Onlangs berichtte Testaankoop nog dat één product op de negen foutief wordt afgerekend aan de kassa van de supermarkt. 'In de meeste gevallen' is dat in het nadeel van de klant. Ongetwijfeld zal ik dus ook wel al eens 'slachtoffer' geweest zijn, maar daar lig ik niet echt meer wakker van. Zeker omdat het de voorbije jaren ook al een aantal keer ferm in mijn voordeel is uitgedraaid. Zoals gisteren nog. In supermarkt C. in de gemeente T.

Wat zou jij doen mocht je in volgend scenario terechtkomen?
Je laadt een pak Emmentalkaas in je kar. Rechtstreeks uit Finland, 3 maanden gerijpt, ideaal als dessertkaas of als broodbeleg. En je shopt graag voordelig, dus ga je meteen voor een verpakking van plusminus 750 gram. Op het etiket staat dat hij 7,96 euro per kilogram kost.
Je begeeft je naar de kassa. Het compulsief scannen & kar-voor-en-achteruit-schuiven kan beginnen. En dan: een foutmelding op de kassa. De dader: mijn Finse kaas. Blijkbaar is zijn prijs nog niet gelinkt aan de streepjescode op de verpakking. Dus wordt er 'dringende kassahulp' naar mijn kassarij ontboden.
De kassahulp lijkt niet echt hulp te kunnen bieden, want het is 'een computerprobleem'. Naar mij wordt - door personeel en klanten - ondertussen gekeken alsof ik het systeem persoonlijk gehackt heb en er wordt mij voorgesteld om eerst al mijn andere spullen af te rekenen, terwijl er een oplossing gezocht wordt voor mijn probleemkaas. Ik hoor ook de woorden: "want al die mensen hier achter u die zouden ook graag bediend worden, meneer." En daar ga ik in de fout. Een andere (klote)klant zou zeggen: "laat maar, ik heb die Fin niet echt dringend nodig" of "fret uwen kaas zelf op", maar ik zeg gewoon "ok." Welopgevoed als ik ben. En ook wel een beetje omdat ik weet dat er zich nog fijne kaastaferelen gaan afspelen in de komende minuten.
Ik reken mijn andere boodschappen dus al af. En terwijl het halve personeelsbestand als een halve maniak door de winkel begint te rennen - op zoek naar 'de juiste prijs' - blijf ik netjes op verlossend nieuws wachten. Na 5 minuten krijg ik een korte update over het computerprobleem. Iets over barcodes en PLU's. En wanhoop in de ogen van de kassahulp. En of ik toevallig weet of mijn Fin in promotie staat, want dat zou het probleem kunnen verklaren. Ik schud mijn hoofd. Van links naar rechts en weer terug. En net op dat moment komt er een soort 'Eureka'-kreet van aan 'de hoofdcomputer'. Iemand heeft het vraagstuk opgelost. Meneertje-ik-ga-hier-niet-buiten-zonder-mijn-Emmental zal zometeen kunnen afrekenen. Alleen nog even het systeem opnieuw opstarten. En kaasfreak als ik ben, wacht ik dus. Blij dat er geen kaashongerige man en kinderen op mij zitten te wachten in de auto, thuis of eender waar eigenlijk.
Mijn kaas wordt enkele ogenblikken later nog eens gescand en in de weegschaal gegooid. Dat is dan 5,83 euro, alstublieft, cheeselover-waar-wij-hier-de-kloten-voor-vanonder-ons-lijf-gelopen-hebben. Ik grijp naar mijn portefeuille. En dan, plots, nieuwe wanhoop in de ogen van de kassahulp (die ondertussen full-time aan mijn error-case/kaas toegewezen is). Terwijl ze de rekening uit mijn handen sleurt, zegt ze: "maar allez, da klopt nog nie, he... da kan toch nooit zoveel zijn voor een pak kaas?". En op dat moment hoor ik een stemmetje dat zegt: "stay tuned, het gaat nog interessant worden nu." Voor ik kan reageren is het hulpje weer naar de hoofdcomputer gerend en is ze allerlei magische cijfers aan het invoeren. Na al dat cijferwerk komt ze trots op mij af met de mededeling: "nu zou het in orde moeten zijn." Mijn kaas wordt nog eens uit mijn handen gerukt, nog eens gescand, gewogen en voorzien van de commentaar: "da zal d'er al meer op trekken, se." De rekening wordt fier onder mijn neus geschoven. Ik duizel even. Voor een kolossaal pak kaas van 733 gram wordt mij een totaalbedrag van 58 euroCENT aangerekend. Door mijn hoofd flitsen de woorden 'homp', 'kaas', 'boer', 'mee', 'van', 'zijn', 'paard', 'slaan', 'veel', 'te', 'weinig', 'dit', 'kan', 'niet', 'toon', 'geen', 'emotie', 'je', 'neus', 'bloedt', 'betaal', 'en, 'ren', 'naar', 'de', 'auto'.
En dus betaal ik. Met de glimlach. Ik wuif ook nog even naar iedereen. En eenmaal buiten beeld ren ik. Of stap ik toch in elk geval iets sneller dan normaal. Beseffend dat de achtervolging op elk moment kan ingezet worden. Maar ze kwamen me niet achterna. Zelfs toen ik de parking verliet, zag ik nog geen briesende, wild gebarende winkelhulpjes in mijn achteruitkijkspiegel.

En mijn grootste vraag blijft:
heb ik de economische crisis nu nog erger gemaakt?