Chartervluchten zijn altijd een (ergernis)hit.
Als je er ooit zelf al eentje hebt ondergaan, dan weet je waar ik heen wil. Want ook al is de samenstelling van de reizigers telkens anders, je weet aan welke taferelen je je kan verwachten. Zo'n beetje zoals bij een voorstelling van Geert Hoste, een K3-album of het eten in de Colmar. You always know what you're gonna get.

Altijd op het menu:
- de mens die naar oksel, zweetvoet en pipi tegelijk ruikt... uit zijn mond (en vaak ook uit diverse andere lichaamholtes).
- de hierboven beschreven persoon die zich in een vliegtuig met 260 zitjes bij voorkeur in een straal van 2m rond jouw stoel bevindt. Veelal zelfs vlak naast of voor jou.
- de mens voor jou, die nog voor het opstijgen zijn zetel al in achteruit heeft gezet. Alsof hij in zijn relax thuis zit.
- de mens voor jou, waar het cabinepersoneel telkens opnieuw tegen moet zeggen dat zijn zetelleuning overeind moet staan tijdens het opstijgen en landen.
- de mens voor jou die lijkt te wachten om zijn zetel weer in achteruit te zetten tot het moment dat jij je tafeltje hebt uitgeklapt. Bij voorkeur op het moment dat het 'eten' wordt geserveerd.
- de mens die een lange vlucht het ideale moment vindt om een nieuw deuntje voor zijn gsm te kiezen
- de intercom die altijd net iets te luid staat.
- vrouwen die een constante rij voor de 4 toiletten vormen. Als er vooraan eentje weggaat, komt er achteraan eentje bij. Turbulentie of niet: pissen zullen ze! In kolonne.
- de grapjas die bij het stijgen, dalen of tijdens turbulentie zegt: "amai, ies da roek die uit daane moteur komt... hahahaha."
- diezelfde grapjas die - ondanks het feit dat jij aan het raampje zit - toch eens wil zien hoe de Brusselse ring er uitziet vanuit de lucht en die zich vervolgens over jouw schoot buigt om - ongevraagd! - met zijn neus tegen de ruit gedrukt wereldnieuws te verkondigen als "amai, as we naa neirsturten tan goan er viel doeien zaain". Ondertussen probeer jij van het raam weg te kijken en kom je compleet onverwacht oog in oog/reet te staan met zijn in een string gehulde bilspleet.
- de vrouw die tijdens het tax-free shoppen aan boord de halve catalogus wil zien, om vervolgens zowat alles te kopen (waardoor het karretje met de drank niet kan passeren)
- de mens zonder geduld, die 3 seconden nadat het vliegtuig weer aan de grond staat zijn gordel al losklikt, rechtstaat en het kastje opent, terwijl hij met zijn gsm druk in de weer is.
- de stewardess die al iets te vaak de woorden 'goeiedag', 'welkom aan boord', 'fijne vakantie' en 'koffie of thee?' heeft moeten zeggen.
- het cabinepersoneel dat er een eigen codetaal op nahoudt. Je weet niet waar ze het precies over hebben, maar het lijkt in elk geval alsof het over het vee aan boord gaat.
- de Antwerpenaar die te luid praat.
- het zeepje in het toilet, dat altijd net op is.

En tot mijn grote verbazing is hét ingrediënt der ingrediënten overboord gegooid. Het applaus na de landing. Afgevoerd!
Hoe komt het dat dat plots verdwenen is? Wie heeft dat beslist? Waarom? En vooral: waarom heb ik die nota niet gekregen?
Nog een geluk dat ik nooit van het meeklapsoort ben geweest, want anders had ik daar vrij belachelijk in mijn eentje zitten polleke-mep doen.
Ik zie het zo al voor mij. Ik in een gulle bui. Zo van 'allez, laat ik eens meedoen', voor de fun en het groepsgevoel. De banden hebben nog maar een halve millimeter tarmac geraakt of ik barst los in flink handengeklap. En dan... stilte rond mij (behalve het gepiep van opstartende gsms). En blikken vol onbegrip, die maar één ding zeggen: "Kijk die daar, weer zo'n typische chartertoerist. Tsss, tsss, tsss. Zielepoot."