Woensdag, dus de traditie weer alle eer aandoen met een column van Els Aeyels:

Er is een schrijnend gebrek aan mensen die het onderscheid kunnen maken tussen wat belangrijk is en wat niet. Er zijn -naar mijn onbescheiden mening- veel te veel mensen die zich bezighouden met futuliteiten en daardoor uit het oog verliezen waar het eigenlijk om gaat. Mensen die zo vastgeroest zijn in de dagelijkse routine dat de schrik hen om het hart slaat als de omstandigheden hen dwingen tot improvisatie.

Ik geef toe dat ik zelf een nogal chaotisch leven leid en dat ik misschien daarom minder moeite heb met dingen snel naar waarde te schatten. Ik kan in een fractie van een seconde twee mogelijkheden tegen mekaar afwegen en ik voel instinctief aan welke van de twee mijn aandacht het meest verdient.

Ik ben geen "misschien" of "ja, maar"-mens. Als mijn vrienden me nodig hebben, dan laat het me koud of ik op tijd op het werk geraak, of ik vandaag nog vers brood kan kopen en of ik niet eerst zoals gepland de vloer moet schuren, het hemd van mijn lief moet strijken en de planten water moet geven. Dat soort excuses heb ik onlangs moeten aanhoren toen ik een vriend in nood wou bijstaan en daarom op mijn beurt hulp vroeg om wat praktische zaken geregeld te krijgen.

Wat bleek? Dat heel wat mensen het te druk hadden. Mensen van wie ik zeker weet dat ze vinden dat ze hun prioriteiten netjes op een rijtje hebben. Mensen die zich helemaal niet aangesproken voelen als ik me openlijk erger aan het onvermogen van "de wereldburger" om zichzelf te relativeren. Wat me daar nog het meest aan stoort, is dat het net die mensen zijn die me er geregeld op wijzen dat ik niet altijd alles alleen moet doen. Dat ik af en toe wel es gewoon moet kunnen toegeven dat ik hulp nodig heb.

Wel, vorige week had ik er nodig. En wat meer was, ik had er zo DRINGEND nodig dat ik "hulp" heb GEROEPEN. Iets was voor mij eigenlijk volstrekt ondenkbaar is. Ik doe gewoonlijk namelijk alles zelf. Dan is het gedaan zoals ik het wil. Anders verspil ik alleen maar tijd met uit te leggen wat er moet gebeuren en blijf ik toch maar piekeren over of het wel zal verlopen zoals het moet. Ja, ik ben een controlefreak, ik heb zoveel balletjes in de lucht hangen, dat ik ze liever ook zelf terug opvang.

En dat wordt me wel eens kwalijk genomen. Mensen zeggen dat ik hen niet vertrouw, dat ik mezelf beter vind dan anderen, dat ik niet moet zeuren dat ik het altijd zo druk heb want dat het mijn eigen schuld is. Dat is zo, ik ontken het ook niet. Maar ik stel vast dat diezelfde mensen het op de cruciale momenten laten afweten. Dat ze niet inzien dat ik –misschien anders dan zij- niet iemand in het midden van de nacht uit bed zet als ik zelf een andere oplossing had kunnen bedenken.

Ik krijg het woord "help" niet makkelijk over mijn lippen. Ik ben er te trots en te koppig voor. Dat zijn geen goeie eigenschappen, maar het is zo. Ik leef ermee en dat doet de rest van de wereld ook, zonder er zich ooit druk in te maken. Behalve dan die ene keer dat ik wél om hulp vraag, dan verras ik de mensheid blijkbaar zo erg dat niemand weet hoe te reageren. En dus heb ik gedaan wat moest. Ik heb mijn plan getrokken. Zoals gewoonlijk.