Amai, wat is die nieuwe trailer voor seizoen 3 van Desperate Housewives toch knap gemaakt.

Ok, die van seizoen 2 mocht er ook al flink wezen.

Vanaf 28 augustus is Leen Demaré tussen 6 en 9u weer helemaal wakker & mee. Ze trekt de dag met een ‘ongehoord’ enthousiasme op gang en ook in het nieuwe seizoen maakt ze het verschil in het ochtendradiolandschap. Bij Leen hoor je wat er leeft in de wereld.

Leen verwelkomt vanaf maandag nieuw, jong geweld in de ochtendshow: Ronald Verhaegen (vroeger StuBru). Zijn grootste verslaving: kranten en alles wat met actualiteit te maken heeft. En van die verslaving maakt Leen een deugd. Ronald zal bij Leen verschillende keren per dag signaleren wat de Vlaamse (en andere) kranten zoal brengen. Hij staat tegelijkertijd in rechtstreekse verbinding met de verkeersredactie en meldt verkeersproblemen meteen als die er zijn.

Ella & Dorien Leyers werden de voorbije zomer vaak op de achterbank bij verschillende bekende Vlamingen gespot. Ze hadden daarbij enkel professionele bedoelingen. De zusjes waren zich druk aan het voorbereiden op Donna’s nieuwe ochtendshow. Wat ze allemaal van plan zijn op die achterbank hoor je volgende week bij Leen.

Geert Hoste blijft elke week de wenkbrauwen fronsen terwijl hij de actualiteit volgt. Op vrijdag brengt hij bij Leen verslag uit en voorspelt hij meteen ook al wat we de volgende week zoal in het Journaal te zien zullen krijgen. Er komt geen glazen bol aan te pas. Puur Hoste-buikgevoel.

Vanaf maandag mag Leen al meteen 2 tickets voor Madonna’s Confessions Tour in Parijs weggeven. Hotelovernachting, concerttickets, vervoer & transfers all in. Wat je precies moet doen om de tickets te bemachtigen vertelt Leen maandag.

Het begint subtiel.
Eerst heb je het nog niet echt door.
Maar dan begint het plots te dagen: ik post weer minder regelmatig.
En ja, we weten ondertussen allemaal al wat dat betekent.
Het is druk op het werk.
We zitten in de laatste rechte lijn naar het nieuwe seizoen van de ochtend.
Nu begint het pas echt interessant te worden.
Ik voel het kriebelen.
Het wordt hoog tijd dat we er weer allemaal samen in kunnen vliegen.
Twee maanden voorbereiden is kort en tegelijk lang. Nu wil ik gewoon weer in de dagelijkse stroom van actua en interactie met luisteraars terecht komen.
We staan met z'n allen op scherp.
Jij hopelijk ook.

Was vanmorgen aan het dollen met mijn bedgenoot toen die met een mengeling van amusement en gespeelde verontwaardiging zei: "Kijk, het is toch onvoorstelbaar, amper het bed uit en ze is weeral naughty". Mijn ogen lachten even hard als de zijne, toen ik me als een wulpse filmdiva achterover gooide en kreunde: "Ik ben ALTIJD naughty, wist je dat nog niet?"

Nu ik er zo een paar uur over nagedacht heb, besef ik dat het eigenlijk nog waar is ook. Soms probeer ik me wel eens een tijdje te gedragen zoals mijn leeftijd het voorschrijft, maar ik hou het nooit lang vol. Meestal vind ik volwassen toch maar een mooi woord voor saai. En ik ben veel dingen, maar al zeg ik het zelf, saai is er niet één van.

Ik denk dat ik altijd al de verpersoonlijking ben geweest van de ergste nachtmerrie van elke ouder. Een roekeloos kind dat op zoek naar avontuur telkens in de meest onmogelijke situaties terecht kwam. Dat alles wou weten, zien, voelen, ruiken, proeven en zélf van dichtbij meemaken. Tijdens mijn uitstapjes viel ik van de tafel, de trap, het balkon, de glijbaan, het klimrek en de schommel. Later uit touwladders, bomen en dakgoten.

Avonturen die 4 keer resulteerden in een gegipste enkel en littekens opleverden in voorhoofd, slapen, rechterduim, linkerhand, linkerelleboog en rechterknie. Voor de rest ben ik er redelijk ongeschonden uitgekomen. Van mijn ouders weet ik het niet.

Er is in de loop der jaren niet zo gek veel veranderd. Ik vind dingen die niet mogen, nog altijd leuker dan dingen die wel mogen. Uit de psychologische test die bij mijn journalistenexamen hoorde, bleek dat ik een soort ongeneeslijke afwijking heb, die er op neerkomt dat ik leef in de veronderstelling dat regels bestaan om ze te overtreden. Sinds dat officieel is vastgesteld, voel ik niet langer de nood om er nog iets aan te veranderen. Het IS zo. Ik ben een onverbeterlijke flirt, een plaaggeest, een stout kind, een rebelse puber en een nieuwsgierig aagje.

Ik heb teveel fantasie om binnen de lijntjes te kleuren. Ik ben te eigengereid om me neer te leggen bij de heersende normen en waarden. En ik heb te weinig inzicht in de zakelijke kant van het leven om mijn plezier er door te laten vergallen. Of dat goed of slecht is, weet ik niet. Maar tot ik daar achter kom, zet ik mijn ondeugende tocht gewoon voort. Onder prikkeldraden en over afsluitingen, door deuren met “enkel voor bevoegden”, naar verboden stranden en illegale feestjes. Op zoek naar dat ene onverwachte, dat het allemaal de moeite waard maakt.

En ja, ik val nog geregeld onderweg. Op de vlucht voor de ordediensten, van zattigheid over mijn eigen voeten of van blinde passie voor foute mannen. Maar ik heb het er voor over. Je kan beter spijt hebben van iets wat je hebt gedaan dan van iets wat je niet hebt gedaan. Dat en zoveel andere belangrijke levenslessen heb ik geleerd van mijn grote voorbeeld. Mijn GSM zingt haar tijdloos lied. Pippi Langkous rules. Always.

Feestvierder 1:

Ik vind dat sommige mensen naar preparé ruiken.

...

Jamaar nee, serieus, sommige mensen ruiken toch echt naar preparé?

En hier nog een aantal foto's van het decor.



Een volledige fotoreportage vind je op donna.be.

Het was een feestje om U(do) tegen te zeggen.
En in het kader van de achteruitblikvertekening kan ik mij precies al niet meer herinneren dat het af en toe regende.
Trouwens, ik zou toch niet thuisblijven omdat het een beetje regent zeker?
Ik ben geen mietje. (hold that thought! and delete it!)

De Donna Soirée Deluxe was de perfecte afsluiter. Altijd leuk om met een fijne mix van collega's en vrienden de dansvloer in te palmen. Omdat ik de Bob van dienst was, kan ik me vandaag ook alles nog glashelder herinneren. Bepaalde collega-bloggers beschikken nochtans over bewijsmateriaal dat je aan het twijfelen zou kunnen brengen.
Neen, ik was echt niet zat.

Tijd om zelf ook wat beeldmateriaal te posten.

Vroeger werd ik er hooguit 2 keer per jaar door geteisterd.
Maar de voorbije weken gebeurt het net iets te vaak naar mijn zin: een auto- of winkelalarm dat me uit mijn slaap haalt.
Vorige zondag (de dag waarop ik mijzelf uitslapen wel eens toesta) was het nog maar eens van dattum. Het alarm van de winkel naast de deur loeide me rond 8u wakker. Want twee keer raden waar de sirene hangt. Vlak naast mijn slaapkamerraam.

De brandweer leverde alweer de redding. Al konden ze aan de continue echo in mijn hoofd niet meteen iets doen: "Meneer, ge werkt bij de radio, dan zijde toch gewoon om constant hetzelfde te horen".
Hahahaha.
"Ja, ik ben vooral gewoon om constant dit soort zeikopmerkingen over 'de radio' te moeten aanhoren."
Hahahaha.

En kan er nu even iemand het alarm van die auto die onder mijn livingraam geparkeerd staat duidelijk komen maken dat het genoeg is geweest?
De ontoerekeningsvatbaarheid dreigt toe te slaan.

The Pet Shop Boys.
Ja, ik heb ze gezien op Marktrock.
En, ik vond ze niet goed.
Ze zongen onder andere 'Go West'.
En ik dacht: "Go West, and don't come back!"

Maar ik geef toe dat het podium wel meeviel.
Kijk, op een onder- en overbelichte foto zag het er zo ongeveer uit:

Gisteren (met de nodige vertraging) de verjaardag van die andere Kev gevierd.
Er zullen op zijn blog ongetwijfeld heel foute foto's verschijnen binnenkort. Foute foto's van foute geschenken.

Er klopt iets niet.
Het bezoekersaantal stijgt als ik niets post.
I love my stalkers!

Ik heb een van de drukste weken van het jaar achter de rug.
Remember the morning show producer-thingie?
Wel, het was een week met flinke knopen.
En een nog flinkere bijl om ze door te haken.
Just the way I like it.

Het leuke is dat ik jullie met enige trots kan melden dat we binnenkort aan het nieuwe seizoen kunnen beginnen met de gedroomde crew.
Niet enkel achter de schermen, maar ook on air.
Aan 'name dropping' kan ik nog niet doen.
Maar het gaat er nog van komen.
Ik voel het.

dat ik in het midden van de zomer plots zin krijg om de verwarming op te zetten?

Badmintonner 1:

Ik ga heel erg zuinig met mijn lichaamsenergie om. Als ik zie dat er een kans bestaat dat het verloren energie is om naar het pluimpje te lopen, dan schiet ik gewoon niet in actie.

Bij ons noemen ze dat gewoon 'lui zijn'.

"Een uurtje?!? Is dat niet te kort?"
Ja, daar was hij weer. De sporter die geen grenzen kent.
Want als ik me ergens in vastbijt dan is het niet half, maar anderhalf.

Zo gebeurt het dat een mens op een zondagmiddag in Sporty Spice verandert.
'De Vlaanderen Sportland Start To Run-podcast" (probeer dat maar eens zonder horten uit te spreken nadat je net 20 minuten gelopen hebt) werkt verslavend.
Al moet ik Evy wel nog even onder handen nemen morgen. Want na een tocht van een half uur plots te horen krijgen dat je goed bezig bent en er dan toch nog een maar aan toevoegen...
"Jaja, je bent goed bezig, maar laat ons niet vergeten dat je nog 20 lessen te gaan hebt voor je echt in topconditie bent."
I know! Maar dat betekent nog niet dat iemand dat luidop mag zeggen.
Zeker niet als iemand daarboven ook nog eens besluit om de kraan even open te draaien.


Na de hoopgevende woorden van Evy ben ik rechtstreeks naar het sportcentrum doorgelopen. Want de sportfreak in mezelf had ook nog om een potje badminton gevraagd.
"Een uurtje?!? Is dat niet te kort?" hoorde ik mezelf zeggen toen mijn mede-vliegenmepper de reservatie van het terrein bevestigde.
Hij lachte een beetje mysterieus.
Nu snap ik waarom.


Morgen een rustdag. (niet mijn eigen keuze, het moet van Evy)
En overmorgen vlieg ik er weer in.
Als je me mocht tegenkomen ondertussen: ja, dat is waanzin in mijn ogen.
Kom nooit tussen mij en mijn loopschoenen of badmintonracket!

Jawel, het gaat echt nog lukken om tegen eind deze zomer heel de Donnaploeg aan het bloggen te krijgen.
Maarten is ook terug in blogland.
Welcome back in blogland!
En oh ja, spreek hem voortaan aan als 'the man with the plan'.
Ik ken hem ondertussen goed genoeg om te weten dat hij die titel meer dan verdient.

Wat?
Je wil mij graag een fles wijn cadeau doen?
Geen probleem.
Een van mijn absolute favorieten staat hieronder.


En ze serveren hem ook in 't Pakhuis.

Dus, ik kom gisteren op een feestje Dave & Posh tegen en ik vraag of ze even voor een foto willen poseren. "Doe gewoon alsof je thuis bent," zei ik.

Als jij daar, starfucker, nog eens naar New York gaat, dan komt deze map zeker van pas.

Ja, als je het hier zo bekijkt dan zijn we toch echt wel goed bezig.

De pro's en contra's van weblogs zijn hier de voorbije weken al uitvoerig besproken.
Maar dan vooral vanuit de wereld van de auteurs.
Laat ik het perspectief nu even omdraaien en aan de andere kant van het scherm gaan zitten.

Dan moet ik toegeven dat ik het zelf ook leuk vind om het verloop van kleine levenshistories te volgen. In stilte. Want ik laat zelden of nooit een comment achter op de blogs die ik bezoek. Ik wil een anonieme getuige zijn. Mijn handtekening hoeft niet noodzakelijk onder iemand anders' levensverhaal te staan. Ik geniet in stilte.

OK, ja, ik zal een voorbeeld geven.
Een aantal weken geleden las ik dit op een van mijn favoriete blogs.
Sommigen kijken graag naar 'Neighbours'. Anderen hebben het dan weer meer voor 'Home and Away'. Ik hou van dit soort verhalen.
En net als die 'Neigbours/Home and Away'-fans vlucht ik even uit mijn eigen wereld. Alhoewel. Ik blijf wel in de echte wereld. De echte wereld in prozavorm.
Voorlopig blijf ik de plotlijn goed vinden. Deze plotlijn zeker.

De strakke design freak in mezelf begint al te dagdromen van deze Apple-plannen.

Ik zou het es willen hebben over een vriend van mij. Omdat hij nogal gesteld is op discretie en privacy, zal ik zijn identiteit beschermen. Maar omdat een verhaal een hoofdpersonage nodig heeft en een hoofdpersonage een naam, zal ik hem Steven noemen. Mocht iemand ooit op het idee komen een boek te schrijven waarin hij een rol speelt, dan lijkt Steven me een uitstekende naam voor hem.

Stevens verhaal begint ietwat sprookjesachtig. Op de dag dat God de talenten uitdeelt, is Steven te laat op de afspraak. Hij is zo druk bezig geweest met over en weer lopen tussen alle mensen die hem nodig hebben om één of andere futuliteit op te lossen, dat ie dat ene ding waar hij zélf belang bij heeft helemaal uit het oog is verloren.

En zo komt het dat Steven helemaal achteraan in de rij staat aan te schuiven, zichzelf voor het hoofd slaand over zo’n stommiteit, en met weinig hoop op een goeie afloop. Wanneer het eindelijk zijn beurt is, heeft God maar drie pakjes meer over. Steven maakt ze voorzichtig open en vindt tot zijn verbazing “groot hart”, “scherp verstand” en “sterk karakter”.

Vol ongeloof over zoveel geluk, klapt hij enthousiast in de handen, tot hij vanuit zijn ooghoeken een meewarige glimlach op Gods gezicht ziet verschijnen. Steven kijkt God vragend aan, maar het enige wat die zegt, is: “Mooie loten, maar of het ook makkelijke zijn...”

Niet dus. Zoals alle verstandige mensen, gelooft Steven heilig in de theorie dat je niet van iemand anders kan houden als je niet eerst van jezelf houdt. Dat je onmogelijk van iemand kan verwachten dat ie je neemt zoals je bent, als je dat zelf niet eens kan. En dus steekt Steven al zijn hele leven veel energie in het aanvaarden van zijn eigen kleine tekortkomingen.

Het probleem is Stevens hart. Dat is zo groot dat het vindt dat het recht heeft op een eigen mening. En die is dat het onmogelijk is om van jezelf te houden als er niemand van jou houdt. Om het aanvaardingsproces van de mensen om hem heen makkelijker te maken, houdt Steven dus ontzettend veel van hen. Zoveel dat de tijd om voor zichzelf te zorgen, er soms bij inschiet.

Die mensen om hem heen wéten dat ook, maar ze vinden het niet echt een probleem. Want Steven heeft een sterk karakter. Die slaat zich er wel doorheen. Die komt altijd op zijn pootjes terecht. Toch?

Wel, ja en neen. Steven raakt ook wel es de weg kwijt en verliest zichzelf in allerlei omwegen, uitwegen en vluchtwegen waar hij diep ongelukkig van wordt. Zo diep dat ik er soms niet meer in slaag hem uit het doolhof te helpen.

Waarmee ik bij de essentie van dit verhaal kom. Net als Steven ben ik een idealistische wereldverbeteraar. En deze keer ben ik er in geslaagd mezelf wijs te maken dat ik minstens enkelen van jullie kan overtuigen om de Stevens van deze wereld niet vanzelfsprekend te vinden. Want dat zijn ze niet.

En net als Steven ben ik naïef. Naïef genoeg om te geloven dat ik hem kan overtuigen om niet te wanhopen. Miracles DO happen, honey. Look in the mirror. YOU happened to me.

Ik had het gisteren al over de manipulatie van bepaalde mediabericht(geving)en. Hier is nog een voorbeeld.

Ik heb het zo lang als mogelijk stil gehouden, maar nu de klok rondom mij wel heel erg luid begint te tikken, kan ik het niet langer.
Over een half jaar word ik 30.
En de enige emotie die dat - voorlopig - bij mij oproept, is: party! Voor zover dat al een emotie is natuurlijk.
Vorige week heb ik zelfs de eerste stappen gezet om dat party-gevoel wat dichter bij de realisatie te brengen. Altijd handig namelijk als je emoties ook in de praktijk kan omzetten.
Ik heb een partner-in-crime aangeduid, die voor de praktische realisatie van de feestelijkheden zal instaan. De taakomschrijving is duidelijk: zorg er voor dat het een onvergetelijk feest wordt, niet alleen voor mij, maar vooral voor de genodigden.
Ik had de woorden amper uitgesproken of de locatie lag al vast. En: het is er eentje om U (jawel, zelfs met een hoofdletter) tegen te zeggen.
Het spreekt voor zich dat ik er nog een half jaar lekker mysterieus over ga doen.
En wat minstens even mysterieus is, is de vraag of jij wel uitgenodigd zal worden.
Heb je in de voorbije 29 en een half jaar (op de juiste manier) indruk op mij gemaakt?
Het antwoord landt begin volgend jaar in je brievenbus. Of niet.

Nvdr: kev wil zich nu alvast excuseren bij mensen die hij toevallig een uitnodiging zal vergeten te sturen.

Ik moest mijn vermoedens over La Tourneuse de Pages nog weerleggen/bevestigen.
Bij deze:
- het is een trage film: YEP!
- het is een spannende film: NOT! Al wordt er af en toe wel een poging ondernomen om het allemaal wat spannender te maken.
- het is een pianofilm: YEP, maar tegelijk ook weer niet.
- het is een film met warme kleuren: NOT! Al wordt er af en toe wel een poging ondernomen om het allemaal wat warmer in beeld te brengen.
- het is een soort American Beauty, maar dan op z'n Frans: NOT! Alhoewel, soms een beetje.
- het is vooral een veelbelovende film: wat zeggen ze ook alweer? Veel beloven, maar...
Ik ben dus niet echt overtuigd de zaal uitgewandeld.
Het gesprek achteraf op café was stukken boeiender.
Maar dat lag natuurlijk aan het gezelschap. En de pianomuziek op de achtergrond.

Dit reduceert mijn kansen op het vinden van Mr. Right nog iets meer. 1 kans op 3 volgens deze cijfers dat ik hem straal negeer.

But then again, who needs a boyfriend when you can have THIS?
Het grappigste aan de site zit 'm in het onderstaande beeld.



Was het leven maar altijd zo eenvoudig.

Op de unief heb ik ooit een bijzonder interessant vak over de manipulatie van bepaalde mediabericht(geving)en gevolgd. Er zijn zoveel factoren die er voor kunnen zorgen dat nieuws de kijker/lezer/luisteraar/surfer/... niet op de juiste manier bereikt. En daar staan we eigenlijk niet voldoende bij stil.
Toen ik dit bericht las, werd ik mij daar nog maar eens pijnlijk van bewust.

Ja, in de media kan de wet van Murphy soms echt toeslaan.
Het resultaat: uitzendingen waarin echt alles fout gaat.
In het onderstaande filmpje zie je dat de ellende zelfs zeven en een halve minuut lang kan blijven aanslepen.
Je zal de presentator maar zijn.

Ik hoop dat je zonder kleerscheuren door het weekend gekomen bent.

Ik ben door de organisatoren van het Filmfestival Gent uitgenodigd om vanavond in avant-première naar La Tourneuse de Pages te gaan kijken.


Een beetje research laat mij het volgende vermoeden:
- het is een trage film
- het is een spannende film
- het is een pianofilm
- het is een film met warme kleuren
- het is een soort American Beauty, maar dan op z'n Frans
- het is vooral een veelbelovende film


Straks zal ik jullie vertellen hoe ver ik er nu precies naast zat met mijn vermoedens. Straks is een rekbaar begrip. Maar als trouwe bezoeker wist je dat natuurlijk al.

Ik moet dringend nog eens gaan zwemmen.
Waar zou Michael trainen?

Ik heb iets met symmetrie.
En vroeger keek ik tijdens de Olympische Spelen ook graag naar het synchroon zwemmen/onderwater ballet. (yeah, huge hint for my parents)
Het zal je dus niet verwonderen dat ik onderstaand clipje ook fantastisch vind.

Met deze column bewijst Els nog maar eens waarom het een jaar geleden een van mijn betere ideeën was om haar te vragen voor kev-in-wonderland af en toe iets te schrijven.

Toen ik gisteren met het angstzweet parelend op mijn voorhoofd, mijn mond wagenwijd open en mijn handen verkrampt om de steunen van die ongemakkelijke stoel bij de tandarts zat, bedacht ik dat ik een uitstekende spion zou zijn. Of crimineel. Of professioneel totalitair regime-saboteur. In elk geval iemand op wie men martelpraktijken toepast in de hoop hem of haar bezwarende informatie te ontfutselen. Ben ik in andere omstandigheden zeer wendbaar en flexibel, voor pijn buig ik niet. Dan barst ik liever.

Mijn tandarts lijdt altijd meer onder mijn bezoeken dan omgekeerd. Ik heb een hekel aan dat slaperige gevoel in mijn lip, dus ik laat haar altijd boren en slijpen en polijsten zonder verdoving. En terwijl zij nerveus heen en weer springend dingen roept als “oh help, dat is toch niet normaal, ik begrijp niet dat iemand dat kan verdragen, dat moet toch pijn doen!”, denk ik alleen maar “nog even doorbijten –haha- en het is voorbij.”

Ik heb blijkbaar een hoge pijngrens. Ik ben er niet speciaal trots op ofzo, ik veronderstel dat het genetisch bepaald is, dus veel verdienste heb ik er niet aan. Ik ga pas naar de dokter als ik bij manier van spreken op sterven na dood ben en ik ben eerder een recreatieve gebruiker van pijnstillers dan dat ik ze slik omwille van hun verdovende capaciteiten. Ik vind dat een Brufen 600 niet mag verspild worden aan hoofdpijn. Een Brufen vraagt om het gezelschap van een Gin Tonic en een leuk feestje om ten volle tot zijn recht te komen.

Dit alles maar om te zeggen dat ik mezelf al de hoofdrol zag spelen in mijn eigen “good cop, bad cop”verhaal. Een donkere, vochtige verhoorruimte, spot op mijn gezicht, rooie striemen op mijn rug en een uitdagende glimlach die mijn ondervragers tot waanzin drijft. Af en toe draai ik mezelf om, knipoog naar de zwartgekapte beul en fluister door mijn nieuwe tanden: “Hit me baby…”

Helaas, op weg naar huis al schoot ik letterlijk wakker uit mijn triomfantelijke droom. Toen de automobilist achter me mij er luid toeterend attent op maakte dat het licht al enige tijd op groen stond. En dat groen doorrijden betekent. Het is me de voorbije weken net iets te vaak overkomen. Mijn eindeloze reeks ochtenden, gecombineerd met de hittegolf en de zomerfeestjes hebben me met een gigantisch slaaptekort opgezadeld. En vermoeidheid is dus iets waar ik wél gevoelig voor ben.

Het is natuurlijk niet bepaald verstandig om het zwakke punt van mijn misdadige alter ego wereldkundig te maken, maar ik ben altijd al eerlijker geweest dan goed voor me is en de klachten over het uitblijven van mijn schrijfsels stapelen zich op dus een mens moet iets doen om het lege blad gevuld te krijgen. Bij deze dus: hou me een dag of twee wakker en ik teken alles. Really. Anything.

Ik word niet alleen zwakzinnig als ik niet genoeg slaap, maar ook gevaarlijk. Voor mezelf omdat ik ga balanceren op het randje van een depressie en dingen begin te doen zoals door het rood rijden omdat ik wil testen of God het wel goed met me voor heeft. Voor anderen omdat ik verander in de Playstation-versie van mezelf en dingen ga denken als “aha, voetganger, 1000 bonuspunten!”

Wie me te vriend wil houden, kan me dus op die ene dag dat ik niet moet werken beter niet voor de middag uit bed zetten zonder rekening te houden met wraakacties die jarenlang kunnen aanslepen. En wie me wil kraken, moet maar één ding onthouden. Pijn werkt niet, uithongeren evenmin en vleierij al helemaal niet. Maar laat naast mijn bed elke zeven minuten een wekker aflopen en ik word zo mak als de schaapjes die ik tel om in slaap te geraken.

Ja, ok, ik geef het toe. Ik kus graag mannen.
Zeker als ze 'groot' zijn.
En er in het midden van de Donnaredactie gewoon om smeken.

Mijn zusje heeft nu al wekenlang dezelfde nachtmerrie. Het lijkt me persoonlijk heel erg angstaanjagend om nacht na nacht hetzelfde te dromen. Het is me gelukkig nog nooit overkomen.

Mijn zus droomt telkens opnieuw dat ons opgroeidorp door een tsunami getroffen wordt. Even voor alle duidelijkheid: ons opgroeidorp is geen kustgemeente. Meer nog, ons dorp is zelfs vrij diep het binnenland ingetrokken, waarschijnlijk op de vlucht voor foute frigoboxtoeristen (er zijn namelijk ook juiste, maar da's voor een andere keer).

En toch, mijn zus droomt dus over lokale tsunami's, ter hoogte van het Vlaamse binnenland. In haar droom is de eerste golf net gepasseerd. Maar ze weet - van het Journaal en zo - dat er natuurlijk een tweede golf op komst is. Daarom smeekt ze me om haar niet los te laten, want anders raken we elkaar ongetwijfeld kwijt "als den tweeden komt". Geef toe, tot op dit punt is het psychologischerwijs (toevallig ook het vakgebied van mijn zus) allemaal vrij goed te volgen.

En dan gebeurt het. Ik weiger haar met beide handen vast te houden, want (en ik citeer mezelf in de droom): "ik moet eerst wel efkes een verslag maken voor op de radio." Vervolgens sta ik ter hoogte van het station (nog altijd in ons dorp) een verslag naar Brussel te lepelen met behulp van een heel erg grote microfoon.

Kijk, zelfs in mijn dromen ben ik een workaholic.
Maar zusje, laat het een troost zijn. In real life laat ik je nooit los. Ik zal er voor zorgen dat er een headset in de buurt is voor dat verslag.

Peter heeft er ook eentje!
Als we aan dit tempo blijven doorgaan dan heeft elke Donnamedewerker eind deze zomer zijn/haar eigen weblog.
Peter houdt zich in het weekend vooral met dit soort dingen bezig.
Tijdens de week is hij de rechter- (en soms zelfs linker-)hand van David.
Peter, welkom in de wereld van de mensen zonder privacy!

Kevin De Hertogh is blijkbaar ook weer in gang geschoten.
En dat schieten mag je letterlijk nemen.
Hij schiet nu elke dag een paar foto's voor zijn blog.

Een nieuwe lay-out en ook een nieuwe traditie.
Zo zal de banner (dat dreigende ding dat je hierboven ziet staan) regelmatig veranderen. De inspiratie ervoor pluk ik uit mijn eigen foto-archief.
En ik zal er ook telkens een verhaaltje bij vertellen.


De huidige is een stukje uit een foto die ik vorige zomer gemaakt heb, ergens hoog boven de wolken. En boven de Atlantische Oceaan. Tijdens een BA-vlucht tussen Barbados en Londen. En je ziet nog net het tipje van een vleugel. Binnen een aantal weken komt er dus een nieuwe banner. Met een al even boeiend verhaal.

Jawel, je vergist je niet.
Je hebt net een time-warp overleefd.
En je bent zowaar op deze weblog beland.
Even vertellen dat nu, anno 2016, geel/oranje echt helemaal in is.
Vandaar deze nieuwe kleurencombinatie.
Geef toe, het ziet er helemaal anders uit dan die site van 10 jaar geleden he?
Man, man, man, waar waren we toen in 2006 toch allemaal mee bezig?

Sommige mensen zijn al jaren dood. Zonder dat ze het zelf beseffen. Ze blijven gewoon rondlopen. Met de blik op mute-stand. En liefst van al doen ze dat ter hoogte van mijn winkelkarretje in den Delhaize/Makro/Carrefour/...

... snap ik het allemaal niet zo heel erg goed meer.
Neem nu broekenverkopers... zijn er toch bij gebaat dat mensen broeken AAN trekken, in plaats van UIT?
En toch doet deze reclamecampagne van Dolce & Gabbana me daar ernstig aan twijfelen.

Ik heb vorige week over Edinburgh gedroomd. Dat schoot me net te binnen toen ik dit bericht over een van mijn favoriete fotografen las.

Robert Mapplethorpe heeft tijdens mijn tienerjaren een groot stuk van het behang-over-behang geleverd. Na een tijdje vond ik duimspijkers iets te oneerbiedig voor zo'n meesterwerken en kaderde ik z'n foto's in. Deze heeft jarenlang in kamerbreed formaat in mijn kamer gehangen. Doet er me trouwens aan denken: mams of Eef, waar is dat kader heen?

Jawel.
Het is niet enkel een song van N'Sync.
Het waren ook de woorden die ik gisteren uitsprak toen collega Thibaut de Donnadeur achter zich dichttrok, om meteen met een andere bij StuBru in huis te vallen.
Ik zou hier allerlei toffe anekdotes over hem kunnen neerschrijven.
Maar ach, laten we vooral niet in leugens vervallen.


Alle gekheid op een stokje: Thibaut is het soort mens (jawel) waarmee ik graag witse-pingpong speel. Niet duidelijk? De ene lanceert een (flauwe) grap en de andere speelt er op in. En voor je het weet ben je in het soort gesprek verwikkeld waar de rest van de wereld een beetje verbaasd (en jaloers) naar staat te kijken. Thibaut is het soort mens waar andere mensen van zeggen: amai, da is ne raren.
Maar laat ik rare mensen nu graag hebben.
Voor de rest is het ne ferme klootzak.

Al die afscheidsfeestjes mogen nu trouwens eindelijk wel eens stoppen. Want volgende maand wil ik graag terug beleg op mijn boterhammen kunnen leggen. Hopla, daar ging de geldbeugel (1 van de meest foute woorden in ons taalgebied trouwens!) weer open. Deze keer voor dit speel-eens-met-andermans-voeten-cadeau.


Update: net de 3de zin van deze post herlezen en tot de vaststelling gekomen dat sommige mensen verkeerdelijk zouden kunnen denken dat 'de Donnadeur' de achternaam van Thibaut is. Voor alle duidelijkheid: dat is niet zo. Waarmee ik nu ook niet bedoel dat 'niet zo' zijn achternaam is. Enfin. Genoeg witse-pingpong voor vandaag.