Column Els Aeyels
Don’t have sex with your ex. Goede raad die we allemaal al eens hebben gegeven, gekregen en genegeerd. Meestal met desastreuze gevolgen en de belofte aan onszelf dat het nooit, maar dan ook nooit meer, zal gebeuren. Om Samantha uit Sex and the City te citeren: “Sex with an ex can be depressing. If it’s good, you don’t have it anymore. If it’s bad, you just had sex with an ex.”
Als zelfs sexperte Samantha er weinig heil in ziet, zouden we de zaak beter meteen klasseren, me dunkt. Maar blijkbaar is dat meer dan we van de wereldbevolking kunnen verwachten. Want het s-EX-vraagstuk houdt ons met zijn allen al enkele millenia bezig en zal het wellicht ook nog enkele millenia blijven doen. Het maakt niet uit hoeveel slechte ervaringen je op een rijtje zet of hoe moeilijk het zoeken is naar iemand die er niet bekaaid vanaf gekomen is. Sommige dingen willen we liever niet leren. Of in elk geval liefst zo snel mogelijk weer vergeten.
Vreemd. Want als we realistisch zijn, weten we diep vanbinnen heus wel dat het zelden of nooit een goed idee is. En toch gaat ieder van ons het op een bepaald moment op zijn minst overwegen, maakt een lijstje met voor- en nadelen en vindt desnoods wel een niet zo sluitend excuus om het tòch te doen. Vlees is zwak en bloed kookt soms sneller dan we het verstandelijk zouden willen.
Als het dan toch in de sterren staat dat we uiteindelijk niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk door de knieën gaan, kunnen we mijns inziens beter stoppen met rookgordijnen optrekken en eerder kiezen voor schadebeperking. Misschien hebben we met zijn allen veel meer aan een aantal vuistregels dan aan een preek die we al 100 keer hebben gehoord maar waar we als het er op aan komt, nooit naar luisteren.
Voorzorgsmaatregelen dus. Hier zijn de mijne. Doe het niet te snel na de breuk. Om zware kwetsuren te vermijden, zou in de wet moeten worden opgenomen dat er op geslachtsgemeenschap met een ex minstens een moratorium van 3 jaar moet in acht genomen worden. Maar omdat het nog wel even kan duren eer dat Koninklijk Besluit in het Staatsblad verschijnt, vertaal ik het als volgt: als je niet over hem heen bent, begin er dan niet aan. Hoe sterk je ook dénkt te zijn, je maakt jezelf wat wijs.
Doe het niet omwille van één of ander diep gevoelen dat je tracht kwijt te raken. Niet omdat je hoopt dat het terug goedkomt, niet uit heimwee, niet omdat je wraak wil nemen, niet om zijn nieuw lief te pesten, niet om je zelfbeeld op te krikken, niet omdat je denkt dat je je achteraf beter zal voelen. Want in het beste geval zal je helemaal niks voelen. Doe het alleen uit lust, als tijdverdrijf of for old time’s sake.
En dan het belangrijkste. Doe het alleen met die ex van wie je zeker weet dat hij nog altijd even lekker is en bij wie enkele extra jaren ervaring het mogelijk nog beter hebben gemaakt. Ik meen het. Als je dan toch zondigt, zorg er dan voor dat het de moeite is. Je haalt je sowieso onvoorziene problemen op de hals. En commentaar en kopzorgen en een schuldgevoel. En er kan echt niks goeds van komen. Maak dus op zijn minst dat je er zélf goed van komt.
Bedenking
"In den Aldi hebben ze verdomd lekkere Comté!"
Wanneer gaan we nog eens picknicken in Parijs, E. & E.?
Achtervolgingswaanzin
Heb je soms ook het gevoel dat bepaalde songs je achtervolgen?
Een aantal weken geleden dook Dido plots overal op. In de supermarkt, op de radio, op restaurant, uit het raam van mijn overburen, ...
Ik kan het aantal keren dat ik 'White Flag' de voorbije weken gehoord heb niet meer op mijn beide handen tellen.
En toen brak er een overgangsperiode aan... Dido begon zich stilaan te vermengen met Alicia Keys. Het leek alsof de Gentse horeca plots massaal het album 'Songs in A Minor' herontdekt had.
En mijn muzikaal getinte achtervolgingswaanzin werd helemaal gevoed toen ik vorige week in de Carrefour rondliep en plots 'Don't Forget Me' van Way Out West hoorde. Let me tell you, dat nummer is écht niet bekend hier. Ik had er zelf pas een dag eerder een flard van gehoord in een oude aflevering van Grey's Anatomy.
Daar sta je dan in een alles behalve juiste setting - de Carrefour of all places - en je hoort net dát liedje. Ik wou iemand vastklampen. Om mijn verwondering op zijn minst te kunnen delen. Of om hem of haar nu eindelijk eens te laten toegeven dat The Truman Show echt bestaat. Meer nog, ik weet zelfs hoe de soundtrack klinkt: Dido, Alicia Keys & Way Out West.
Damien Rice in Lille
Maandagavond. Frankrijk. Lille. l'Aéronef. Damien Rice.
Het werd één van de beste concerten ooit.
Ik was bang dat het fragiele van sommige nummers live verloren zou gaan.
Maar niks was minder waar. Ze werden naar een nieuw, nog straffer niveau getild.
Niet in het minst door zangeres Lisa Hannigan.
Rice opende met Accidental Babies.
Kippenvel vanaf de allereerste noot. Niet toevallig ook één van mijn favoriete songs uit zijn meest recente album '9'.
Bij Cannonball nam hij de term 'unplugged' wel vrij letterlijk. Zonder microfoon zong hij de eerste regels op de rand van het podium.
Voor Eskimo ging hij zelfs gewoon op de grond zitten. Kwestie van de tekst helemaal tot z'n recht te laten komen: "I look to my eskimo friend, when I'm down, down, down."
Hij rookt op het podium. Hij maakt een fles rode wijn soldaat (hoe kan je beter in de stemming komen voor Cheers Darlin'?). Hij voert een ellenlange monoloog over Jacques Brel en Ne Me Quitte Pas én de manier waarop hij daar zijn eigen versie van gemaakt heeft (If You Leave Me Now). En hij spreekt vrij vloeiend Frans. Zijn Iers accent maakt het nog net iets charmanter.
Ik haat bis-nummers. Maar in dit geval mag je die gerust 'deel 2 van het concert' noemen. Hij ging nog 45 minuten door. Tot aan The Blower's Daughter, een nummer waar velen op stonden te wachten. (Jammer dat je toen al in de auto op weg naar huis zat, L., maar het klonk een beetje zoals hieronder...)
Een bijzonder geslaagd voorprogramma ook: The Magic Numbers, die in Lille voor het eerst Rice vergezelden op zijn tournee.
Een fotoreportage van Damien Rice & The Magic Numbers vind je hier.
