... I wish you all the best!
Let it swing!
But keep it safe!

Mocht je je een beetje vervelen tijdens de kerstvakantie, dan kan dit misschien een leuk tijdverdrijf zijn: Mike & Glenda uit Indiana hebben zich de voorbije 28 en een half jaar bezig gehouden met het beschilderen van een baseball. Die ordinaire baseball is ondertussen bedekt onder 19.100 lagen verf. En nu komt het ergste: ze blijven doorgaan tot 20.000. Dat is hun streefdoel.
Ach, zo heeft iedereen tenslotte toch nog een doel in het leven.
Eens nadenken over het mijne.

Nog meer prentjes die dit jaar uit mijn digitale camera zijn gerold.
Deze keer de categorie 'In the clouds...'

Somewhere between Bridgetown, Barbados & London, United Kingdom - juli 2005

Somewhere between Bridgetown, Barbados & London, United Kingdom - juli 2005

Holetown, Barbados - juli 2005

Holetown, Barbados - juli 2005

Wat is het gekste dat jij het voorbije jaar gedaan hebt?
Ik durf te wedden dat het niet half zo geflipt kan zijn als dit hier.

Je bent hier dit jaar al te weten gekomen dat ik een compulsieve brievenbuscontroleerder ben, dat ik een hekel heb aan mannen die hun haar kleuren en dat ik er prat op ga een onvervalste romanticus te zijn.
Laat ik er op de valreep van dit jaar nog eentje aan toevoegen: ik heb iets met foto's.
Een aantal dagen geleden heb ik mijn persoonlijke screensaver nog eens aangepast en er mijn favoriete kiekjes in verwerkt.
En nu betrap ik er mezelf heel erg vaak op dat ik gewoon naar die diavoorstelling blijf kijken. Ook al heb ik de foto's in kwestie al minstens 100 keer gezien.
De herinneringen kleur ik beetje bij beetje terug in.
En dit zijn er zo'n aantal uit de categorie 'what a beach...'

Turkije - Belek - mei 2005

België - Knokke-Heist - september 2005

Barbados - Bathsheba (Atlantic Ocean) - juli 2005

Barbados - Holetown (Caribbean Sea) - juli 2005

Hoe ben ik er in hemelsnaam bij gekomen om Els Aeyels een column voor deze blog te laten schrijven?
Wel, het begon ongeveer een half jaar geleden.
Toen liet ze mij onderstaand stukje lezen.
En kijk, een aantal weken later lacht de eeuwige roem haar al toe.
Omdat het jaar er toch bijna op zit: een terugblik naar die allereerste column, waarmee het allemaal begon.

Weet je wat mijn probleem is? Ik ben verwend! Niet dat ik elke week “just for fun” 35 paar schoenen koop en nooit twee keer dezelfde Gucci-jurk aantrek naar een society-feestje. Als ik op vakantie ga, is dat niet met mijn jacht en ik heb geen privéjet om mijn kok over te vliegen. Ik weet wat een brood kost en wanneer de koopjesperiode begint en als wij met zijn vijven in de auto kruipen, is dat niet alleen omdat BOB ons veilig thuis brengt, maar ook omdat benzine meer kost dan we willen betalen.

Ik ben EMOTIONEEL verwend. Dat is me nog maar es duidelijk geworden toen twee van mijn oudste en beste vriendinnen afgelopen weekend na een wedstrijdje bowlen probeerden om me terug aan het schrijven te krijgen. Voor de zoveelste keer werd me ingepeperd hoeveel talent ik heb en wat ik de wereld kan bijbrengen en dat ik moet doorzetten en dat ze onvoorwaardelijk in me geloven.

Dat weet ik, zei ik en daarom wil het juist niet lukken. Hoe meer mensen achter je staan, hoe meer faalangst je krijgt. Het is dezelfde druk als die vlak voor dat verschrikkelijke wiskunde-examen waarvan je moeder zei dat het wel goed zou komen, wat jou alleen nog banger maakte want als iedereen dacht dat het zo’n makkie was dan moest je wel een idioot zijn om het te verknallen.

“Maar we willen je helemaal niet pushen. Ook als het niet zou lukken, zullen we nog altijd van je houden hoor”, spraken de zelfverklaarde literatuurkenners. Precies, dacht ik en daarmee is het helemaal bezegeld. Waarom zou ik tijd en moeite steken in een vreselijk werkje als schrijven, als ik het eigenlijk nergens voor nodig heb?

Ik HEB geen trauma’s te verwerken. Ik ben niet verwaarloosd als kind, ik ben niet zwanger geworden op mijn zestiende en van school afgegaan, ik heb nog nooit honger geleden en als ik vandaag uit mijn huis wordt gezet, zal ik waarschijnlijk nog een aantal behulpzame mensen beledigen omdat ik hen moet uitleggen dat nog twintig anderen me onderdak hebben aangeboden.

Ik hoef geen boek te schrijven om aandacht te krijgen. Ik heb het altijd goed kunnen vinden met mijn ouders, mijn buren, mijn werkgever, tegen wie zou ik me moeten afzetten? Ik hoef niks te bewijzen om graag gezien te zijn. Ik HEB geen problemen, tenzij luxeproblemen. Zoals twee vriendinnen die al een vertaler aan het zoeken zijn voor een boek dat nog niet is geschreven.

Dit zijn volgens Reuters de foto's van het voorbije jaar.
En ik geef ze gelijk.
Prachtexemplaren.
Stuk voor stuk.
Ook al is het verhaal erachter vaak minder prachtig.

Na een slaaptherapie van ongeveer 72 uur voel ik me nu fysiek klaar om mij weer in de bewoonde wereld te begeven.
Fijn om weten trouwens dat die rustig is blijven verder draaien terwijl ik onder de wol lag.

Ricky Martin heeft zich zo te zien ondertussen ook in stilte bezig gehouden. Volgende keer ga ik dutten op dat strand.

Ik zei het gisteren al... eentje met een hoog Bridget Jones-gehalte.

Feestjes zijn er in deze tijd van het jaar in alle soorten. Er is het obligate familiefeest waar nonkel Staf en tante Trees ondanks alle goeie voornemens na drie glazen champagne toch weer beginnen te ruzieën over wiens erfdeel dat mahoniehouten dressoir nu eigenlijk was. Er is de nieuwjaarsreceptie op het werk waar je ook deze keer niet ontsnapt aan de vettige zoenen van die ene griezel met de lookadem, de zweetplekken en de grijpgrage handjes. Er is het feestje onder vrienden dat in het beste geval eindigt in een uitgelaten en aangeschoten bende en in het slechtste geval met rooie wijnplekken op het kraakwitte tafelkleed, kots op het terras en een tong in de mond van de verkeerde.

En er is het feestje waar je die ene ex tegen het lijf loopt. Die waar je zoveel jaren geleden halsoverkop, als een blok voor bent gevallen en waar je nooit meer helemaal van hersteld bent. Die je met zijn jongensachtige charme meesleepte in een waanzinnig en schier eindeloos avontuur van zon, zee, zaligheid en -laten we eerlijk zijn- de beste sex die je ooit hebt gehad.

Diegene die toen de roes was uitgewerkt inderdaad de eikel bleek te zijn voor wie iedereen je had gewaarschuwd. Die je hart brak en je als een wrak achterliet, maar die je nog altijd meer mist dan alle andere samen. Die van wie je zielsveel hebt gehouden. De "Mr Big" onder de exen. The One.

Ben ik de enige die nooit klaar blijkt te zijn voor die “toevallige” ontmoeting? Die in de volle overtuiging verkeert dat ze deze keer helemaal voorbereid is, tot de gebeurtenissen die er op volgen het tegendeel bewijzen? Tuurlijk ben ik er al lang overheen. Tuurlijk weet ik dat het er al eeuwen niet meer toe doet. Maar op de één of andere manier volstaat één blik of één aanraking op dat éne eindejaarsfeestje waar we mekaar niet kunnen ontwijken om me toch weer aan alles te doen twijfelen. Eén gesprek van een kwartier één keer per jaar : het kost me een maand om er van te bekomen en ik lig er al weken van tevoren wakker van.

Vreemd hoe iemand je eeuwig in zijn greep kan houden. Hoe heel de wereld rond je en alle mensen in je buurt lijken te vervagen op het moment dat zijn ogen de jouwe vangen. Hoe elke stap die hij in jouw richting zet in slow motion verloopt en je eigenlijk liefst zo hard mogelijk zou weglopen, alleen lukt dat niet omdat je aan de grond genageld lijkt.

En dan staat hij er plots, amper een meter van je vandaan. En hoe graag je ook door de aarde zou worden opgeslokt, toch schreeuwt heel je lijf “pak me vast... please?” En dan kust hij je en er gaat een stroomstoot door je lijf die groot genoeg is om heel Vlaanderen een maand lang van elektriciteit te voorzien. Je krijgt het koud en warm tegelijk, je maag gaat schuiven en er zit plots een krop in je keel.

Je voelt de tranen komen en je zou hem willen slaan en stampen, hem écht pijn doen, wraak nemen. Maar hij lacht zijn tanden bloot, knipoogt, geeft je die knuffel waar je zo naar hebt verlangd en fluistert “Hey pruts, alles goed?” in je oor. En terwijl je hem in je armen sluit, denk je: “Volgende keer, volgende keer laat ik het niet gebeuren, volgende keer heb ik karakter…”

En dat is ongeveer het laatste wat je je de dag erna herinnert. Dat, en iets met een fles champagne op de achterbank van zijn auto. Het zal wel chemie zijn zeker...

Er zijn van die weblogs waar ik stiekem fan van ben.
Dit is er zo eentje: Mr. Nice Guy.
Mr. Nice Guy (uit Brooklyn, NY) is ooit beginnen te bloggen tijdens de zwangerschap van zijn vrouw. Hij wou graag wat hersenspinsels neertikken voor zijn nageslacht.
Ondertussen is zijn vrouw al een tijdje bevallen, maar het bloggen gaat gewoon lekker door. Gelukkig, want ik ben verliefd op de eerlijkheid die uit zijn vingers rolt.
Als je tijd hebt om je even helemaal te laten meeslepen in de dagelijkse sleur van een kersverse vader, dan moet je er zeker eens langssurfen.

Heb net de volgende column van Els Aeyels gelezen.
En ik kan al verklappen dat hij helemaal in een Bridget Jones-sfeertje baadt.
Maar laat ik de magie vooral niet te veel doorprikken.
Ontdek het hier morgen zelf!

Deze foto van de Play iBoxer voor alle zekerheid nog eens posten.
Opdat jullie zouden weten welk model ik het liefste wil.
Is de bestelling al geplaatst?
Want met de feestdagen durft er wel eens vertraging op de leveringen zitten.
Alvast bedankt!

PS: enkel de boxershort krijgen zou ook al leuk zijn.

Eén van mijn favoriete meidengroepen (am I really saying this???) allertijden blijven de Sugababes.
Hun nieuwe single 'Ugly' is er weer knal op (net als al de rest wat ze tot nu toe uitgebracht hebben trouwens).

Heb ooit een half uur met de ladies (lees: meisjes die graag voor vrouw willen door gaan) in een hotelkamer in Brussel gezeten. Voor het werk. En sindsdien is de liefde er alleen maar groter op geworden.

De videoclip van 'Ugly' kan je hier bekijken.

Ik ken nogal wat mensen die het op een gillen zetten als ze een spin zien.

Dat behoort nu tot het verleden dankzij de 'spider catcher'.

Boyfriends mogen dus voortaan hun mannelijkheid bewaren in de slaapkamer.
Girlfriends ook.

En ik lig er niet echt wakker van.
Ik was al een echte man.
Echte mannen zijn niet bang van een spinnetje.
En kleuren hun haar niet.

In het kader van de operatie 'geef jezelf nog eens bloot (om de kijkcijfers ietwat op peil te houden)' ga ik nog eens een onthulling doen.
Vroeger - toen ik klein was - was ik helemaal weg van kerstverlichting.
Rond 15 oktober begon ik al aan de voorbereidingen om onze tuin in een soort landingsbaan voor rendieren te veranderen.
Zo ver als bij deze mensen is het nooit gekomen.
Jammer.
Ik ben jaloers nu.

Als je vandaag in Gent bent komen kerstshoppen, dan heb ik een heel erg belangrijke boodschap voor jou.
Kijk even naar dit filmpje (copyright: myself).

Mocht je jezelf (of je voeten) herkennen, besef dan dat je gigantisch in mijn weg hebt gelopen. En om die reden ook gigantisch op mijn systeem hebt gewerkt.

Het ziet er trouwens niet naar uit dat het gaat beteren.
Dit soort berichten doet mij huiveren.

Deze week ook het artikel in Humo gelezen over ochtendradio in Vlaanderen?
Wim Oosterlinck (de ochtendpresentator van StuBru) heeft het er - onder andere - over de fysieke ongemakken waar een ochtendmedewerker zoal mee te kampen heeft: "een lichte vorm van dementie vanaf drie uur in de middag, vergrijzing van de haardos en permanente vermoeidheid."
Mijn demente zelf treedt hem volledig bij.

Voor zij die het nog niet mochten weten: bij mij loopt de wekker elke ochtend ook om 4u15 af.
Sinds kort heb ik het gevoel dat de dementie elke dag een aantal minuten vroeger om zich heen begint te slaan. Dat van die grijze haardos kan ik ook niet meer ontkennen. Een aantal weken geleden heb ik de eerste grijze haren op mijn slapen (tiens, vreemd... what's in a name) mogen verwelkomen. En in tegenstelling tot de doorsnee man ben ik daar helemaal niet rouwig om. Hoop ik stiekem dat ik op deze manier toch wat maturiteit aan de wereld kan tonen? Of berust ik gewoon in mijn lot?

Ik ben in ieder geval niet van plan om kleurenshampoo te laten aanrukken. En dat pincet gebruik ik enkel om mijn wenkbrauwen wat bij te trimmen. Ik vind mannen die hun haar kleuren zelfs een beetje zielig. Komt misschien omdat ik het in het algemeen nogal vrij moeilijk heb met struisvogelpolitiek. Hopen ze op die manier stiekem hun jongensachtige verleden te kunnen bewaren? Of willen ze gewoon niet berusten in hun lot? Ach, whatever. Ik ga er mijn slaap niet voor laten. Het ontbreekt er nu al aan.

Als je mij op het toppunt van mijn dementie wil meemaken, dan moet je zeker op vrijdag eens langslopen. Vandaag ben ik weer tot ongekende hoogten gegaan. Rond de middag thuis gekomen. 'Eventjes' op bed gaan liggen. En ongeveer 2 uur geleden (22u30 dus) wakker geworden. "Zijn we nu al zaterdag?" "Is het ok dat ik al ontbijt?" "Ga ik straks nog kunnen slapen?" "Den Delhaize zou de klok rond open moeten zijn." "Waar komen al die grijze haren plots vandaan?" "Zou ik mijn haar moeten verven?" "Waarom stel ik mij zoveel vragen?" "Had ik nu geen afspraak vanavond?" "Hoorde ik nu daarnet de deurbel?" "Ik vrees dat ik dement aan het worden ben."

Slaap lekker.

Waar zou ik deze foto genomen hebben?
Iemand enig idee?

Ik heb er mijn eerste kerstlunch al opzitten.
Gisteren was het al van dattum op de VRT.
Enkele sfeerbeelden hieronder. Wat is die nieuwe gsm toch een handig ding.

Karine & Ineke

De Donnatafel: Ineke, Robin, David, Peter R, Peter VH, Frank, ...

Kevin De Hertogh had het er vorige week ook al over op zijn blog: Sons & Daughters zijn terug. De populaire serie uit de jaren '80 verovert via Vijftv Vlaanderen opnieuw.

Ik zapte er van de week 'toevallig' langs en ik stond er van versteld hoeveel personages ik nog kende. Ik begin me altijd een beetje zorgen te maken als ik ontdek hoeveel nutteloze info in mijn brein geslopen is (zonder dat ik het zelf besef). Ik zat er naar te kijken en het was allemaal 1 grote 'back to the past'-erlebnis. Ik kon maar niet geloven dat het bijna 20 jaar geleden was dat ik dit nog op tv gezien had. It seemed like yesterday!

Geniet mee: Patricia heeft een schampschot aan het hoofd en panikeert als ze beseft dat de wonde veroorzaakt is door een kogel. Ze denkt dat David de dader is en vertelt dit aan Steven. Die vertrekt onmiddellijk naar David om hem tot bekennen te dwingen. Een regelrechte confrontatie tussen de twee wordt vermeden omdat Tony bekent dat hij de schuldige is...

Zelfs zonder 'open dak' kan je dit jaar toch nog van een gezellige sneeuwbui ter hoogte van je salontafeltje genieten.
Want nu is er: the recycling snow machine!
Lees: een soort fontein, maar dan met sneeuw.

De demo-video valt bij mij in de categorie 'moeilijk te evenaren humor' (en doet me denken aan de kerstaflevering van 'Alles Kan Beter').
De vraag die ik dan maar niet uit mijn hoofd krijg: zouden er echt mensen zijn die dit kopen?
Indien ja: stop visiting this site!

Er zijn van die mensen die niet weten hoe ze een pasta 'al dente' moeten klaarmaken.
First of all: shame on them!

Maar nu is er eindelijk dé oplossing: the pasta digital timer spoon!

Gewoon het soort pasta dat je aan het koken bent intikken (hij kan er 11 memoriseren) en Mr. Pasta Spoon waarschuwt je als de pasta klaar is.

Nog nooit van bovenstaand woord gehoord?
Lees dan hier eerst de uitleg even.
En dan kan je meteen vlot doorklikken naar de top 10 van de 'most nitpicked movies'.
Titanic staat bovenaan met een indrukwekkende lijst nitpicks.
Vooral interessant als je op de titels doorklikt.

Als je echt helemaal inspiratieloos bent dit jaar, dan vind je in dit lijstje ongetwijfeld je gading wel.

Beste vrienden, een assortimentje van onderstaande dingen volstaat dit jaar voor mij:
- dit om van jullie gezeur verlost te zijn
- alhoewel dit ook de oplossing voor dat probleem zou kunnen zijn
- hier kan je nooit fout mee doen
- en dit is ook een persoonlijke hit
- en dit om de dag af te ronden ("nog 5 minuutjes")

Nog net op de valreep... voor middernacht... een wekelijkse traditie:

Ik heb een hekel aan winkelen. Of het nu het dagelijkse aanschuiven bij de bakker is, de wekelijkse file in de Delhaize of de seizoensgebonden kruistocht om een nieuwe garderobe, het zal wel atypisch vrouwelijk zijn maar ik GRUW er van. Op administratie na is er niks waar ik sneller personeel voor zou aanwerven dan dat. Er van uitgaand dat ik er het geld voor had natuurlijk.

Voor mensen die -zoals ik- lijden aan een shoppingallergie, is de meest verschrikkelijke periode van het jaar aangebroken. De jacht om kerstcadeaus is officieel geopend. De strijd om een hoofdrol in mijn nachtmerries ook. En de concurrentie is moordend.

Jengelende kleuters die CD-rekken omver lopen, het op een huilen zetten bij elk stuk chocolade dat ze niet meteen in hun mond kunnen laten verdwijnen en hun snotneus afvegen aan de broek van toevallige voorbijgangers. Scheldende moeders die de controle over hun kroost kwijt zijn en niet genoeg opvoedkundig talent bezitten om te beseffen dat kinderen aan Ikea-stress blootstellen gewoon een legale vorm van mishandeling is.

Oude besjes die zich net nu een nieuwe plumeau willen aanschaffen en met dat doel de kassa van de Blokker een half uur lam leggen om heel hun portemonnee uit te gieten, alle muntjes per soort te ordenen, vast te stellen dat ze net twee cent tekort komen en dan toch met dat briefje van 500 euro moeten betalen waar de kassierster niet genoeg wisselgeld voor heeft. Voor mij is het pure horror.

Nochtans kan ik uit de grond van mijn hart zeggen dat ik van kerstmis hou. Dicht bijeen kruipen om de kou te verjagen, wegdromen bij de lichtjes in de boom, lekker eten en drinken en tegen beter weten in toch weer hopen op vrede op aarde voor alle mensen van goede wil. Ik doe het allemaal met evenveel overtuiging.

En eens ik mijn moed bijeen krijg geraapt, zal ik er dus ook deze keer wel weer helemaal voor gaan. Niet de obligate das voor papa en de keukenrobot voor mama dus. Neen, als het dan toch moet, dan wil ik het ook goed doen.

Zodat ik me kan verheugen op het opgeluchte gezicht van mijn metekindje omdat ik door had dat ze de Pooh-prullaria ontgroeid is en een hip flesje parfum verkiest. Zodat ik er in slaag om het zoontje van mijn vriendin Karen evenveel plezier te bezorgen met de glitter-verpakking als met het cadeau dat er uit komt.

Er is Greet die ik gelukkig maak door haar de zekerheid te geven dat ze ook in 2006 elke ochtend een blaadje van Peters zeurkalender zal kunnen scheuren. En Nele, die meestal te blut is om te kopen wat ze nodig heeft en vast al uitkijkt naar welk nuttig gebruiksvoorwerp ik deze keer uit mijn hoed tover.

Mijn ex is ongetwijfeld net als ik al weken aan het piekeren over hoe hij me de loef zal afsteken in onze onderlinge competitie om het meest originele cadeau. En hoezeer Kevin ook probeert om aan mijn grote mond te laten ontsnappen wat hém te beurt zal vallen, hij zal zijn nieuwsgierigheid pas over een week of twee bevredigd zien.

Niemand kan me van mijn doel afhouden en ik ken geen medelijden. So move over shopaholics, the christmas-monster is on her way!

Meet Isadore, Fairybit, Protobot0 & Protobot1, the mimobots: 4 hippe USB-sticks met 512MB aan opslagruimte.
Meer info: hier.
Haast je, want Fairybit is al uitverkocht!

Gedaan met het urenlang zoeken naar een gepast kerstcadeau... voor mij.
Want vanaf vandaag tot aan de kerstperiode zal ik hier regelmatig nuttige tips doorsturen.
Hieronder de eerste.


De iPod-boxershort has arrived!
Slechts 22 dollar per exemplaar. En als je er twee bestelt, krijg je er nog 3 gratis iTunes-downloads bovenop.
Play that funky music, baby!

Wat is voor jou het toppunt van romantiek?

Het sneeuwt op www.kevinwonderland.be!
De melige pipo in mezelf kon het weer eens niet laten.
Eigenlijk ben ik een onvervalste romanticus.
Ik meen me zelfs nog te herinneren dat mijn allereerste lief mijn hart wist te veroveren door op de vraag "Wat is romantiek voor jou?" "Samen door de sneeuw wandelen" te antwoorden.
Ach, ik was jong. En een tikkeltje naïef.
Ondertussen ben ik er al een tijdje achter dat dat antwoord ongeveer het enige positieve aan de hartenbreker in kwestie was.
Ik ben nog altijd een tikkeltje naïef. Niet enkel als het over wandelingen in de sneeuw gaat.
Maar dat koester ik.
Want te nuchter zijn is ook niet gezond.
Behalve dan als je met de auto moet rijden. Maar dat doet nu even niet ter zake.

Gisteren kreeg ik van iemand de opmerking dat ik wat persoonlijker moet worden op deze weblog, want de doorsnee bezoeker zou nu niet tot mij kunnen doordringen.
Laat daar nu net mijn grootste angst schuilen.
Stel je voor dat zelfs de doorsnee bezoeker van deze site tot mij zou kunnen doordringen.
En dat die dan ontdekt dat ik een tikkeltje naïef ben.
En dat die daar dan misbruik van zou maken.
Ik mag er niet aan denken.

... doet het goed in zijn eerste weekend in de VS.
Hier kan je trouwens het kortverhaal van Annie Proulx - waar de film op gebaseerd is -lezen.

Vroeger kreeg ik elk jaar een adventskalender van mijn mama.
Je weet wel zo'n kalender met venstertjes.
Elke dag mocht ik dan een venstertje openen en een chocolaatje naar binnen werken (explains a lot about my present urge for chocolate).
Gisteren heb ik een gezondere variant van de adventskalender ontdekt: 2006 for life, het kraslot.
Enige addertje: zo'n lot kost 6 euro. Maar je houdt er wel urenlang spelplezier aan over. 31 venstertjes waarachter een nieuwe toekomst kan schuilen.
Uiteindelijk met 3 loten gewonnen.
En het vierde deed ons de das om.
Maar ik deed het voor het kinderlijke enthousiasme dat bij mij en mijn speelkameraadje naar boven kwam.
Echte suspens!
The real thing!
En ooit word ik miljonair.
Dat voel ik aan mijn theewater.
Let op mijn woorden.

De topreeks 'Lost' heeft nu ook een officiële podcast. Wees wel op je hoede voor je je abonneert, want de laatste casts gaan over de tweede reeks. Je zou wel eens meer te weten kunnen komen dan je eigenlijk wil.
Durvers (of nieuwsgierige mensen) kunnen zich hier abonneren.
(RSS-feed: http://abc.go.com/primetime/lost/podcast.xml)

Onvoorstelbaar hoeveel mensen mij de voorbije 24 uren een mailtje hebben gestuurd, gebeld of zelfs persoonlijk hebben aangesproken over mijn versierplannen.
Zal ik jullie geduld niet langer op de proef stellen?
Ik heb gisteravond mijn kerstboom versierd.
Hierboven een sfeerbeeld.
En ik moet toegeven dat het het meest geslaagde exemplaar is dat ik tot nu toe al gehad heb. Ok, hij is fake. Dat geef ik toe. Maar je merkt het echt niet (ook al twijfelt Birgit S. daar aan). En bovendien bevrijdt een fake kerstboom mij van een heleboel trauma's. Trouwe bezoekers herinneren zich dit verhaal ongetwijfeld nog.

Vanavond kan ik even geen berichten meer posten, want ik ga op de versiertoer...
Dat is al zo lang geleden.
En ik heb er echt zin in.
Morgen mag je een verslag verwachten.

Ashton (does he still need an introduction here?) zit duidelijk in de knoop.
Of Demi houdt hem (te) kort.
Anyway, lang geleden dat hij hier nog eens gepasseerd is.
Als dat geen goeie reden is om deze nieuwe foto te publishen weet ik het ook niet meer.

Ook geen zin om je douche telkens opnieuw te kuisen?
Wel dan vind je hier de oplossing.
I only hope the chick's not included.

Goed nieuws: binnenkort kan je televisieprogramma's kopen via iTunes.
In het aanbod: Law & Order, The Office, Lost & Desperate Housewives.

Woensdag, dus de traditie weer alle eer aandoen met een column van Els Aeyels:

Er is een schrijnend gebrek aan mensen die het onderscheid kunnen maken tussen wat belangrijk is en wat niet. Er zijn -naar mijn onbescheiden mening- veel te veel mensen die zich bezighouden met futuliteiten en daardoor uit het oog verliezen waar het eigenlijk om gaat. Mensen die zo vastgeroest zijn in de dagelijkse routine dat de schrik hen om het hart slaat als de omstandigheden hen dwingen tot improvisatie.

Ik geef toe dat ik zelf een nogal chaotisch leven leid en dat ik misschien daarom minder moeite heb met dingen snel naar waarde te schatten. Ik kan in een fractie van een seconde twee mogelijkheden tegen mekaar afwegen en ik voel instinctief aan welke van de twee mijn aandacht het meest verdient.

Ik ben geen "misschien" of "ja, maar"-mens. Als mijn vrienden me nodig hebben, dan laat het me koud of ik op tijd op het werk geraak, of ik vandaag nog vers brood kan kopen en of ik niet eerst zoals gepland de vloer moet schuren, het hemd van mijn lief moet strijken en de planten water moet geven. Dat soort excuses heb ik onlangs moeten aanhoren toen ik een vriend in nood wou bijstaan en daarom op mijn beurt hulp vroeg om wat praktische zaken geregeld te krijgen.

Wat bleek? Dat heel wat mensen het te druk hadden. Mensen van wie ik zeker weet dat ze vinden dat ze hun prioriteiten netjes op een rijtje hebben. Mensen die zich helemaal niet aangesproken voelen als ik me openlijk erger aan het onvermogen van "de wereldburger" om zichzelf te relativeren. Wat me daar nog het meest aan stoort, is dat het net die mensen zijn die me er geregeld op wijzen dat ik niet altijd alles alleen moet doen. Dat ik af en toe wel es gewoon moet kunnen toegeven dat ik hulp nodig heb.

Wel, vorige week had ik er nodig. En wat meer was, ik had er zo DRINGEND nodig dat ik "hulp" heb GEROEPEN. Iets was voor mij eigenlijk volstrekt ondenkbaar is. Ik doe gewoonlijk namelijk alles zelf. Dan is het gedaan zoals ik het wil. Anders verspil ik alleen maar tijd met uit te leggen wat er moet gebeuren en blijf ik toch maar piekeren over of het wel zal verlopen zoals het moet. Ja, ik ben een controlefreak, ik heb zoveel balletjes in de lucht hangen, dat ik ze liever ook zelf terug opvang.

En dat wordt me wel eens kwalijk genomen. Mensen zeggen dat ik hen niet vertrouw, dat ik mezelf beter vind dan anderen, dat ik niet moet zeuren dat ik het altijd zo druk heb want dat het mijn eigen schuld is. Dat is zo, ik ontken het ook niet. Maar ik stel vast dat diezelfde mensen het op de cruciale momenten laten afweten. Dat ze niet inzien dat ik –misschien anders dan zij- niet iemand in het midden van de nacht uit bed zet als ik zelf een andere oplossing had kunnen bedenken.

Ik krijg het woord "help" niet makkelijk over mijn lippen. Ik ben er te trots en te koppig voor. Dat zijn geen goeie eigenschappen, maar het is zo. Ik leef ermee en dat doet de rest van de wereld ook, zonder er zich ooit druk in te maken. Behalve dan die ene keer dat ik wél om hulp vraag, dan verras ik de mensheid blijkbaar zo erg dat niemand weet hoe te reageren. En dus heb ik gedaan wat moest. Ik heb mijn plan getrokken. Zoals gewoonlijk.

Je weet ondertussen al dat ik het voor freaks met een gezonde dosis zelfrelativeringsvermogen - is this an existing word? - heb.
En deze gasten vallen zeker onder die noemer.
Een nieuwe trend op het net: je eigen videoclip maken bij een van je favoriete songs.
The Mischievious Boys (David, Edward, Joseph en Tommy) krijgen er duidelijk maar niet genoeg van, want ondertussen hebben ze al een vrij indrukwekkende collectie. Alleen nog even 'het lippen' synchroon proberen te krijgen, jongens.
Mijn favoriete clips:
- Hung Up (bekijk hier)
- Beautiful (bekijk hier)
- What A Feeling (bekijk hier)
Could they be gay?
Oh ja, ik wil dat groene shirt uit de Beautiful-clip met het opschrift 'I'm a keeper'.
Kwestie van mogelijke geïnteresseerden al meteen in te lichten over de kleine lettertjes bij mijn persoonlijke gebruiksaanwijzing.

Wel, dit is nu eens iets waar ik geen last van heb.
Maar toch fijn om weten dat er onderzoekers zijn die zich over dit soort vraagstukken buigen.

Een film waar ik al een tijdje naar uitkijk: Brokeback Mountain - die eerder dit jaar een Gouden Leeuw won op het filmfestival van Cannes - gaat van de week in première, in de VS.
Texas & Wyoming zijn voor een keer het decor van een buitengewoon cowboyverhaal.
Je kan de trailer hier bekijken.
Hier zijn nog twee goeie redenen om hem te gaan bekijken: Jake Gyllenhaal & Heath Ledger in de hoofdrollen.


Een andere aanrader: Le Temps Qui Reste, van François Ozon. Had ik kaartjes voor gekocht tijdens het filmfestival in Gent, maar door omstandigheden ben ik er toen niet geraakt. Ik hoor van anderen die hem wél gezien hebben dat het een prachtige film is. En hij speelt nu bij ons in de zalen.
De trailer vind je hier.