Sinds de Franse revolutie dragen wij Europeanen gelijkheid zo hoog in het vaandel dat we er onszelf langzamerhand van overtuigd hebben dat we de meest tolerante en rechtvaardige levensvorm in het heelal zijn. De voorbije eeuwen hebben we gelijke rechten bedongen voor arbeiders, vrouwen, samenwonenden, holebi's, gehandicapten en allochtonen. Daardoor zijn we gaan geloven dat discriminatie iets is wat alleen nog bestaat in de zieke hoofden van de Taliban en de fanclub van de familie Bush.

Helaas is dat NIET zo. Er zijn wel degelijk groepen die nog altijd buiten de structuren vallen. En ik weet waarover ik praat want ik maak deel uit van één van die groepen. De singles. Ik ben zopas nog es met mijn neus op de feiten geduwd. Binnen drie weken sluit de mutualiteit mijn voorhuwelijksspaarrekening af. Wie op zijn 30ste nog niet van straat is geraakt, vliegt uit het systeem. En springt over de bijhorende intrestbonus. Jawel, net als al die andere ouders hebben ook de mijne 15 jaar lang gespaard. Alleen blijkt hun geld aan het eind van de rit minder waard te zijn dan dat van mensen die intussen ook schoonouders zijn geworden.

Heb ik dan minder geld nodig dan een getrouwd koppel? Koppels draaien toch SAMEN op voor een huis, een uitzet, een auto, verzekeringen, onderhoud, elektriciteit, water enzovoort? En ze delen ook andere kosten. Verjaardagscadeaus bijvoorbeeld. Zij kopen er samen één voor mij, ik koop er in mijn eentje twee voor hen. Een simpele rekensom leert ons dus dat ik bij benadering vier keer zoveel geld kwijt ben.

En dan heb ik het nog niet over de huwelijken en geboortes waar ik fortuinen aan besteed. Niet dat ik dat niet van harte doe of op een euro kijk. Ik heb het alleen een beetje gehad met mensen die zich afvragen hoe ik altijd blut kan zijn terwijl ik "toch maar alleen ben" (Begrijp: geen lief en geen kinderen te onderhouden heb). Wel, niet omdat ik spilziek ben, maar precies OMDAT ik alleen ben!

Als je boodschappen doet, kom je als single altijd duurder uit. Grote verpakkingen zijn per definitie goedkoper, maar je krijgt ze niet leeg voor de houdbaarheidsdatum is verstreken. Promoties gelden alleen als je grote hoeveelheden koopt. Zelfs last-minute reizen blijken niet meer de moeite eens je de knop "singlekamer" indrukt. Het lijkt wel alsof je een label krijgt opgekleefd: "Abnormaal, bijbetalen!"

Of "Abnormaal, opschuiven!" Ga je in groep naar de bioscoop dan eindig je altijd aan het einde van een rij. Ga je eten, dan beland je aan het hoofd van de tafel waar je niet alleen uitgesloten bent van deelname aan het gesprek, maar ook niet bij het brood kan. En waarom? Omdat al die koppels die al het hele jaar door op mekaars lip zitten, geen halfuur zonder mekaars onmiddellijke nabijheid kunnen?

Mijn nieuwste frustratie: de gezinsparkeerplaatsen bij de supermarkt. Waarom heeft een gezin met drie kinderen recht op een plaats bij de ingang? Hebben zij dan niet vijf keer zoveel handen om de boodschappen in te pakken, te dragen en in hun reuzenwagen te stoppen? Beseft het gemiddelde kerngezin met monovolume dat een single die van de Ikea komt zich ALLEEN met de scheeftrekkende kar helemaal tot het uiterste uiteinde van de parking moet manoeuvreren -over alle mogelijke richeltjes, borduren en kiezels- om vervolgens die zeven veel te grote dozen ook helemaal alleen in een veel te kleine auto te puzzelen?

Misschien moeten wij singles ons maar eens gaan organiseren zoals al die andere verworpenen der aarde voor ons. Protestmarsen op supermarkten houden, reisbureaus blokkeren, mutualiteitsbijdragen weigeren, het parlement bezetten... En heel onze kennissenkring uitnodigen op een singlefeest met bijpassende cadeaulijst. Bij voorkeur vol peperdure en compleet nutteloze design-items. Zoals een raam waardoor we ons geld naar buiten kunnen smijten.