Zelfs voor mensen als ik, die vinden dat veranderingen altijd te traag en nooit ver genoeg gaan, is het een geruststelling dat sommige dingen nooit veranderen. Dat bedacht ik gisteravond op de terugweg van het verre Overpelt, waar twee kotvriendinnen en ik op kraambezoek waren geweest bij een andere vriendin.

We zaten in de auto een fastfoodmaaltijd te verorberen en probeerden daarbij met alle moeite van de wereld te vermijden dat er saus op de zetels zou belanden, terwijl we ondertussen toch maar doorreden, in de hoop nog op een ietwat schappelijk uur thuis te geraken.

Dat de auto ongetwijfeld nog volle twee weken naar vet zou ruiken, dat we met de friet bovenop een lading suikerbonen, pralines en champagne alweer drie extra beurten in de fitness zouden nodig hebben en dat het absoluut niet past voor dertigjarigen om met je mond vol mayonaise Sunblockgewijs “I’ll be ready” mee te kelen met de autoradio, dat kon ons niet deren.

Chauffeur Tamara zuchtte dat ze altijd zo blij was als ze met ons op stap was. Dat ze zich dan geen zorgen hoefde te maken over of haar make-up uitliep, of haar schoenen wel gepoetst waren en of haar auto deze week al door de carwash was gereden. Want ook al zien we mekaar maar enkele keren per jaar en niet alle dagen zoals tien jaar geleden, wij zijn altijd wij.

Vroeger hielden we taartpicknicks op de derde verdieping en kotfuiven in de kelder, nu houden we fastfoodritten en housewarmings en binnen vijftig jaar zijn we de schrik van het bejaardentehuis omdat we er op staan minstens één keer per week puree naar mekaars hoofd te gooien en een competitie “billen van knappe krasse knarren knijpen” houden. Ik ben er zeker van!

En het zijn niet alleen de meiden in mijn omgeving die eeuwig gekjes zullen blijven. Vorige week zijn Jan B. (ja, ook BV’s zijn soms niet helemaal goed bij hun hoofd) en ik op een feestje ongeveer een uur bezig geweest om het loshangende stiksel op de jeans van één van de andere aanwezigen weg te knippen (jawel, KDH, daar hadden we dus die nagelschaar voor nodig).

Goed, het heeft ons enkele hartstilstanden en duiken in de zetel gekost en een aantal afkeurende blikken opgeleverd van ernstige mensen, maar wij hebben ons geamuseerd. En het is uiteindelijk gelukt zonder dat het slachtoffer er iets van gemerkt heeft. Haar broek zag er na afloop overigens veel beter uit! Echt waar!

Nog zoiets : de al dan niet ongewild dubbelzinnige opmerkingen van Kevin, die me geregeld een lachstuip bezorgen. Zondagavond nog stootte hij een zin uit waarvan buitenstaanders nooit zouden begrijpen wat er grappig aan is, maar die ons allebei minstens enkele uren nachtrust heeft gekost, omdat we niet meer bij kwamen. Dat de wekker tegen een uur of vier genadeloos hard schreeuwt “Donna needs you”, dat doet er dan niet toe.

Weet je, misschien ben ik wel altijd zo uit op progressie en revolutie, precies omdat ik weet dat er iets is om op terug te vallen, dat er hoedanook een aantal zekerheden zijn in mijn leven. My boys will always be boys, bijvoorbeeld. Of hoe oud ze ook worden, my girls just wanna have fun. En laten we het maar gewoon zeggen zoals het is: we are never going to survive, unless we are a little crazy…