ik schreef het hier een aantal dagen geleden al: het party season is officieel geopend met Studio 54 - Sportpaleis Edition. En omdat je het je straks toch gaat afvragen: het thema van mijn outfit was 'Studio 54 meets Brokeback Mountain'. Ride me!

Ambiance!

Bubbles & Coke

Very lickable!

Suck it!

Jake Gyllenhaal and some other dude!

W. and some (drag) queen!

Strike a pose!

En het begint ondertussen een traditie te worden. E. en ik hebben nog eens een pasfoto-reeksje gemaakt:

Hoe komt zo'n fotoreeks tot stand?
Lang geleden trouwens dat ik de woorden "oei, hij trekt nie" nog eens luidop gebruikt heb.

Britney's nieuwe, Gimme More, in een heel aparte uitvoering:
En onderaan Britney zelf tijdens de MTV Video Music Awards. Wat een bizar tafereel. Het lijkt alsof ze elk moment over haar eigen voeten gaat struikelen. En je ziet haar bijna de danspasjes tellen: "1, 2, 3... and turn... and wobble... and turn... and attempt to smile... where the hell am I?... and why am I wearing underwear in front of all these people?".
update: de link naar het filmpje is hersteld!
update2: de link naar het filmpje is (nog eens) hersteld!

Hi darlings,

Verwarrend dagje geweest. Ons hotel ligt aan de samenvloeiing van drie autostrades en het had ons gisteren al moeite gekost het te vinden, maar dat was nog niks in vgl met onze uitstap naar de Wal-Mart daarnet. Die we altijd wel zagen voorbij flitsen maar nooit konden bereiken en toen we dat eindelijk wel hadden gedaan, vonden we het hotel weer niet meer. We zijn in totaal zes keer over dezelfde brug gereden, drie keer heen en evenveel keer terug. Exit 6 en de wijde omgeving ervan kennen voor ons geen geheimen meer.
Maar uiteindelijk hadden we toch door dat om op de weg te blijven je eigenlijk de afrit moest nemen. Wich sounds kinda complicated and actually it really is!

Vandaag 20 graden kouder dan gisteren en een beetje regen gehad, maar niks ergs. Geshopt, mijn vierde boek gekocht en net goed opgelet op het shoppingkanaal om een grote reversible handbag te kopen om al dat gerief in te steken. Twijfel nog tussen de gouden en de bronzen met chocolat inside.
Spijtig genoeg alleen de kleur.

Cindy de schrik van haar leven bezorgd door midden in Main Street es stevig op mijn bakkes te gaan. Allemaal de schuld van die vrouw die ons de weg wou wijzen maar mij alleen in verwarring bracht, waardoor ik kijkend op de kaart het trapke niet gezien had. Een mens komt hier wat tegen! Denk dat we nu samen 17 blauwe plekken hebben,18 muggebeten, twee verschotten in de rug, een kapotte hiel en knie en bagageblaarhanden. We gaan hier sebiet es in het zwembad duiken als therapie.

Ok, dit gelooft ge niet maar op dit eigenste moment breekt hier grote paniek uit en gaat er een soort antiterreuralarm af, deuren schuiven dicht, er klinkt een oorverdovend lawaai en al het hotelpersoneel lijdt aan 11 septemberkoorts ofzo. En het is nog maar de negende! Benieuwd hoe het afloopt? Wij ook!

Ondertussen komen de eerste brandweerlui hier binnengestormd in vol ornaat. Denk dat we vandaag toch nog van de grond zullen geraken. Hoera! Nu snel even gaan kijken of het niet ONZE kamer is :-)

groetjes,
de kerekewereclubbies

Hallo????

Wij na drie dagen zonder internet ons zoooooooo verheugd op mailtjes. TWEE in totaal astemblieft! Als we op uw systeem werken, zeg het dan gewoon he!

Anyway, om te beginnen: man, het is hier om dood te vallen van de hitte, de voorbije dagen 35 graden in de schaduw en een vochtigheidsgraad die er voor zorgt dat ge bij de minste beweging stinkt als een Alpaca in America's Stonehenge! Daar zijn we vanmorgen geweest, maar stelde eigenlijk niet veel voor. Deze middag zijn we naar de Shaker's Village geweest, een soort afgesplitste quakergodsdienst, iets sekte-achtig maar eigenlijk wel leuk. Daar hebben we Jerry Taylor ontmoet, very important dat we zijn naam noemen want de man zou graag enige bekendheid verwerven in Belgie, bij deze dus..

De voorbije dagen zijn we ook in de witch city Salem geweest en hebben we de battle road van de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog verkend. Dat allemaal met onze supercoole voiture, een chevrolet cobalt sportmodel, eindelijk iets wat bij ons imago past.

Enkele nieuwe personen op de weirdo'slijst: de champetter van de ontbijtzaal, de matrone van de computer, de lallende wegwijzersvrouw, al de oude mensen die hier blijkbaar pas na hun pensioen beginnen te werken en last but not least: de bootvluchteling van het Concodian motel die ons een kamer in zijn luizenbal verhuurde in een tandenloze, onverstaanbare taal. De man leek op een indiaan van minstens 120 en maakte voortdurend grapjes die alleen hijzelf begreep. Daarbij keek hij alsof hij elk moment steendood kon vallen om daarna in onze kamer te komen spoken.

O ja, Cindy is verjaard, maar dat is jullie blijkbaar ontgaan, waarvoor dank :-) IK heb haar ontbijt op bed gebracht, maar ja, ik heb manieren natuurlijk..

We zijn nu in Portsmouth, een havenstad waar we morgen hopelijk wat van zullen zien. Dat zal afhangen van of het onweer dat is losgebroken tegen dan voorbij is.

That's it. We moeten onze was gaan uit het machien halen, want zoals Jerry zou zeggen: Hands to work and hearts to God!

Smelly cats

De voorbije weken ben ik druk in de weer geweest met de voorbereiding van mijn allereerste fotoboek.
En... ta-dah! Het is klaar!
Vers van de pers in mijn brievenbus geland.

De titel: Picture This - Earth, Wind, Fire, Water and Love.
En zo ziet dat er dan ongeveer uit...








Iedereen die het al in real life gezien heeft, is razend enthousiast. De drukker krijgt het nog druk.
Graag een gesigneerd exemplaar? Dan verwijs ik je graag naar de stand op de boekenbeurs ;-)

Ken je Etsy al?
Een site waar je enkel unieke, handgemaakte spullen kan kopen.
Er staan echt knappe dingen tussen.
Tot nu zijn er al 46 landgenoten die bij Etsy een online shop hebben.
Met heel diverse dingen: handgemaakte juwelen, fotografie of wenskaarten.

Nog een reden om mijn trip naar NY niet langer uit te stellen.

Knappe staaltjes Photoshop: hier. Vooral de Tom Cruise/Katie Holmes is knap.

En The Shoe Project zet schoenen en de gezichten van hun eigenaars naast elkaar.

Hieronder de eerste reisverslagen van Els Aeyels.
Onderaan beginnen te lezen.

En de foto's heb ik zelf geselecteerd en zijn dus niet van de hand van Els & Cindy.
't Is maar dat je 't weet.

Hey werklui!

Vandaag een dagje met rust. Vanmorgen naar het Isabella Stewart Gardner Museum geweest. Een Venetiaanse villa van een rijke bourgeoisiemadam uit begin vorige eeuw. Een heel gevarieerde kunstcollectie had dat mens, zo goed dat zelfs museumhaatster Cindy het wel ok vond. Helaas mochten we geen foto's nemen. En hadden de wachters van bij ons intreden al meteen begrepen dat ze net ons in de gaten mesten houden. Tough luck, want wij zouden wij niet zijn als we er niet in geslaagd waren toch drie illegale pictures te taken :-)

Daarna naar Arnolds Arboretum, een botanische tuin maar dan in a large scale American kinda way. Heel mooi, lekker gewandeld. Wel op onze hoede, vooral ik had het niet zo begrepen op de loslopende coyotes die in het park waren gesignaleerd. Maar uiteindelijk was het Cin die boven op een bank sprong.
Niet voor een coyote, maar voor een Jack Russel :-)

Geinspireerd door al die natuurpracht wou ik mijn boomklimtalenten nog es testen en dat is helaas geeindigd met een broek die aaneen kleeft van de hars. Merkwaardig neveneffect daarvan is dat ik nu een natuurlijk ontharingsproces onderga elke keer ik gewoon rechtsta of een stap verzet!

Nog wat nieuwe trends in de beenmode dan: de kousen die ge over uw trainingsbroek optrekt tot aan uw knieen, de jeans die ge onderaan zo laat afslijten dat er een gat in onstaat waar ge uw teenslippers kunt doorsteken of de jeans die ge onder uw ballerinaschoenen plooit voor een extra zooltje. Ook schoon voor mannen, de beige rok met blauwe kniekousen.

Morgen stressen want we moeten met onze valiezen naar het autoverhuurbedrijf, wat ook wel spannend is, want dan weten we met welke vierwieler we de volgende drie weken gaan toeren. We vertrekken morgen ook uit Boston, dus het mailen wordt minder vanzelfsprekend en jullie zullen er dus wat langer op moeten wachten.

Knuffel,
the constant gardeners

Vandaag door Beacon Hill gewandeld, een hele mooie, rustige, stijlvolle buurt waar we allebei willen wonen. Gesteld dat we daar een sponsor voor zouden vinden natuurlijk. Daarna naar Harvard geweest en weer eens jaloers geworden op de prachtige campussen die ze hier hebben en lekker door de boekenwinkels gekuierd. Dan een korte uitstap naar de mall om een lading Abercrombie-presents binnen te doen en besloten met diner in een van de vele sportsbars hier.

Wat onthouden we vandaag?

Enkele modetips: Naai uw sakosj vol oude knopen, gegarandeerd een hit. Hou die tettepullekes en teenslippers van drie jaar geleden gewoon bij tot het einde der tijden want dat blijkt hier, ondanks onze jarenlange strijd, nog steeds in. En voor wie nog epauletten heeft liggen uit de eighties, niet wegdoen, want hier worden die dingen gerecycleerd in beha's, shirts, hemden, badgerief, you name it. Waarom men hier nog borstvergrotingen nodig heeft, we don't know, dat groeit hier gewoon in uw kleren.

Een tip voor de blutte mannen onder jullie: men zoekt hier met alle middelen naar spermdonors en betaalt daar maar liefst 1100 dollar per maand voor. Hoeveel contributies per maand u daarvoor moet leveren, weten we niet maar voor de geinteresseerden: www.spermbank.com.

Vermits wij helaas zelf geen zaad produceren, hebben we een andere manier gevonden om geld uit te sparen, namelijk de metro oplichten.

Kusjes,
de Charlie T-risjers

Darlings,

Yep, Cin heeft een propere onderbroek aan want omstreeks middernacht gisteren zijn onze koffers eindelijk aangekomen. We hadden al eerder die dag een teken uit de hemel gekregen toen God een nagel op Cindy haar hoofd had laten vallen, duidelijk bedoeld om mee aan haar gat te krabben. Maar nu is zelfs dat niet meer nodig.

We zijn om de Here te bedanken vandaag es op ons knieen gaan zitten in de oudste kerk van Boston. Die lag op de Freedom Trail, een wandeling die we hebben gedaan langs alle historische bezienswaardigheden ivm de Amerikaanse onafhankelijkheid. Zeer simpel want er loopt gewoon kilometerslang een rode lijn op den trottoir die ge moet volgen. Zelfs vrouwen als wij die WEL kunnen kaartlezen vinden dat een geweldige uitvinding.

Even een kort intermezzo gehouden om naar jaarlijkse gewoonte promdresses te passen bij Macy's, iets waar we onderhand zo bedreven in geworden zijn dat het met twee in paskot kruipen en fotograferen volledig geruisloos gebeurt.

Zeker te vermelden: het schitterende weer, volle zon, dertig graden, briesje, en omdat Cin me al 30 keer heeft ingesmeerd geen zonnebrand maar als het ware een schijn van lichtbeige op mijn witte armen!

Prijzen voor weirdo's van de dag: de halfnaakte man die in de winkelstraat tegen een imaginaire telefoonpartner zijn scheiding analyseerde en geassisteerd werd door een vrouwelijke oranje versie van Spongebob die voortdurend van haar fiets leek te gaan vallen. En de halfslapende vrouw die daarnet in de 7eleven op de grond haar was zat op te vouwen. Ok, i know, je gelooft het niet, maar het is echt waar.

Mochten jullie je afvragen waarom jullie weeral mail hebben: het internet in ons hotel is gratis.
That's it, tot de volgende!

CindyMegamindy en Elsdepels

Hello Belgium,

Yep, we zijn er. Het heeft alleen veel langer geduurd dan gehoopt en helaas hebben onze koffers ons nog altijd niet ingehaald. Zucht.
Chaos was gisteren het woord van de dag. Het begon in Zaventem met onze vlucht die uren vertraagd was. Toen we eindelijk in NY waren werden we nazigewijs tegengehouden in een keldergang. Na een halfuur wachten, mochten we eindelijk naar de pascontrole waar een gigantische file stond en we door een soort kruising tussen een vrouw en een chihuaha naar een rij werden gestuurd. Aan de traditionele zever om binnen te geraken lag het deze keer niet want we mochten vlot door. Maar daarna moesten we onze bagage beginnen te zoeken tussen honderden andere stuks die al uren van de band waren gerold om ze daarna naar een andere band te brengen die kapot was. Drie opeenvolgende vluchten hebben we daardoor gemist en de laatste naar Boston waar we dan toch op mochten, heeft nog es uur in de file gestaan voor het opstijgen.

In Boston bleken 2 van de 3 koffers er niet, kon de madam van de bagage ons niet helpen... want ze had haar bril niet bij -que????- en reed de taxichauffeur een uur verloren.

Vandaag hebben we dan maar het beste gemaakt van de situatie. Cindy loopt rond in mijn onderbroek -met een groot gapende leegte aan de anderkant- en mijn kousen. Ons dierbaarste bezit is de 5 ml deodorant uit mijn sakosj, we wassen ons met handdoeken en kammen ons haar met het picknickvork.

De bagagemensen verzekeren ons keer op keer dat ons valies er nu echt bijna
is. Maar of we dat nog geloven...

Vandaag zijn we naar Back Bay geweest. Mooie residentiele wijk aan de charles river, parkjes, shopjes, een prachtig uitzicht over de stad vanop een uitkijktoren. En schitterend weer. Op dat vlak geen klachten dus.

Enkele rare mensen die we al ontmoet hebben: een oude man in hawaïshort met Armanihemd, teenslippers en een roze zonnebril. Een stewardess die teveel danslessen heeft gevolgd ofwel een transsexueel looking for an audience was, in elk geval ze maakte van elke handeling een optreden met buiging. En een man die een nieuwe sport aan het uitvinden is, die wellicht stepsurf of zoiets heet. Something involving a step en een plastic zeil.

Wat hebben we al geleerd? De Red Sox spelen baseball en we moeten er fan van zijn. Cindy zou geen goed konijn zijn en als ge geen deathwish hebt, moet ge hier niet proberen de straat over te steken.

Zo, wij gaan nog wat dromen van tandpasta, immodium, haarborstels en propere kleren.

Groetjes,

the stinky girls.

... really have too much time on their hands...


En zo zijn er nog wel wat. Oh, kijk, de nummer 1 uit Donna's Top 2006: hier.

Kijk, dit vind ik nu knap zie.

Dit noem ik nog eens goed nieuws: Enrique komt op 11 november naar Vorst.
Overbodig te melden dat mijn tickets al besteld zijn.
Het worden trouwens drukke maanden, want toen ik net van een collega de vraag kreeg om binnenkort nog eens samen iets te gaan eten, kwam ik tot de vaststelling dat mijn agenda tot midden november vol zit. De weekends in ieder geval. Sinds jaar en dag is het een feit: september & oktober zijn de feestjesmaanden. Binnen twee weken wordt het startschot gegeven met Studio 54. That should be fun!
Better get my party gear ready.

Dit is trouwens de nieuwe van Enrique...

Trouwe lezers weten dat ik een grote fan ben van huisruil.
En ook goed nieuws van op dat front, want binnen twee weken komen Gisèle & Guy uit Bordeaux een weekje in mijn appartement wonen. Deze keer doen we de ruil non-simultaneous. Ik ga pas in het voorjaar naar Bordeaux. Binnen twee weken verhuis ik dus voor een weekje.

Al ooit van St. Kitts & Nevis gehoord? Ik ook niet tot voor kort. Dat zijn twee ietsiepietsie eilandjes in de Caribbean. Helga, één van de locals (al doet haar naam mij vermoeden dat haar roots eerder in de buurt van Sauerkraut liggen) stelt ook een huisruil voor. Ze wil blijkbaar dolgraag 3 weken naar Europa komen. En ze ziet het zelfs zitten om haar luxevilla (4 slaapkamers, gigantisch domein, zwembad & huispersoneel) te ruilen met mijn (toch ietsje) bescheidener appartement. Hmm, moet ik toch nog even over nadenken. Mijn vrienden daarentegen... die hoeven enkel nog op 'confirm' te klikken om dat vliegtuigticket naar daar te boeken.
"Cocktail, James!"

Over reizen gesproken: Els Aeyels is vorige week opnieuw voor een maand richting VS vertrokken. Binnenkort kan je hier haar reisverslag lezen. Ze heeft al een aantal dingen doorgemaild, maar ik moet eerst hier en daar nog een beetje censureren. Een tipje van de sluier: haar tocht begint deze keer in Boston. Belangrijke topics: met een vork kan je blijkbaar ook je haar kammen, lost luggage, coyotes in the park, natuurlijke ontharingsmethodes en de lokale modetrends. Je leest er hier weldra meer over.

Een tijdje geleden ontdekte ik de reality show rond Paula Abdul.
Check it out!
It's Sue Ellen in real life!
Het is in de VS al een begrip geworden: having a Paula (meltdown)!

Paula flipt, omdat haar kapper er even niet is:
"this is the worst day in my life".


En Paula flipt omdat haar interior designer "didn't capture her personality".


Al kan dit allemaal niet tippen aan het fantastische "Victoria Beckham, coming to America!".
Knap werk van de screenwriters. Of om het met het stopwoordje van Posh te zeggen: "Major!".

Het werd nog eens tijd voor een restyling.
Dus nieuwe kleuren en een nieuwe banner.
Deze keer komt de banner uit een foto die ik 3 jaar geleden in Praag maakte.
Mind the gap!
Laat eens weten wat je er van vindt.

YouTube is de nieuwe Google als het op vakantieresearch aankomt.
Als je vakantieplannen hebt, is het altijd een aanrader om je bestemming of hotel daar eens te checken. Gesteld dat je een even grote controlefreak als ik bent natuurlijk.
Of ook ideaal om achteraf nog eens weg te dromen...
Mijn allerbeste vakantie ooit... hieronder...

... komt een mens zulke mooie dingen tegen dat hij er simpelweg over wil bloggen. Of zingen...

Diana Krall - Let's Fall In Love

31 ben ik. Hoog tijd dus om uit de kast te komen. Voor wie me een beetje kent, is het al lang geen nieuws meer, voor heel wat anderen allicht wel. Ik ben fan van Dawson’s Creek. I know, het staat niet om op mijn leeftijd verslaafd te zijn aan een tienersoap met een hoog gehalte aan dramaqueens in alle mogelijke betekenissen van het woord. Maar iedereen heeft recht op een onvergeeflijke flaw, en dit is de mijne: ik ken alle dialogen van seizoen 3 en 4 uit het hoofd.

Eén ervan is die waarin Pacey’s zus Gretchen hem vertelt dat hun relatie bepalend is geweest voor haar liefdesleven. Dat ze uit de manier waarop ze door hem is behandeld, heeft geleerd wat ze waard is. Hoe mannen verondersteld worden met haar om te gaan, wat ze voor haar voelen, hoe ze dat uiten en wat ze voor haar moeten over hebben.

Als het inderdaad zo is dat we allemaal op zoek zijn naar iets herkenbaar en vertrouwd, kan dat een heleboel verklaren. Meisjes die door hun broer op handen worden gedragen, worden kieskeurige, verwende nesten. Meisjes die blauwe plekken oplopen omdat ze door hun broer van de schommel worden gegooid, krijgen later een abonnement op de spoedgevallen, wegens het veelvuldig vallen van trappen.

Meisjes die voor hun broer niet meer zijn dan een noodzakelijk kwaad dat je zoveel mogelijk negeert, worden eens volwassen, huissloren van wie de benen drie keer per week automatisch open gaan. En meisjes die een broer hebben die voor hen opkomt, dat zijn de vrouwen die in een sprookjesrelatie eindigen met een man die hen begeert, bemint en respecteert.

Weet je wat zo akelig is aan die theorie? Het besef dat ze wel eens zou kunnen kloppen. Ik denk dat niemand kan ontkennen dat wat er in onze jeugd met ons gebeurt, ons blijvend beïnvloedt, ons vormt of misvormt en in het slechtste geval ons determineert en ons lot onherroepelijk vastlegt.

Het akelige daaraan zou dan vooral zijn dat we er zelf niks kunnen aan veranderen. Dat we zijn wie we zijn door wat mensen van ons gemaakt hebben. En dat elke relatie die we ooit zullen hebben een kopie zal zijn van die daarvoor en die daarvoor en dat die uiteindelijk allemaal te herleiden zijn tot de relatie die we als kind hadden met onze broer.

Nòg akeliger is de gedachte die door MIJN hoofd spookt. Namelijk, dat ik in heel deze theorie zelfs de verklaring zou kunnen vinden waarom ik er niet in slaag een relatie te hébben, zelfs geen slechte. Als ik de broer-theorie op mezelf toepas, kom ik tot een simpel en tegelijk onthutsend antwoord over mijn single zijn. Ik weet niet wat ik in een man moet zoeken, want ik heb geen broer.

Op dit punt van mijn gedachtengang –aka the expressway to insanity- ben ik gered van een jarenlange, geldverslindende therapie door een man die recentelijk mijn leven is ingestapt en één van de weinige exemplaren met verstand blijkt te zijn. Jawel, ze bestaan dus. Hij zei het volgende: “maar je hebt toch vrienden? En die zijn toch ook duidelijk over wat je verdient?”

Inderdaad. Eén van die vrienden verwoordde het onlangs nog als volgt: “Als je meer jezelf kan zijn bij je vrienden dan bij je lief, als je meer affectie krijgt van je vrienden dan van je lief en als het je vrienden zijn die je doen lachen en niet je lief, tja, dan weet je hoe laat het is…”

Een dankwoord dus, aan MIJN vrienden, die me zo graag zien dat ze me zelfs mijn gedweep met Dawson’s Creek vergeven. En me zo en op 1001 andere manieren duidelijk maken dat ook broer-loze wezens niet moeten settlen voor minder dan ze waard zijn.