31 ben ik. Hoog tijd dus om uit de kast te komen. Voor wie me een beetje kent, is het al lang geen nieuws meer, voor heel wat anderen allicht wel. Ik ben fan van Dawson’s Creek. I know, het staat niet om op mijn leeftijd verslaafd te zijn aan een tienersoap met een hoog gehalte aan dramaqueens in alle mogelijke betekenissen van het woord. Maar iedereen heeft recht op een onvergeeflijke flaw, en dit is de mijne: ik ken alle dialogen van seizoen 3 en 4 uit het hoofd.

Eén ervan is die waarin Pacey’s zus Gretchen hem vertelt dat hun relatie bepalend is geweest voor haar liefdesleven. Dat ze uit de manier waarop ze door hem is behandeld, heeft geleerd wat ze waard is. Hoe mannen verondersteld worden met haar om te gaan, wat ze voor haar voelen, hoe ze dat uiten en wat ze voor haar moeten over hebben.

Als het inderdaad zo is dat we allemaal op zoek zijn naar iets herkenbaar en vertrouwd, kan dat een heleboel verklaren. Meisjes die door hun broer op handen worden gedragen, worden kieskeurige, verwende nesten. Meisjes die blauwe plekken oplopen omdat ze door hun broer van de schommel worden gegooid, krijgen later een abonnement op de spoedgevallen, wegens het veelvuldig vallen van trappen.

Meisjes die voor hun broer niet meer zijn dan een noodzakelijk kwaad dat je zoveel mogelijk negeert, worden eens volwassen, huissloren van wie de benen drie keer per week automatisch open gaan. En meisjes die een broer hebben die voor hen opkomt, dat zijn de vrouwen die in een sprookjesrelatie eindigen met een man die hen begeert, bemint en respecteert.

Weet je wat zo akelig is aan die theorie? Het besef dat ze wel eens zou kunnen kloppen. Ik denk dat niemand kan ontkennen dat wat er in onze jeugd met ons gebeurt, ons blijvend beïnvloedt, ons vormt of misvormt en in het slechtste geval ons determineert en ons lot onherroepelijk vastlegt.

Het akelige daaraan zou dan vooral zijn dat we er zelf niks kunnen aan veranderen. Dat we zijn wie we zijn door wat mensen van ons gemaakt hebben. En dat elke relatie die we ooit zullen hebben een kopie zal zijn van die daarvoor en die daarvoor en dat die uiteindelijk allemaal te herleiden zijn tot de relatie die we als kind hadden met onze broer.

Nòg akeliger is de gedachte die door MIJN hoofd spookt. Namelijk, dat ik in heel deze theorie zelfs de verklaring zou kunnen vinden waarom ik er niet in slaag een relatie te hébben, zelfs geen slechte. Als ik de broer-theorie op mezelf toepas, kom ik tot een simpel en tegelijk onthutsend antwoord over mijn single zijn. Ik weet niet wat ik in een man moet zoeken, want ik heb geen broer.

Op dit punt van mijn gedachtengang –aka the expressway to insanity- ben ik gered van een jarenlange, geldverslindende therapie door een man die recentelijk mijn leven is ingestapt en één van de weinige exemplaren met verstand blijkt te zijn. Jawel, ze bestaan dus. Hij zei het volgende: “maar je hebt toch vrienden? En die zijn toch ook duidelijk over wat je verdient?”

Inderdaad. Eén van die vrienden verwoordde het onlangs nog als volgt: “Als je meer jezelf kan zijn bij je vrienden dan bij je lief, als je meer affectie krijgt van je vrienden dan van je lief en als het je vrienden zijn die je doen lachen en niet je lief, tja, dan weet je hoe laat het is…”

Een dankwoord dus, aan MIJN vrienden, die me zo graag zien dat ze me zelfs mijn gedweep met Dawson’s Creek vergeven. En me zo en op 1001 andere manieren duidelijk maken dat ook broer-loze wezens niet moeten settlen voor minder dan ze waard zijn.

Gisteren eindelijk naar Canal Saint-Martin gegaan. Het stond al ruim 2 jaar op mijn wishlist. En het was inderdaad heel erg mooi. Alleen jammer van het slechte weer. Ik kan me voorstellen dat het nog stukken mooier oogt als het mooi weer is. Heb pas daarnet ontdekt dat het ook als decor dient voor de film "Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain".

Vandaag eerst naar Jardin des Tuileries en dan richting Champs Elysées en Arc de Triomphe, om uiteindelijk te eindigen op een terras aan Trocadéro. En onderweg natuurlijk weer een heleboel foto's gemaakt...

De wolken zijn stilaan aan het wegtrekken. Dus tijd om er nog eens op uit te trekken. En straks naar de supermarkt. Eén van mijn favoriete bezigheden trouwens: in een buitenlandse supermarkt ronddwalen en allerlei nieuwe producten ontdekken. (en neen, niet enkel in de Sien & Maria-afdeling, my friends, alhoewel ik die natuurlijk niet over het hoofd zie)

Vandaag eerst naar Jardin du Luxembourg getrokken en dan via Quartier Latin richting Île de la Cité gewandeld. Het ideale fotoparcours. Let the pictures do the rest of the talking...




En vanavond (op aanraden van S.) de Sushibar om de hoek ook eens geprobeerd. Alweer een aanrader.

De andere foto's van vandaag vind je in de slideshow.

Parijs inspireert. Zoveel is zeker. Ik heb zin in duizend en één dingen. Maar jammer genoeg is de tijd beperkt. Gisteren stuurde S. me vanuit Gent een gelijkaardige boodschap: time goes by too fast. Vandaar dus een korte blog. Straks ongetwijfeld meer. Maar nu eerst even de stad induiken.

Eén van de redenen waarom ik zo van Parijs hou is de diversiteit van de stad. Je hebt niet alleen de verschillende arrondissementen en wijken met hun typische karakters, maar daarnaast loopt hier vooral ook een bont allegaartje van mensen rond. Ik besef dat ik met mijn aanwezigheid deze week die mengeling nog een beetje bonter maak.

Parijs is ook de eerste stad waar ik iemand luidkeels met de muziek op z'n MP3-speler heb horen meekwelen. Ik zat er eerlijk gezegd al jaren op te wachten. Ooit moest er toch wel eens iemand de wereld om zich heen vergeten terwijl hij/zij zich compleet door de muziek liet meeslepen? En jawel, deze week was het zover. Ik vond het charmant. Jezelf zomaar kunnen verliezen, alle remmen los. En alle omstaanders leken er - aan de glimlach om hun mond te zien - net zo over te denken.

De zondvloed is hier trouwens net begonnen. Er hingen al een tijdje dreigende wolken in de lucht en daarnet zijn de sluizen eindelijk opengezet. Heb meteen alle ramen opengegooid en zit terwijl ik dit aan het tikken ben te genieten van een fantastisch onweerspektakel.

Meteen de ideale omstandigheden om de aardappelen te schillen. Laat ik daar maar eens aan beginnen.

De slideshow is aangepast.

Vandaag kom ik hier in Parijs overal verwijzingen naar NY tegen. Daarnet op een t-shirt het opschrift aNYthing. En in alle grote metrostations wordt tegenwoordig op een originele manier reclame gemaakt voor de stad Nancy: I love NancY.

Het weer in Parijs is zalig. De voorbije 3 dagen was de temperatuur perfect. Op sommige momenten waan ik me zelfs in het zuiden van Frankrijk.
De ideale omstandigheden dus ook om er op uit te trekken. Vanochtend zijn we eerst langs de lokale bloemen-, groenten- en fruitmarkt gewandeld. Op dinsdag-, vrijdag- en zondagochtend kan je op Boulevard Blanqui terecht voor de beste ingrediënten.
Daarna de metro genomen tot Bastille en richting Place des Voges (mijn favoriete plein) & Le Marais gewandeld.


Onderstaande foto's lijken in een pasfotocabine gemaakt te zijn. Niets is minder waar. Je kan dat even goed op een bankje op Place des Voges doen.



Een absolute aanrader: het binnenplein van Musée Carnavalet (over de geschiedenis van Parijs). Op een zonnige dag als vandaag meer dan de moeite waard.



En af en toe moet een mens natuurlijk ook even uitrusten... op een terras bijvoorbeeld...



Op het plein voor l'Hotel de Ville kan je dezer dagen door 'Le Jardin de Demain' wandelen. Kleinschalig, maar charmant. Later deze week ga ik zeker ook nog naar de tentoonstelling over Dalida in het stadhuis.

Gaat Enrique Iglesias dan toch eindelijk uit de kast komen?
Vorige zaterdag trad hij op in G-A-Y London.
Tijdens 'Hero' nodigde hij een fan op het podium uit. En wat er dan gebeurt... dat zie je hieronder...



Ik weet het, het klinkt niet chique, maar ik ben al jaren fan van Enrique. So move on over, guy in the movie, you're standing in my spot!
Of zoals ik het al jaren verkondig: geef mij een paar glazen alcohol en 'Escape' van Enrique Iglesias en mijn mannelijk vuur bereikt ongekende hoogtes.
Zijn nieuwe Do You Know (The Ping Pong Song) vind ik overigens ook niet mis.

Ondertussen verneem ik hier net dat Mc Dreamy een heel vreemde wending aan zijn carrière heeft gegeven.

Net onze eerste inkopen gaan doen. Vanavond gaan we lekker zelf koken.
Op het menu: ratatouille van verse groenten, rijst & dorade.
Het valt me hier in de supermarkt trouwens telkens opnieuw op dat de groenten echt liggen te blinken. Waarschijnlijk omdat ze met extra pesticiden bewerkt zijn, maar het levert wel mooie plaatjes op. En het werkt inspirerend. Heb echt zin om te koken.

Hieronder zie je een slideshow van de foto's die ik deze week in Parijs maak. Hij zal regelmatig aangepast worden.

Ik ben nu al helemaal fan van het huisruilen. Het appartement van S. ademt in elk klein detail 'Parijs' uit. Ik kom nog maar eens tot de vaststelling dat ik hier perfect zou kunnen wonen. De Parisien in mij voelt zich al helemaal thuis.

Gisteren zijn we (E. & ik) kort na de middag gearriveerd en S. gaf ons meteen een rondleiding. Eerst in de buurt (Butte Aux Cailles) en daarna in het appartement. We hebben nog wat nuttige info uitgewisseld (over bars, restaurants, supermarkten, de vuilnisbakken, de truc met de sleutel van de voordeur, de paswoorden voor het draadloos internet, ...) en de sleutels plechtig overhandigd.

's Avonds zijn we de verjaardag van E. gaan vieren in Rouge St. Honoré. Daarna nog even langs de 356 digitale tv-kanalen gezapt, maar ook hier tot de vaststelling gekomen dat de quantiteit omgekeerd evenredig is aan het aantal interessante programma's.

Ik zal de komende dagen regelmatig proberen te posten vanuit Parijs. Hier vind je trouwens de blog van een zekere Christine, die ook in het hartje van La Butte Aux Cailles woont. Une voisine.

Als je deze week bij me aanbelt en er plots een (Franstalige) Italiaan de deur opent, dan hoef je je geen zorgen te maken. Mijn allereerste huisruil is gewoon een feit.
Ik vertrek straks naar Parijs (de thuishaven van S.). Ik ga een week in zijn huis wonen. Hij krijgt in ruil de sleutels van het mijne. En ik kijk er ontzettend hard naar uit.

Ik ben natuurlijk niet over 1 nacht ijs gegaan. Er zijn heel wat heen & weer-gemail en een pak smsjes aan te pas gekomen voor deze eerste huisruil een feit was.
Zo'n huisruil is vooral op wederzijds vertrouwen gebaseerd. En ik kan het aantal mensen met de opmerking "amai, straks steelt hij uw huis leeg" jammer genoeg niet meer op 1 hand tellen. Ik zou er filosofisch van kunnen worden, de pijnpunten van de hedendaagse maatschappij kunnen aankaarten. Maar dat ga ik niet doen. Ik ga er gewoon voor. Want soms moet ik de New Radicals gewoon gelijk geven: You Get What You Give.

(bovenstaande foto heb ik vorig jaar rond deze tijd gemaakt)